Άμα κάποιος με ρωτούσε Τι είναι καλύτερο σε μία σχέση για να εκτιμηθεί η αγάπη ως ελευθερία-να σε χωρίζουν ή να χωρίζεις-θα διάλεγα σίγουρα το πρώτο! Δεν αντέχονται δύο ραγίσματα σε μία καρδιά, του θύτη και του θύματος. Του νικητή και του ηττημμένου. Μιας που θα τράβαγε η καρδιά μου...λίγο πριν το τέλος της, μία ευθεία γραμμή ας ήταν από του δευτέρου μισού τουλάχιστον την επιθυμία. Να μην υποφέρει διπλά Να μην κλαίει, φυλάσσοντας τις σταγόνες των ματιών της, να πλυθεί το επόμενο πρωί, που μία νέα μέρα έχει χαράξει, να την δει. Όπως σε πλήγωσαν κάποια μέρα θα πληγώσεις. Και όχι από εκδίκηση ή συγκαλυμμένη ικανοποίηση αλλά για το καλό του άλλου, να ανήκει στη καρδιά που χτυπάει δυνατά και όχι να μετρούν σταγόνες από το ίδιο αίμα, που ένα τριαντάφυλλο άνθισε πάνω σε άλλο σώμα, από χώμα δανεικό για τον πηλό του έρωτα, που ένωσε, δίχασε και χώρισε κορμιά, κάτω από νου κοινό με διαφορετικές τις αντιλήψεις.
Η αγάπη ας φυσάει τον αέρα της αξίας της πάνω στο μετωπό σου και ας μη μπορούν τα χείλη σου να με κεράσουν πια το ελιξήριο των φιλιών σου.
Σαν ψέμματα μου φαίνεται, που αρχίζει σήμερα πάλι το σχολείο, φαινομενικά τουλάχιστον!Αφού ξημέρωνε και εγώ ένιωθα ότι βυθιζόμουν σε έναν εφιάλτη, με τεράστιες γόμες, ξύστρες και ολοκαίνουργια μολύβια να με κυνηγάνε να αποτυπώσουν κάτι πάνω μου και ο δάσκαλος να υπαγορεύει το μάθημα της φυσικής και μέσα μου να μένει άγραφο, σαν να μη μίλησε ποτέ.Να σκύβω το κεφάλι, μπαίνοντας μέσα στο μαξιλάρι μου δήθεν για να μην γίνει αντιληπτή η παρουσία μου και με σηκώσει στο πίνακα να γράψω. Όταν ξύπνησα όμως συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά που σήμερα ξεκίνησαν να πάνε στο σχολείο θα ζήσουν έναν χειρότερο. Δεν θα βρουν δασκάλους που να νοιάζονται να παραδώσουν καμμία παράγραφο σε ότι καλούνται να διδάξουν. Και ο λόγος; Επειδή προτιμούν να διδάσκουν μέσα σε μία άδεια τάξη -χωρίς απαραίτητα απουσιολόγιο- ένα παιδί κατόπιν αμοιβής και όχι μία γεμάτη τάξη με όνειρα παιδιών που στέκονται μπροστά από ένα θρανίο και μία άδεια κόλλα σελίδας χωρίς ποτέ να τη γεμίσουν με περιεχομενο παρά μόνο με κοκκινάδια επισήμανσης λαθών που δεν χρεώθηκαν ποτέ ως λάθη, προδίδοντας τα δικά τους, να γίνουν δάσκαλοι, άνθρωποι εγράμματοι που καθήκον τους είναι να προσφέρουν τη γνώση απλόχερα από μία έδρα τόσο ψηλή που να μην φαίνεται ούτε η κοινωνική διαφορά των μαθητών μεταξύ τους αλλά ούτε η οικονομική επιφάνεια του μαθητή για να την εκμεταλλεύονται. Ποτέ δεν ήμουν τόσο καλή μαθήτρια στο σχολείο!Είχα όμως πολύ καλούς δασκάλους που μου έμαθαν πολύ σημαντικά κεφάλαια για να γεμίζω το βιβλίο της δικής μου ζωής όπως και κόκκινους σταυρούς πάνω στο απουσιολόγιο γιατί πάταγα σπάνια στο μάθημα!Ήταν όμως η επιλογή μου να καταφεύγω στο προαύλιο για να μην ακούω Όμηρικούς καυγάδες (με όλη τη σημασία της λέξεως) πρωί πρωίκαι έμενα έξω από την τάξη χωρίς ευτυχώς να μείνω στην ίδια τάξη!Σωζόμουν πάντα από την κοσμιοτάτη διαγωγή σε συνάρτηση με τη βαθμολογία μου. Γιατί οι καλοί δάσκαλοι εκείνης της εποχής, μπορούσαν να διακρίνουν το ενδιαφέρον του μαθητή για τη σταδιοδρομία του πίσω από την αδιαφορία του, γιατί διέθεταν όραμα και διάκριση και όχι επίκριση! Σαν λαμπαδοδρόμοι γνώσης, έχουμε να δώσουμε κάτι στις επόμενες γενιές από το φως που υπάρχει μέσα στο νου
Πάνε εκείνα τα χρόνια πίσω ανεπιστρεπτί όμως! Τώρα οι αίθουσα εκμάθησης είναι άδεια και τα προαύλια γεμάτα!
Γιατί;
Τι φταίει η νέα γενιά των 592 ευρώ να στέλνει τα παιδιά της σε ιδιωτικό σχολείο, όταν δεν έχει να φάει για να πληρώσει το χαράτσι, για να βλέπουν να διαβάζουν τα παιδιά της κάτω από το επιζήμιο ηλεκτρισμό της ΔΕΗ, όταν για να μάθουν αυτό που εμείς είχαμε δεδομένο ως παιδιά; Γράμματα, σπουδάματα του Θεού τα πράγματα; Μία φορά το χρόνο κάναμε αποχή για μία μέρα έτσι για να το παίξουμε μάγκες και διαδηλωτές έναντι σε ένα σύστημα παιδείας που ρουφάει την ατομικότητα του μαθητή να φέρεται παιδιάστικα σε μία κοινωνία ωριμότητας και καθωσπρεπισμού-γύρω στο 1995-1998- και γυρνάγαμε πίσω στα θρανία μας με κατεβασμένα κεφάλια υποταγής, στον αγώνα που υποστηρίξαμε μέσα μας, για οποιοδήποτε ζήτημα ασχέτως αν ήταν για να γλιτώσουμε κάποιο προειδοποιητικό τέστ εφ'όλης της διδαχθείσας ύλης πάνω στη χημεία ή στα μαθηματικά. Για να μην θυμηθώ τι γινόταν όταν επρόκειτο να πάμε εκδρομή-κάπου κοντά- και την επόμενη ημέρα γυρίζαμε με λαχτάρα πίσω στη τάξη; Και τώρα τι;
Δεν είναι κρίμα που δεν θα δοθεί ποτέ στους μαθητές των δημοσίων σχολείων το δικαίωμα να σηκώσουν το χέρι τους ψηλά, όταν τους έχει ζητηθεί να απαντήσουν σε μία ερώτηση, όπως ο ορισμός του πυθαγορείου θεωρήματος, ο ορισμός της τραγωδίας, η χημική αντίδραση του νερού; Και τώρα βέβαια σηκώνουν τα χέρια τους, ψηλά αλλά χωρίς να ερωτηθούν κάτι αξιόλογο για να δώσουν την υποκειμενική τους άποψη αλλά να τσεκάρουν αν έχει σήμα το κινητό τους για να στείλουν μηνύματα μεταξύ τους. Δεν το παίζω φυτό γιατί ποτέ δεν ήμουν. Πάντα έγραφα ραβασάκια στους συμμαθητές μου, πάντα αντέγραφα σε σκονάκια ότι δεν μπορούσα να αποστηθίσω-χαρά οι δασκάλοι μου που θα το διαβάζουν αυτό το απόσπασμα της μικρής εξομολόγησής.Υπήρχε όμως συλλογικό ενδιαφέρον και ένας θεμιτός συναγωνισμός να διαβάσω, να διαπρέψω για να υπάρχω ως φωτισμένος νους μέσα κοινωνία, τη μικρογραφία μιας αίθουσας. Πάντα πέταγα σαϊτες στα αγόρια της τάξης, ήμουν αφηρημένη στην παράδοση, άλλα βλέποντας τον εαυτό μου να προοδεύει στην Μ.Σ. Ε(μετά σχολείου εποχή) και να ρουφάω τη γνώση από σεμινάρια γραφής,υποκριτικής, φιλοσοφίας, αποκρυφισμού, ιστορίας τέχνης και να καταφέρνω να έχω μεταπτυχιακό σε ακαδημαικό πανεπιστήμιο μέχρι να γίνω συγγραφέας και να αναγεννιέμαι από τις λέξεις, τις φράσεις, σημαίνει ότι υπήρχε μέσα μου ο σπόρος της γνώσης, που με τη φροντίδα, την υπομονή, τη τιμωρία αλλά και την επιβράβευση, έγινε καρπός και ύστερα λουλούδι. Δεν με νοιάζει ποιος θα το μυρίσει αλλά έχω έλξει πολλές μέλισσες που προσπαθούσαν να ρουφήξουν κάτι από το νέκταρ των προσπαθειών μου. Δεν φταίει ο μαθητής όντας αδιάφορος πάντα για τη λάθος τοποθέτησή του στο θρανίο της ζωής αλλά ο δάσκαλος. Εκείνος που διχάζει, που στιγματίζει, που μόνο τιμωρεί, που κρίνει, που αδιαφορεί, που έχει ιδιοτελείς σκοπούς, που τεμπελιάζει να διδάξει, που πληρώνεται για να το κάνει όταν διατίθεται δωρεάν! Δάσκαλος ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ. Δεν γίνεσαι, αφού ποτέ δεν χώρεσε μέσα σου ο σπόρος της προσφοράς,της μετουσίωσης της αξίας γνώσης και της διάδοσής της, της έμφυτης περιέργειας για την ανάλογη καλλιέργεια. Γι'αυτό αγαπητοί γενιά δασ-κάλων που κυβερνάτε το ξεπεσμό της ελληνικής κουλτούρας που δεν αναγνωρίσατε την ικανότητά σας μέσα στις παραπάνω αρετές αλλά στις παράπανω λανθάνουσες συμπεριφορές, πάρτε το πανό της υποτιθέμενης διαμαρτυρίας σας και κάντε το κωλόχαρτο καλύτερα για του σπιτιού την τουαλέτα, εκεί που θα έπρεπε να ανήκετε μιας και κολυμπάτε μόνο μέσα στην επιφάνειά της αφού επιπλέετε και αφήστε ανθρώπους πάνω απ'όλα να συνεχίσουν το έργο των προδρόμων του Ρήγα Φερραίου, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Πλάτωνα.Των διαδόχων πολλών γενεών αλλά και τους γενετιστές αυτών.Όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώση και στο καρπό της αξίας της μέσα στη ζωή μας αφου δεν μπορείτε να το προσφέρετε, τουλάχιστον αποσυρθείτε μέσα στο κενό της ανυπαρξίας σας.
1η Μέρα Σχολείου σήμερα και τα μαθητικά χρόνια ανήκουν ήδη στο παρελθόν!!! Καλούνται οι δημιουργοί του τραγουδιου για μια επανεκτέλεση του βιντεοκλιπ σε κόντρα με τους στίχους. Κάθε δελτίο ειδήσεων παρέχει άφθονο οπτικό υλικό. Μόνο έτσι θα εκτιμήσουμε εκείνα τα χρόνια σε σύγκριση με τα σημερινά.
Τους μαθητές τους τρώει το στρες εκτός από τους καθηγητές....
Σαν άνθρωποι όσο και αν θέλουμε να μην το ομολογούμε, είμαστε αχάριστα όντα!Έχουμε αγάπη μέσα μας, γύρω μας,όλα τα καλά του Θεού και πάλι Του ρίχνουμε ευθύνες, ότι μας έχει εγκαταλείψει. Δεν ισχύει. Ποτέ δεν ήταν έτσι. Σήμερα το συνειδητοποίησα για τα καλά. Γέμισε η μέρα μου ζωγραφιές από το πρώτο φως της, ύστερα από το χτεσινό σκοτάδι μου.Αποφάσισα να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο Άλμα-ψυχή, και να φωνάξω με τη δύναμη μου ότι υπάρχει η ψυχή μου και ότι της αξίζει είναι εκεί.Το είχε επιλέξει προτού καν της συμβεί. Ένα άλμα από την ανικανότητα του εγώ να υπερισχυεί στην προβολή, στην αναγνώριση μέσα από τα μάτια των άλλων και το θαυμασμό ή την αποδοκιμασία μέσα από το βλέμμα τους, αν θα τα καταφέρω!!! Και αν έχω πάει σε παρουσιάσεις βιβλίων στη ζωή μου, και αν έχω φύγει στα μισά, και αν έχω μείνει με το ζόρι επειδή γνώριζα το συγγραφέα και δεν επιτρεπόνταν να αναχωρήσω, χωρίς να του ευχηθώ καλή επιτυχία προτού αποχωρήσω!Γι'αυτό και η δική μου ήθελα να διαφέρει. Να είναι ξεχωριστή όπως και το βιβλίο, όπως το συνέλαβα ως ιδέα έμπνευσης προτού καν γραφτεί.Το εσώτερο παιδί της ψυχής μου, ήθελε να το παρουσιάσει ένα παιδί, ίδιο με αυτό της ιστορίας μου, της φαντασίας και της δημιουργίας μου. Από χθες που έκλεισα το χώρο και την ημερομηνία, μου έφυγε ένα βάρος μα μου έμεινε ένα μεγαλύτερο, έψαχνα εκείνο το κορίτσι χωρίς καμία έκπτωση στα θέλω και τις προσδοκίες μου.¨Ετσι έπεσα για ύπνο έχοντας στο μυαλό μου αυτό το όνειρο.
