Καλύτερα ένα φιλί, μια λέξη από τα χείλη σου,
μια γεύση απ'την γλυκόπικρη ζωή σου, ένας άνεμος ζεστός απ'της αγάπης τα φτερά σου, ένα χάδι απ'των χεριών το θέλημά σου, μια σταγόνα δάκρυ απ'τ'αυστηρό σου βλέμμα, παρά να ζήσω μια αιωνιότητα...χωρίς αυτά.
Σας εύχομαι ολόψυχα ένα υπέροχο,γεμάτο καλοκαίρι, βιώνοντας όλα τα παραπάνω....
Η Σελίν είχε κουραστεί με τον εαυτό της και τους γύρω της, το περιβάλλον και τους συγγενείς της και όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο απλά κάθε τους κίνηση, δεν ήταν παρά ξέπνοα λόγια και ρηχές προσδοκίες που είχαν πλέον ξεχειλίσει το ποτήρι.
Δεν άντεχε πλέον να συμβιβάζεται και να υπομένει καρτερικά στο τί άλλο θα της συμβεί σαν να είναι απλά θεατής στην ίδια την ζωή της.
Σπίτι-Δουλειά
Δουλειά-Σπίτι,ήταν η μόνη της ασχολία. Μια ζωή πιόνι στην υπηρεσία της σκακιέρας των άλλων, βασιλέων και στρατηγών.
Το επικείμενο διαζύγιο των γονιών της σε αυτήν την ενσάρκωση είχε αδειάσει τις μπαταρίες της με το να την τοποθετούν στην μέση οι δυο ροές μέσα στο σπίτι. Η θηλυκή εναντίον της αρσενικής και το αντίστροφο πάντα.
Έπρεπε να ρίξει το ζάρι και να διαλέξει. Νούμερο μονό 1, 3, 5 ή ζυγό 2, 4, 6.
Μέχρι που η ζωή, ή κάποιος φύλακας άγγελος εκεί εξώ από το κλουβί της, δεν περίμενε να πάρει εκείνη το ζάρι. Της έριξε μια ζαριά προς το μέρος της.Με αφορμή ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό της, από κάποιον που ποτέ δεν είχε ξεγράψει. Πάντα ένιωθε την σκέψη του να της χαιδεύει τα μαλλιά, το μέτωπο αλλά και εκείνη του έστελνε την προσευχή της, να είναι πάντα καλά καθώς και την ελπίδα να την θυμάται ακόμη και να την νοσταλγεί.
Ήταν ένα μήνυμα πρόκλησης και πρόσκλησης ταυτόχρονα και είχε αυτούς τους στίχους.
"Στην Σύρο είναι όλα τέλεια, καθόλου θόρυβος και άφθονη αγάπη. Σε περιμένω".
Διάβαζε το μήνυμα ξανά και ξανά. Πολλές φορές μέχρι να το εμπεδώσει. Να συνειδητοποιήσει ποιός ήταν ο παραλήπτης, εκείνη ή κάποια άλλη και να μην χτίζει κάστρα πάνω σε κινούμενη άμμο.
Ότι Χρειαζόταν εκείνη την δεδομένη στιγμή. Καθόλου θόρυβο, μόνο σιωπή,καθόλου σκέψεις. Ούτε άσκοπες ερωτήσεις και απαντήσεις που να αφορούν το χτες. ούτε διλήμματα που να αφορούν το αύριο.Μόνο αγαπη.Φάνταζε περίεργο όλο αυτό. Να ξέρει κάποιος τί ακριβώς της χρειάζεται περισσότερο από την ίδια. Έτσι όμως συμβαίνει. Οντότητες που μας προστατεύουν και στέλνουν την θετική τους ενέργεια προς το μέρος μας για προστασία ξέρουν τα πάντα πριν από εμάς για εμάς.
Ίσως η ανάγκη της για δραπέτευση μέσω της αγάπης, κινητοποίησε το άλλο μισό της ψυχής της, την δίδυμή της φλόγα να την καλέσει κοντά του.
