21 Σεπ 2008

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΛΤΣΧΑΙΜΕΡ




Με αφορμή μια άσκηση της διαδραστικής γραφής βασισμένη στο φόνο, γράφτηκε η παρακάτω ιστορία:




Τι θα μπορούσε να πει κανείς για την μνήμη. Το απέραντο μεγαλείο της να χωράει τα πάντα. Κάθε πρώτο φιλί της μεγάλης αγάπης. Το πρώτο αντίο της με τις πάμπολλές της υποσχέσεις. Το πρώτο φως της ημέρας. Το χάδι κάθε νύχτας. Το σπάνιο άρωμα της εφηβείας. Το γοητευτικό χρίσμα της γοητείας που ξάφνου την ματιά σου αιχμαλωτίζει. Τα αμέτρητα σκασιαρχεία στο προαύλιο κάποιου σχολείου. Όλα εκείνα τα χαμόγελα που σου φτιάχνουν την ημέρα. Τα χίλια αν και τα γιατί. Όταν η μνήμη ξάφνου υποχωρεί και απ’το απέραντό της μεγαλείο διαγράφονται τα πάντα. Μπορεί και να λησμονήσεις ότι η ζωή δεν είναι μόνο οι «παλιές οι μνήμες» αλλά και αυτές που δημιουργείς κάθε μέρα. Γιατί μια ανάμνηση είναι δίκοπο μαχαίρι. Θεραπευτική ή τοξική. Θεραπευτική είναι όταν μπορείς να την ανακαλέσεις και τοξική όταν δεν μπορείς. Όταν ήμουν πιο μικρή και βασανιζόμουν με τις εξισώσεις, τα προβλήματα, τις λύσεις, τις συναρτήσεις του χρόνου πάνω στα βιβλία, τα θρανία, με διάβαζε η γιαγιά μου. Έχοντας πάντα την απορία γιατί θα έπρεπε να μάθω τόσα πολλά μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, εκείνη πάντα μου απαντούσε φιλοσοφώντας πως η μάθηση και η γνώση είναι πάντα φίλοι με το χρόνο και συνεπώς με την μνήμη. Ότι όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε όλο και περισσότερα, που μετά, τα θυμόμαστε σταδιακά και για πάντα. Στην αρχή δεν την καταλάβαινα. Τώρα πια απορώ με τον εαυτό της και με τον δικό μου. Γιατί εκείνη μου μίλαγε στην καρδιά μου, στο μυαλό μου. Μου έλεγε όμως και άλλα αντίξοα πράγματα. Όπως το να μην ανοίγω ποτέ την πόρτα σε όποιον άγνωστο την χτυπάει, για να με επισκεφθεί. «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτης».