Που θα βρω την Άλμα της καρδιάς μου; ¨Ετσι ο Θεός, αφού Του έστειλα το γράμμα μου μαζί με την ευχή μου μέσα σε φάκελο από ουράνιο τόξο, έστειλε στο δρόμο μου το δώρο μου.¨Εστησε μόνος του όλη τη συνάντηση και απλά με οδήγησε εκεί να πάω. Φτάνοντας στη κηφισιά μετά την σάντνα μου όπου η πρωινή μου προσευχή μου θα υλοποιούνταν, με έφερε σε μία καφετέρια να πιω τσάι γιασεμί, παρόλο που μου έλειπε ο καφές και ήθελα αλλού να πάω για να τον απολαύσω.Όμως μία φωνή με έστελνε εκεί, σε ένα μικρό καφέ, που τώρα που το σκέφτομαι βρίσκεται στην οδό Παναγίτσας.Η θυληκή μορφή της προστασίας μου.Μπήκα στη πρώτη καφετέρια, παρέα με το βιβλίο που θα μου κρατούσε συντροφιά σαν διάλειμμα από τις σκέψεις μου. "Ο Φροϊντ Στο Μανχάταν", που εδώ που τα λέμε καθόλου δεν το άνοιξα. Στο διπλανό τραπέζι από το δικό μου, κάθοταν μία ψυχή που μου τράβηξε το βλέμμα και καμμία σελίδα ανάμεσα από εμάς δεν θα μπορούσε να μας χωρίσει. Μία πολύ όμορφη μητέρα συνοδευόταν από το κοριτσάκι της, τη μικρή Ιωάννα. Η οποία έχει τα χρώματα του παραμυθιού και ταυτόχρονα της φαντασίας μου.
¨Αραγε ποιος γράφει μία ιστορία; Το χέρι, η φαντασία, ο συγγραφέας,η έμπνευση ή απλά η ίδια η ζωή; Γιατί αυτό το κοριτσάκι μοιάζει τόσο με το δικό μου; Πήρα το θάρρος και πλησίασα τη μητέρα για να της εξηγήσω ότι στο μυαλό της για το θάρρος μου θα μπορούσε να είναι ανεξήγητο. Μόνο ο σκιώδης μου εαυτός θέλει να παρεξηγούμαι. Ο Ανώτερος εαυτός προτιμάει να καθοδηγούμαι. Έτσι της είπα τις σωστές λέξεις, σαν κωδικός απόκρυφος ενός password για να περάσει η μικρή τη πόρτα στη παρουσίασή μου. Με τα πολλά και με τα λίγα γιατί δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα, έμαθε ότι έχει γεννηθεί η μικρή 22/10.Σχεδόν την ίδια μέρα που λαμβάνει χώρα στο μυαλό μου η ιστορία 21/10. Μου πήρε τρία χρόνια από το 2007 που ταξίδεψα στη Βαρκελώνη για να τη γράψω και άλλα τόσα για να εκδοθεί... Για σκέψου... ¨Οταν γεννηθηκε η μικρή Ιωάννα ως ενσάρκωση στη ζωή μία μέρα πριν γεννήθηκε ως σύλληψη η Άλμα.
Ποιος διάλεξε το ρόλο της εν τέλλει;
Τα υπόλοιπα από κοντά στη παρουσίαση του βιβλίου!Σας περιμένω με χαρά.