Πάει και τελείωσε. Ήταν η μοναδική λύση. Δεν έπρεπε να το καθυστερήσει άλλο. Πήγε στο πιο κοντινό της ταξιδιωτικό γραφείο στα Β.Π για να αγοράσει ακτοπλοικά εισιτήρια άφιξης και αναχώρησης, εκλεισε ένα δίκλινο δωμάτιο πάνω στο λιμάνι. Αν και είχε ξαναπάει στον ίδιο προορισμό,αυτήν την φορά ένιωθε πως τα πάντα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Μόλις τακτοποίησε τα πάντα σχετικά με το ταξίδι και την διαμονή της, παίρνει το κινητό της και σχηματίζει ένα νούμερο. Δεν το είχε ξεχάσει ποτέ,όι αριθμοί που το συνέθεταν είχαν γίνει οι προσωπικοί της οιωνοί για ένα καλύτερο αύριο.
-"Kαλώς μου την" λέει εκείνος.Η φωνή του ήταν τόσο γλυκιά, τόσο όμορφη. Ήταν εκείνη η χροιά που άκουγε συνεχώς να της μιλάει και να της κρατάει συντροφιά όταν οι σκέψεις της παραληρούσαν το κοφτερό μυαλό της.
'Το πήρες το μήνυμα μου υποθέτω" προσθέτει ελπίζοντας πως οι προσευχές του εισακούστηκαν.
-"Απλά έρχομαι. Αυτό πήρα να σου πω αλλά και ν'ακούσω την φωνή σου. Θα είμαι κοντά σου το Σάββατο στις 11:30 π.μ"
-"Θα Σε περιμένω".
Η μέρα της σωτηρίας της είχε ήδη φτάσει. Σάββατο 21/3 Παγκόσμια μέρα της Άνοιξης. Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Σαν να μην χώραγαν τα όνειρα στο μαξιλάρι της. Όταν άκουσε το ξυπνητήρι,σηκώθηκε γρήγορα γρήγορα να ετοιμαστεί και να ανοίξει την πόρτα να φύγει.Έφυγε χωρίς να πει αντίο σε κανέναν.Το ταξί την περίμενε έξω ακριβώς στις 6. Όπως είχε κανονίσει. Η βροχή μούσκευε τα πάντα όμως ήταν καλό σημάδι ευημερίας και αναβάθμισης. Άνοιξε την εξώπορτα και βγήκε. Δεν κοίταξε πίσω όπως άλλες φορές όταν ένιωθε ότι είχε βάρος στην ψυχή της που τα αφήνει όλα. Το μόνο βάρος, ήταν η αποσκευή της που την κουβαλήσε ο οδηγός και την τοποθέτησε στο πορτ παγκαζ.
Το ταξί είχε ξεκινήσει να διαγράφει την πορεία του.Το κάθε λεπτό που περνούσε την οδηγούσε όλο και πιο κοντά στο λιμάνι.
Το πλοίο είχε σαλπάρει προς τον προορισμό που είχε κάποτε αφήσει έτσι ξαφνικά για να γυρίσει στην Αθήνα και τώρα ίσχυε το αντίστροφο. Οι σκέψεις της να φτάσει γρήγορα και να τον ανταμώσει έτρεχαν πιο γρήγορα από τα κύματα μέχρι που έφτασε η στιγμή για αυτήν την συνάντηση που καρτερούσε εδώ και ενάμισι χρόνο. Τί θα του έλεγε αν τον ξανάβλεπε τυχαία, αυτό σκεφτόταν συνέχεια. Δεν είχε καμμιά σημασία. Μαζί της ταξίδευαν κάποια παιδιά που είχαν διαλέξει τον ίδιο προορισμό για να περάσουν όμορφα στην πενθήμερη του σχολείου. Ενδόμυχα η Σελίν σύγκρινε τον εαυτό της μαζί τους. Στην ουσία βρίσκονταν και εκείνη στο ίδιο πλοίο για να ζήσει μια τρέλλα που την κράταγε πίσω από το να συνεχίσει την ζωή της. Αυτό είναι και το νόημα της εκδρομής του σχολείου. Να περασεις τέλεια αυτές τις στιγμές για όσο κρατήσουν μέχρι να ξαναβρεθείς σε ένα θρανίο για να δώσεις πανελλαδικές εξετάσεις ώστε να επιτύχεις στον στόχο σου και να καταλήξεις να δουλεύεις σε ένα γραφείο αρκετές ώρες και να ξεχνας όχι μόνο να ζείς αλλά και να αναπολείς ότι καλό έχει προηγηθεί στην ζωή σου.Ακριβώς όπως στην περίπτωσή της.