Μα γιατί να μιλάω σε χρόνο παρατατικό και όχι ενεστώτα. Έτσι μιλώ για όσους και για όσα δεν υφίστανται. Δεν υπάρχουν πια. Χάριν σε μένα ή εξαιτίας μου. Που είχαμε μείνει? Α! Εκεί που κάποιος επισκέπτεται την γιαγιά μου και εκείνη λανθασμένα του άνοιξε. Ας χτύπαγε μιαν άλλη πόρτα. Της ήδη υπάρχουσας λήθης και όχι της αιωνίας μνήμης…… Το ίδιο καλοκαίρι ο επισκέπτης είχε ήδη εγκατασταθεί εκεί, μέσα στην γιαγιά μου. Αόρατα μα πολύ συνειδητά. Και για να την ευχαριστήσει της έκλεβε χρόνο με το χρόνο τις αναμνήσεις της, τις καλύτερες στιγμές της, την συγκίνηση, τα συναισθήματα, την ομιλία της, την ευκινησία της, την άμμο απ’την κλεψύδρα του χρόνου και της αθανασίας. Ας μην είμαι όμως και αχάριστη, ήθελε και να δίνει. Μα τι άλλο από παραισθήσεις, αστάθεια, και ανθρώπους γύρω της να την προσέχουν επί πληρωμή πάντα. Σε ένα ρεπό τους, της έκανα παρέα. Της διάβαζα, της τραγούδαγα το τραγούδι που μου τραγουδούσε όταν ήμουν μικρή. «Στο’ πα και στο ξαναλέω στο γιαλό μην κατεβείς….» Με καταλάβαινε αλλά δεν με αναγνώριζε, με άγγιζε και δεν με ένιωθε, παράλληλα. Μονολογούσε σαν μωρό μόνο φράσεις. Πολλές φράσεις που δεν υπήρχε συνειρμός μεταξύ τους. Μία μόνο έβγαζε νόημα. Θ Ε Λ Ω Ν Α Π Ε Θ Α Ν Ω!!!
Αν το εννοούσε ή όχι δεν το γνωρίζω ακόμη και τώρα
Τα χρώματα της συνείδησης και των ονείρων μου έχουν γίνει και γκρι και μαύρα τώρα πλέον. Δεν ζω, δεν αναπολώ, μόνο θυμάμαι. Θυμάμαι την αντίδρασή μου και την πράξη μου. Ήθελε να πεθάνει και μου το ζητούσε. Δεν μπορούσα να της χαλάσω το χατίρι. Άλλωστε ποτέ μου δεν το έκανα, σε εκείνη. Ήμασταν 3.Η γιαγιά μου, εκείνος και εγώ. Απ’την άλλη, εγώ, οι προβληματισμοί, η λύση ,και οι τύψεις. Πήγα γρήγορα στο δωμάτιό της, πήρα όλα τα ηρεμιστικά χάπια που της ηρεμούσαν τις όποιες αναλαμπές της, τα χτύπησα, τα έλιωσα, τα έκανα σκόνη και σωτηρία και τα έριξα στην πορτοκαλάδα της. Στις πρώτες κιόλας γουλιές ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Η συνάρτηση των τύψεων και της απώλειας ήταν ανάλογες του χρόνου. Σε συνδυασμό με την αντίστροφη μέτρηση της ζωής στο θάνατο, του όλα στο τίποτα, απ’της αναπνοής στον βρόγχο που αν είχε σχήμα και εικόνα, θα ήταν περιστέρι λευκό που θα αναζητούσε άλλη φωλιά να κατοικήσει. Η ζωή της και η δική μου τράβηξαν ευθεία γραμμή. Την ξάπλωσα στο καναπέ της έδωσα ένα φιλί, άνοιξα την πόρτα κοντοστάθηκα και έφυγα. Προφανώς ο επισκέπτης είχε φύγει πριν από μένα. Αν και δεν είχαμε ποτέ συστηθεί, εγώ ήξερα το όνομά του.
Ο κύριος Αλτσχάιμερ…….

