29 Φεβ 2008

(FACE) OFF























29 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ


Κάθε τέσσερα χρόνια μέσα σε 1 μέρα..



Σηκώθηκα νωχελικά και κοίταξα το ημερολόγιο των Mayas.
Κανένας χαρακτηρισμός, καμμία γαλαξιακή σφραγίδα να ορίσει τι μέλλει γενέσθαι την σήμερον ημέραν.


Στο Γρηγοριανό ημερολόγιο πάλι,
Έχουν ξημερώσει προ πολλού οι Απόκριες.


Η τέλεια αφορμή για να ντυθούμε κάτι που δεν είμαστε….

Και τι ήμαστε τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου;

Ας πέσουν οι μάσκες μεταξύ μας, για να μπορέσουμε επιτέλους να αναγνωριστούμε.


Ποιος υποκρίνεται
Ποιος παριστάνει ότι νοιάζεται ;
Ποιος δίνει ψεύτικες υποσχέσεις
Ποιος είναι έρμαιο των επιλογών του
Ποιος είναι σκλάβος των παθών του

Ποιος το συμφέρον το βαφτίζει σαν φιλία





Έτσι για να καταλάβουμε.










Έτσι πια για να πειστούμε


Λίγο πρότου διαλυθούμε



Κλείνω πίσω μου πόρτα και φως.




CARPE DIEM







HASTA LA VISTA!

24 Φεβ 2008

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ




















Ερμόμενη απο παρακλήσεις φίλων άλλων ιστολογίων, με την σειρά μου και εγώ, συμμετέχω στο όμορφο αυτό παιχνίδι.

Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι οι εξής:
άρπαξε το πιο κοντινό σου βιβλίο
πήγαινε στη σελίδα 123
βρες την 5η πρόταση της σελίδας
προχώρησε στην 6η, 7η έως την 8η πρόταση
και αντέγραψέ τες.



Να, το αποτέλεσμα λοιπόν:


"Oι άνθρωποι που είναι ξαπλωμένοι, γενικά τείνουν να θυμούνται περισσότερο. