"Γλυκό μου κορίτσι, θέλεις να κάνεις μία σύμβαση που θα ισχύει από σήμερα και για πάντα;" Ρώτησε την καρδιά μου, το εσώτερο μου παιδί.
Άφού του έγνεψα καταφατικά, με συμβούλεψε να συλλογίζομαι πως όσοι με αγαπούν πραγματικά, είναι εκείνοι που δεν μου εύχονται χρόνια πολλά ανήμερα της προσωπικής μου αναγέννησης, εν αντιθέση με όσους το κάνουν για άλλους λόγους, για να τους έχω σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Αβέβαιη η απάντηση μου στην υπόθεση του, πως είμαι άνθρωπος γενναιόδωρος χαρίζοντας του την συγχώρεση μου.
Με δάκρυα στα μάτια του απάντησα μονάχα, πως θα αντάλλαζα όλη μου την γνώση, το φως, τις αρετές και τις αξίες για να γινόμουν πάλι Ενός. Μία χρονιά μετά από την επιλογή του προγραμματισμού μου, να διαλέξω την οικογένεια, τους φίλους και όλους εκείνους που ήταν τότε μαζί μου, πάνω από το φως του κεριού μου και μου ευχόντουσαν να ζήσω.
Πως;
Αφιερωμένο στον μπαμπά μου που σήμερα με ξέχασε...