Η άγνοια γίνεται φόνος!!!!

18 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Δυστυχώς και η γιαγιά μου είχε Αλτσχάιμερ, δεν θα ήθελα να φτάσω ποτέ σε αυτό το σημείο, να πεθάνω με σώας τας φρένας..

Aurangel είπε...

@hfaistiwnas

Δυστυχώς καλό μου ειναι κάτι που συμβαίνει συχνά και δεν μπορείς να το αποτρέψεις!
Γι'αυτό η οποιαδήποτε ανάμνηση έστω και αρνητική να είναι, πρεπει να την θυμόμαστε γιατί μας κρατάει ζωντανούς.
και η δική μου γιαγια ειναι χάλια.
Και είναι το μόνο αληθινό στοιχείο όσον αφορά τον φόνο.
Ποτέ δεν θα το έκανα.
Ποτέ δεν θα την αμελούσα.
Έτσι θα την σκότωνα 2 φορές!
Να την θυμάσαι πάντα.
Angel kiss

Ένα γελαστό απόγευμα είπε...

Δυστυχώς είναι μία απ' τις χειρότερες τιμωρίες...
Σπάω αν φέρω εικόνες στο μυαλό μου...
Ειλικρινά...κρίμα!
Για όλους αυτούς που υποφέρουν χωρίς λύτρωση, χωρίς επιστροφή...

Hfaistiwnas είπε...

:) Να είσαι μαζί της όσο χρειαστεί..
Αυτό που με έκανε να αισθάνομαι χάλια, είναι η κατάντια.. που ο καθένας μας μπορεί να φτάσει.. δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Θα τη θυμάμαι..
Καλό βράδυ!

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

πολύ συγκινητική ιστορία. Και η δική μου η γιαγιά έχει άλλα οχι σε αυτο το στάδιο. Τουλάχιστον ακόμη. Είναι κρίμα να ξεχνάς τις αναμνήσεις σου. Είναι η προσωπική σου ιστορια. Δεν θέλω να φτάσω σε αυτό το σημείο

Aurangel είπε...

@ένα γελαστό απόγευμα
Δυστυχώς είναι η χειρότερη τιμωρία!
Angel kiss

Aurangel είπε...

@ηφαιστείωνας
Καλό μου δεν με αναγνωρίζει πια!
Δεν έχει αυτό το ερέθισμα πια. Χάνεται χρόνο με το χρόνο!
Είμαι όσο πιο κοντά μπορώ!
Angel kiss

Aurangel είπε...

@πράσινη κλωστή δεμένη
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Είσαι τυχερός λοιπον αν δεν μιλάμε καν για το ίδιο!
Να την προσέχεις. Να τις δίνετε συνέχεια σταυρόλεξα να λύνει και να τις μιλάτε. Να σας διηγείται πως είναι η καθημερινότητά της.
Η προσωρινή μνήμη απειλείται και όχι η μόνιμη -στην αρχη τουλάχιστον.
Angel kiss

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα κοριτσάκι-αγγελάκι

με συγκίνησε για άλλη μια φορά αυτό σου το γραφτό...

καθημερινά επιλέγουμε την αμνησία γιατί οι μνήμες μας μας φαίνονται δυσβάσταχτες...

είναι δύσκολη όμως η ζωή χωρίς μνήμη...

καλή δύναμη στις οικογένειες που τις έχει επισκεφτεί "ο κύριος αλτσχάιμερ"

bright Φω

Aurangel είπε...

@brightest Φω
Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά καρδιά μου.
Ζωή χωρίς μνήμη είναι άτοπη.
Πως ξέρουμε που έχουμε φτάσει αν δεν θυμόμαστε ποια ήταν η αφετηρία?
Η υπομονή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύτιμος σύμμαχος!
Καλή εβδομάδα κοριτσάκι μου.
Angel kiss

Negma είπε...

Τη θυμάμαι από τότε την ιστορία. Και το είχαμε ψιλοκουβεντιάσει το θέμα, με αφορμή το κείμενό σου αυτό.

Θέλω μόνο να προσθέσω σ' αυτό που ανέφερες παραπάνω με τα σταυρόλεξα, ότι επίσης βοηθούν πολύ, το διάβασμα και τα παιχίδια με την τράπουλα. Και τα τρία, εξασκούν το μυαλό. Η αδράνεια είναι ο χειρότερος εχθρός.

Καλημέρες και φιλούμπες!

Aurangel είπε...

@stella nel cielo
Κοριτσάκι μου γλυκό. κατέθεσες πάλι το θαύμα σου!Έχεις δίκιο.

πού να παίξεις και sudoku!!!
Αντίο για πάντα κύριε Αλτσχάιμερ!