Τετάρτη 24/7/2013 στις 20:00μμ στη τσαγερί Παιωνία. Αμφικτύωνος 12 και Πουλοπούλου στο Θησείο για την παρουσίαση του βιβλίου Άλμα-ψυχή-μυθιστόρημα της Κωνσταντίνας Δήμου.
. Κάποτε έχουν συγκεντρωθεί οι Ψυχές σε ένα συμβούλιο πριν την ενσάρκωσή τους στην Γη.
Ρωτάει λοιπόν ο Θεός την μια Ψυχή:
- Εσύ γιατί θέλεις να πας στην Γη; - Θέλω να μάθω να συγχωρώ.
- Και ποιούς σκοπεύεις εσύ να συγχωρέσεις; Κοίταξε- όλες οι Ψυχές είναι
καθαρές, φωτεινές και αγαπητές. Αυτές σʼ αγαπάνε τόσο πολύ, που δεν
μπορούν με τίποτε να κάνουν κάτι, που να χρειάζεται να τις συγχωρέσεις.
Η Ψυχή έριξε μια ματιά στις αδελφούλες της και πράγματι είδε ότι αυτή
τις αγαπάει όλες άνευ όρων και αυτές επίσης την αγαπούν άνευ όρων!
Πικράθηκε η Ψυχή και λέει: - Και ήθελα τόσο πολύ να μάθω να συγχωρώ!
Εκείνη τη στιγμή την πλησιάζει η άλλη Ψυχή και της λέει: - Μη στεναχωριέσαι, σʼ αγαπώ τόσο πολύ, που είμαι έτοιμη να βρεθώ μαζί
σου στην Γη για να σε βοηθήσω να δοκιμάσεις την συγχώρεση. Θα γίνω ο
άνδρας σου και θα σε απατώ, θα μεθώ, θα φέρομαι παράλογα και συ θα
μαθαίνεις να με συγχωρείς.
Την πλησιάζει και μια άλλη Ψυχή και της λέει: - Και γω σʼ αγαπώ πάρα πολύ και θα έρθω μαζί σου: εγώ θα γίνω η μητέρα
σου, θα σε τιμωρώ, θα σε πρήζω, θα επεμβαίνω στην ζωή σου, θα σε
εμποδίζω να ζεις ευτυχισμένα και συ θα μαθαίνεις να με συγχωρείς.
Την πλησιάζει η τρίτη Ψυχή και της λέει: - Εγώ λοιπόν θα γίνω η καλλίτερη σου φίλη και στην πιο ακατάλληλη στιγμή θα σε προδώσω και συ θα μαθαίνεις να με συγχωρείς.
Την πλησιάζει η τέταρτη Ψυχή και της λέει: - Εγώ θα γίνω το αφεντικό σου και από αγάπη για σένα θα σου φέρομαι
σκληρά και άδικα, για να σου δοθεί η δυνατότητα να δοκιμάσεις την
συγχώρεση.
Άλλη μια Ψυχή πήρε ένα μεγάλο βάρος επάνω της- αυτή προσφέρθηκε να παίξει τον ρόλο της κακιάς και άδικης πεθεράς . . .
Έτσι, συγκεντρώθηκε μια ομάδα Ψυχών, που αγαπιούνται μεταξύ τους πάρα
πολύ, σοφίστηκαν το σενάριο της ζωής τους στην Γη για την απόκτηση της
εμπειρίας της συγχώρεσης και ενσαρκώθηκαν.
Αλλά, όπως αποδείχτηκε, πάνω στην Γη είναι πάρα πολύ δύσκολο να θυμηθείς τον Εαυτό σου και την συμφωνία.
Οι περισσότεροι πήραν στα σοβαρά αυτήν την ζωή, άρχισαν να θυμώνουν και
να οργίζονται μεταξύ τους, ξεχνώντας, πως οι ίδιοι έκαναν αυτό το
σενάριο της ζωής- και το κυριότερο: ότι όλοι μεταξύ τους αγαπιούνται
πάρα πολύ!
Ας θυμόμαστε την ιστορία αυτή
όσο πιο συχνά μπορούμε, ιδίως στις δύσκολες καταστάσεις και τότε θα
ανακαλύψουμε και θα βιώσουμε τη σοφία και τη χαρά. πηγή: απόσπασμά από το βιβλίο του Neale Donald Walsch, “Η Ψυχούλα και η Γη”συλλογή πληροφόρησης: Άγγελος ΘεοδωρίδηςΑναδημοσίευση: lightworker.gr