Μόλις έπεσε η άγκυρα στην θάλασσα η καρδιά της χτύπαγε γρήγορα γι'αυτό που θα συνέβαινε. Θα έβλεπε εκείνον. Και αυτό από μόνο του ήταν το όνειρό της. Να έχει την ευκαιρία να περάσει λίγο πιο ιδιωτικές στιγμές μαζί του. Να ξαναβρεί αυτό που εκείνος άφησε πίσω του χωρίς να γνωρίζει πόσο σημαντικός λόγος είναι η ζωή του για την δική της. Κάθε αστέρι που έπεφτε από τον ουρανό συνοδεύε αυτήν τη ευχή. Ήταν πολύ κοντά στο να πραγματοποιηθεί. Αλλά όχι μόνο από εκείνην και όχι μόνο από εκείνον.Αυτός ήταν και ο αριθμός που έδειξε το ζάρι της τύχης της. Το δύο.
Καθώς προχώραγε μόνη με τις αποσκευές στα χέρια και τα όνειρα στην σκέψη της, κοίταγε δεξιά και αριστερά για να τον εντοπίσει. Για να τον δεί για να τον ξαναγνωρίσει. Ξάφνου νιώθει ένα βλέμμα να αγιστρώνεται πάνω της και να είναι τόσο έντονο που την έκανε να γυρίσει και να κατευθύνει το δικό της βλέμμα κατευθείαν πάνω στην ενέργειά του.
Και τότε τον αντικρίζει. Εκείνος την κοιτάει με θαυμασμό, σαν μαγεμένος. Παραμέρισε όλες τις σκέψεις της για να μην χάσει την στιγμή.
-"Μπορώ να σε πάρω μια αγκαλιά"; ρωτάει εκείνος διστακτικά.
η Σελίν έγνεψε καταφατικά και εισχώρησε στην ζεστή αγκαλιά των χεριών του.
-"Δεν έχει περάσει μέρα από πάνω σου. Είσαι ίδιος, όπως σε άφησα, όπως σε θυμάμαι" . Εκείνος συγκινημένος δεν ήθελε να την αφήσει από την αγκαλια του. Η βροχή είχε σταματήσει. Και οι δύο έβγαλαν τα παλτά τους και τα πήραν στο χέρι. Εκείνος της πήρε την βαλίτσα της και εκείνη πήρε το παλτό του στα χέρια της. Να το κρατάει από το ένα χέρι και από το άλλο, στηριζόταν από τον ώμο του.
Την ξενάγησε στην μικρή πόλη με την μεγάλη ιστορία. Την πήγε στο κεντρικό καφέ απέναντι στο δημαρχείο για να ξαποστάσουν και να μιλήσουν λίγο. Την ρώτησε πόσο θα μείνει. "μέχρι την Δευτέρα" απάντησε εκείνη. "Μπορείς να μείνεις κι'άλλο. Είναι εύκολο" απάντησε εκείνος.
Σιγα-Σιγά ο δισταγμός και ο πάγος ανάμεσα τους έλιωνε.Τα βλέμματα πετάγαν φλόγες, τα λόγια τα κάλυπτε η σιωπή και η χημεία ανάμεσά τους ολοένα και μεγάλωνε. Πλησιάζαν οι φίλοι του προς το μέρος τους για να την γνωρίσουν. Μέσα σε 5 μέρες, όσο παρέμεινε στο νησί την είχαν μάθει όλοι και ο καθένας ξεχωριστά της ζητούσε να μείνει για πάντα. Υπότιτλοι και λόγια που κατέληγαν στο στόμα άλλων άντί αυτού που περίμενε. Σαν να έκλεβαν τις ατάκες του πρωταγωνιστή άλλοι, λόγια κομπάρσων που έπαιζαν ρόλο στην πλοκή. Γιατί απλά όταν είσαι μέρος της ζωής κάποιου, των φίλων του, των γνωστών του, τότε δεν απομένει παρά να ξεκινήσει η επίσημη πρεμιέρα μιας σχέσης, μιας νέας ζωής.