Μην νομίζεις, τα έχω και εγώ τα γονίδια κοριτσάκι μου!
Απλά διαβάζω τόσο πολύ που δεν τον βλέπω τον εν λόγω επισκέπτη, να μου χτυπάει την πόρτα!
Έχω αφήσει όμως και το ροτβάιλερ ελεύθερο στον κήπο του σπιτιού μου,για παν ενδεχόμενο!!!
Εκεί να δείς μετά! Θα του μείνει αξέχαστη η απόπειρα να με επισκεφτεί!
Αν δεν κάνεις και λίγη πλάκα, δεν γίνεται!
Angel kiss

Sideras είπε...

Και η γνώση γίνεται φονιάς …κάποιες φορές σαν και αυτή. Εκείνη την μέρα ήμασταν και ‘μείς ένα δωμάτιο φως με φτερούγες, ξερώ το συναίσθημα . Η μνήμη είναι σαν τα μάτια .Αλλά ούτε τα γυαλιά δεν βοηθάνε. Κάποιες από εκείνες τις μέρες φοβόμουνα την μνήμη παρά αυτόν τον κύριο που περιγράφεις.
Όπως και να έχει καλώς σε βρήκα. Δεν μαγεύομαι ευκολία ,αλλά οφείλω να ομολογήσω έχεις πολύ ωραίο ιστιοχώρο ,και η αύρα σου όντως είναι αγγελική .Σε αφήνω με μια σιδερένια καλημέρα.

Aurangel είπε...

@Sideras
Σε καλωσορίζω στο αγγελικό μου ιστολόγιο!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Μου άρεσε η άποψη που κατέθεσες εδώ!
" Εκείνη την μέρα ήμασταν και ‘μείς ένα δωμάτιο φως με φτερούγες, ξερώ το συναίσθημα . Η μνήμη είναι σαν τα μάτια"

Σε μια πόλη που περιμένει ως δια μαγείας κάποιο θαύμα να συμβεί, δημιούργησα αυτό το ιστολόγιο, να μοιράσω την αισιοδοξία και την ελπίδα!
Την μαγεία από το φως της ψυχής που φυλάει ο καθένας μέσα του και φοβάται να την απελευθερώσει γιατί δεν έχει μάθει να πιστεύει!
θα σε επισκεφτώ σύντομα!
Να περνάς και εσύ από δώ.
Angel kiss

