Με αφορμή μια άσκηση της διαδραστικής γραφής βασισμένη στο φόνο, γράφτηκε η παρακάτω ιστορία:
Τι θα μπορούσε να πει κανείς για την μνήμη. Το απέραντο μεγαλείο της να χωράει τα πάντα. Κάθε πρώτο φιλί της μεγάλης αγάπης. Το πρώτο αντίο της με τις πάμπολλές της υποσχέσεις. Το πρώτο φως της ημέρας. Το χάδι κάθε νύχτας. Το σπάνιο άρωμα της εφηβείας. Το γοητευτικό χρίσμα της γοητείας που ξάφνου την ματιά σου αιχμαλωτίζει. Τα αμέτρητα σκασιαρχεία στο προαύλιο κάποιου σχολείου. Όλα εκείνα τα χαμόγελα που σου φτιάχνουν την ημέρα. Τα χίλια αν και τα γιατί. Όταν η μνήμη ξάφνου υποχωρεί και απ’το απέραντό της μεγαλείο διαγράφονται τα πάντα. Μπορεί και να λησμονήσεις ότι η ζωή δεν είναι μόνο οι «παλιές οι μνήμες» αλλά και αυτές που δημιουργείς κάθε μέρα. Γιατί μια ανάμνηση είναι δίκοπο μαχαίρι. Θεραπευτική ή τοξική. Θεραπευτική είναι όταν μπορείς να την ανακαλέσεις και τοξική όταν δεν μπορείς. Όταν ήμουν πιο μικρή και βασανιζόμουν με τις εξισώσεις, τα προβλήματα, τις λύσεις, τις συναρτήσεις του χρόνου πάνω στα βιβλία, τα θρανία, με διάβαζε η γιαγιά μου. Έχοντας πάντα την απορία γιατί θα έπρεπε να μάθω τόσα πολλά μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, εκείνη πάντα μου απαντούσε φιλοσοφώντας πως η μάθηση και η γνώση είναι πάντα φίλοι με το χρόνο και συνεπώς με την μνήμη. Ότι όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε όλο και περισσότερα, που μετά, τα θυμόμαστε σταδιακά και για πάντα. Στην αρχή δεν την καταλάβαινα. Τώρα πια απορώ με τον εαυτό της και με τον δικό μου. Γιατί εκείνη μου μίλαγε στην καρδιά μου, στο μυαλό μου. Μου έλεγε όμως και άλλα αντίξοα πράγματα. Όπως το να μην ανοίγω ποτέ την πόρτα σε όποιον άγνωστο την χτυπάει, για να με επισκεφθεί. «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτης».
Μα γιατί να μιλάω σε χρόνο παρατατικό και όχι ενεστώτα. Έτσι μιλώ για όσους και για όσα δεν υφίστανται. Δεν υπάρχουν πια. Χάριν σε μένα ή εξαιτίας μου. Που είχαμε μείνει? Α! Εκεί που κάποιος επισκέπτεται την γιαγιά μου και εκείνη λανθασμένα του άνοιξε. Ας χτύπαγε μιαν άλλη πόρτα. Της ήδη υπάρχουσας λήθης και όχι της αιωνίας μνήμης…… Το ίδιο καλοκαίρι ο επισκέπτης είχε ήδη εγκατασταθεί εκεί, μέσα στην γιαγιά μου. Αόρατα μα πολύ συνειδητά. Και για να την ευχαριστήσει της έκλεβε χρόνο με το χρόνο τις αναμνήσεις της, τις καλύτερες στιγμές της, την συγκίνηση, τα συναισθήματα, την ομιλία της, την ευκινησία της, την άμμο απ’την κλεψύδρα του χρόνου και της αθανασίας. Ας μην είμαι όμως και αχάριστη, ήθελε και να δίνει. Μα τι άλλο από παραισθήσεις, αστάθεια, και ανθρώπους γύρω της να την προσέχουν επί πληρωμή πάντα. Σε ένα ρεπό τους, της έκανα παρέα. Της διάβαζα, της τραγούδαγα το τραγούδι που μου τραγουδούσε όταν ήμουν μικρή. «Στο’ πα και στο ξαναλέω στο γιαλό μην κατεβείς….» Με καταλάβαινε αλλά δεν με αναγνώριζε, με άγγιζε και δεν με ένιωθε, παράλληλα. Μονολογούσε σαν μωρό μόνο φράσεις. Πολλές φράσεις που δεν υπήρχε συνειρμός μεταξύ τους. Μία μόνο έβγαζε νόημα. Θ Ε Λ Ω Ν Α Π Ε Θ Α Ν Ω!!!
Αν το εννοούσε ή όχι δεν το γνωρίζω ακόμη και τώρα Τα χρώματα της συνείδησης και των ονείρων μου έχουν γίνει και γκρι και μαύρα τώρα πλέον. Δεν ζω, δεν αναπολώ, μόνο θυμάμαι. Θυμάμαι την αντίδρασή μου και την πράξη μου. Ήθελε να πεθάνει και μου το ζητούσε. Δεν μπορούσα να της χαλάσω το χατίρι. Άλλωστε ποτέ μου δεν το έκανα, σε εκείνη. Ήμασταν 3.Η γιαγιά μου, εκείνος και εγώ. Απ’την άλλη, εγώ, οι προβληματισμοί, η λύση ,και οι τύψεις. Πήγα γρήγορα στο δωμάτιό της, πήρα όλα τα ηρεμιστικά χάπια που της ηρεμούσαν τις όποιες αναλαμπές της, τα χτύπησα, τα έλιωσα, τα έκανα σκόνη και σωτηρία και τα έριξα στην πορτοκαλάδα της. Στις πρώτες κιόλας γουλιές ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα. Η συνάρτηση των τύψεων και της απώλειας ήταν ανάλογες του χρόνου. Σε συνδυασμό με την αντίστροφη μέτρηση της ζωής στο θάνατο, του όλα στο τίποτα, απ’της αναπνοής στον βρόγχο που αν είχε σχήμα και εικόνα, θα ήταν περιστέρι λευκό που θα αναζητούσε άλλη φωλιά να κατοικήσει. Η ζωή της και η δική μου τράβηξαν ευθεία γραμμή. Την ξάπλωσα στο καναπέ της έδωσα ένα φιλί, άνοιξα την πόρτα κοντοστάθηκα και έφυγα. Προφανώς ο επισκέπτης είχε φύγει πριν από μένα. Αν και δεν είχαμε ποτέ συστηθεί, εγώ ήξερα το όνομά του.
Ο κύριος Αλτσχάιμερ…….
Η άγνοια γίνεται φόνος!!!!