-"Όπου και να πηγαίνω, όπου και να συχνάζω ακούω τις καλύτερες εντυπώσεις, όλοι μιλούν για σένα βλέπεις. Να έρχεσαι και να μένεις εδώ. Το σπίτι μου είναι σπίτι σου.και δεν είναι το νησί, δεν είναι η ενέργειά του, είναι η αγάπη που εκπέμπεις. Είσαι εσύ!!!!ο καθρέφτης μου. Μια φίλη μου με ρώτησε, ποια είναι η σχέση μας και απλά της απάντησα, ότι δεν μπορώ να ορίσω τί ακριβώς έχω μαζί σου, όμως υπάρχει στην ζωή μου για καλό. Είναι μέρος της ζωής μου από εδώ και εμπρός".
Ήταν τα τελευταία του λόγια πριν αποχωριστούν.Εκείνη δεν απάντησε. Δεν είχε να προσθέσει κάτι άλλο. Τα είχε πει όλα εκείνος. Ότι ήθελε να ακούσει χωρίς να τους χωρίζει τίποτα παρά μόνο τα χιλιόμετρα.
Το ουράνιο τόξο είχε και πάλι εμφανιστεί μετά την βροχή όπως την πρώτη μέρα που είχε έρθει η Σελίν στο νησί.Κύκλοι άνοιγαν και έκλειναν αυτές τις μέρες.
-Κάνε μια ευχή... του είπε η Σελίν μόλις αντίκρισε το ουράνιο τόξο.
-"Να μην φύγεις. Να μείνεις για πάντα εδώ" της απάντησε λίγο πριν ακουμπήσει την βαλίτσα της μέσα στο πλοίο. Της έβγαλε τα γυαλιά ηλίου που φορούσε εκείνη για να δει το βλέμμα της και να την αποχαιρετίσει προσωρινά αφού για πάντα θα την περίμενε......ματάρες μου, θέλω πολύ να σας ξαναδώ της είπε και την φίλησε στα χείλη τρυφερά και πονηρά για να της αποσπάσει την υπόσχεση ότι θα ξαναγυρίσει δίνοντας της το κίνητρο μέσα από την γεύση των χειλιών του.
Εκείνη με μάτια γυμνά τον είδε να ξεμακραίνει, έβαλε και πάλι τα γυαλιά της για να μην την δει που δακρύζε, και τότε εκείνος γύρισε και κοίταξε πίσω και της φώναξε "ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ".
Ευτυχώς τα δάκρυά της δεν φαίνονταν από μακρυά όταν του απάντησε, ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ!!!!
Αν και τους χώριζαν λίγα μέτρα, και αρκετοί άνθρωποι που επιβιβάζονταν στο πλοίο, το χαμόγελό του από την απάντησή της καρφώθηκε στο μυαλό της.
Του είχε δώσει την υπόσχεση που περιμενε.
της είχε δώσει το φιλί της ζωής.Και η εκπνοή δεν είχε ξεκολλήσει από κανενός τα χείλη.
Καθώς ανέβαινε προς τα πάνω, τόσο μόνη μα τόσο ευτυχισμένη, χάθηκε στους ήχους του i-pod που κουβαλούσε. Και το πρώτο τραγούδι που άρχισε να παίζει είχε αυτούς τους στίχους.
"Στο χείλος της καταστροφής
μου δίνεις το φιλί της ζωής
και πάω εκεί που πας κι εσύ καρδιά μου
Στο πέλαγος της αντοχής
μου δίνεις το φιλί της ζωής
νησί εγώ νησί κι εσύ στεριά μου".
Ήξερε ότι θα ξαναγυρνούσε, έπρεπε να τα αφήσει όλα πίσω της.
Σηκώθηκε και κοίταξε έξω, το πλοίο δεν είχε σαλπάρει ακόμη.
κατέβαινε πολύ γρήγορα, σχεδόν περνούσε 3-3 τα σκαλοπάτια. Πήρε την βαλίτσα της και σύρθηκε έξω αστραπιαία,σαν άνεμος αλλαγής.
καθώς τον πλησιάζε, εκείνος ανυποψιαστος, κοίταζε το ουράνιο τόξο.
"Μην το κοιτάς άλλο το ουράνιο τόξο. Η ευχή σου ήδη πραγματοποιήθηκε. Δεν πάω πουθενά. Θα μείνω κοντά σου!!!!
Νησί εγώ, νησί και εσύ στεριά μου"!!!! Aυτά ήταν τα δικά της τελευταία λόγια.
Εκείνος την έκλεισε στην αγκαλιά του και την φίλησε και εκείνη παραδόθηκε.