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Κι έπειτα το σώμα αδειάζει.. από μνήμη, από το εγώ... Φαντάζομαι, πως ο θάνατος είναι κάτι ανάλογο, σαν κορδέλες που λύνονται στον άνεμο, και πάνε.. Τίποτα ίδιο, τίποτα που να μαρτυράει τι υπήρξαμε. Μα είναι και κείνη, η έρμη καρδιά. Όχι αυτή, που χτυπά μηχανικά άθελά μας και μη.. Μα εκείνη, που κρύβει φόβους κι επιθυμίες... ανάγκες που υπήρχαν πριν την γέννηση του κόσμου. Όπως η αγάπη...
Σαν ένα μωρό, πρωτόφερτο, με εικόνες αρχαίες στο θολό από το ταξίδι νου, που έχει φωνή και γνωρίζει λέξεις.. Λέξεις σκορπισμένες ακατάστατα στον χώρο, σαν φύλλα μέρα που φυσάει πολύ. Κι αδύνατο να τις βάλεις σε τάξη..Σε τυφλώνουν καθώς περπατάς στο δάσος τούτο της ψυχής, τίποτα δε θυμίζει τον όμορφο κήπο, που η συνείδηση φρόντιζε, και χαιρόσουν να τον βαδίζεις. Αυτή η απόκοσμη άγνοια σε ανησυχεί, σε φοβίζει.. Αγαπημένος τόπος, που πια δεν υπάρχει.. Τα βήματα δεν οδηγούν πουθενά.. Τίποτα αναγνωρίσιμο, τίποτα που να μπορείς να προσανατολιστείς, να πιαστείς, να αναγνωρίσεις... Οι μνήμες δικές σου μόνο. Κι απεναντί σου ένας γνωστός άγνωστος, ένας ξένος που δεν βρίσκεις οδό, να τον καλέσεις στην καρδιά σου.....
Τι γίνεται ένα όμορφο πνεύμα, σα κοιμηθεί; Βλέπει άραγε όνειρα, είναι κάπου εκεί κρυμένο και μας κοιτά με τρόπο μυστικό; Ή μήπως πάει.. και μαζί του ότι αγαπήσαμε; Είναι η συνείδηση ένα μικρό σπιτάκι, σα κέλυφος, στον τεράστιο ωκεανό, που χτίζει προσωρινά η ψυχή στο ατέρμονο ταξίδι της από την ύπαρξη στην ανυπαρξία του όλου; Στο ταξίδι όπου το διαιρεμένο γίνεται ένα, και το όνομα αυτού γαλήνη;Και ποιο το ένδυμα της γαλήνεις;Φως, ή σκοτάδι;Ευτυχία ή σιωπή;
Πάντα πίστευα, πως το σώμα διδάσκει το πνεύμα, την ψυχή. Το μαθαίνει να αγαπά αυτόν κι όχι τον άλλον, να μοιράζεται το ψωμί, τον πόνο, να γράφει τραγούδια έρωτα και θανάτου, και να χορεύει. Πως, πως μπορεί να υπάρξει το ένα δίχως το άλλο; Δεν είναι ο θάνατος που φοβίζει τους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, έιναι η άγνοια... Το φθινόπωρο της μνήμης κι ο χειμώνας της σιωπής. Η μοναξιά να μη γνωρίζεις αν είσαι, ποιος είσαι, και η έλειψη της επιθυμίας να μάθεις... Το αλλόκοτο του να μάθεις χωρίς το σώμα. Ο φόβος, μην υπάρξουμε χωρίς όσους γνωρίσαμε...

Έγραψες ένα μικρό αριστούργημα, από τα ομορφότερα διηγήματα που έχω διαβάσει, θέτοντας προβληματισμούς και φέρνοντας στο φως αγωνίες που η συνείδηση αρέσκεται να διπλοκλειδώνει στα πιο σκοτεινά συρτάρια του νου. Συγχαρητήρια!

Ένα όμορφο βράδυ να έχεις!

Aurangel είπε...

@anemoskorpismata
Με έχεις συγκινήσει πραγματικά με τα τόσο καλά σου λόγια!Ειλικρινά όταν έγραφα αυτό το κείμενο, δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να γεννήσει τόσα συναισθήματα σε κάποιους ανθρώπους!
Πιστεύω ακράδαντα, ότι το υποσυνείδητο δεν σβήνει ακόμη και να σβήσει το συνειδητό μέρος της νοητικής ύπαρξής μας!
Ο αστρικός φορέας της ψυχής που έχει καταγραφές από προηγούμενες ζωές, αντανακλά στα μάτια μας, και αν κάποιος έμπειρος άνθρωπος ή διαισθητικός μπορεί να εισχωρήσει μέσα μας από αυτή την δικλείδα της όρασης που καθρεφτίζεται, μπορεί να διακρίνει την ωριμότητα της ψυχής ή την ηλικία της.

Σου συστήνω το βιβλίο της Dio Fortune-"Μέσα απ'τις πύλες του θανάτου.
Θα ενθουσιαστείς!
Καλή εβδομάδα να έχεις!
Και πάλι ευχαριστώ!
Angel kiss

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Θα φροντίσω να το βρω.. σε ευχαριστώ!

Aurangel είπε...

@Anemoskorpismata
Να'σαι καλά καρδιά μου! Διαβασέ το και το συζητάμε ναι?
Στον Ιανό να πάς στον κάτω όροφο, εκεί θα το βρείς. Έχουν ολόκληρη βιβλιοθήκη!
Περνάω ατελείωτες ώρες εκεί μέσα!
Angel kiss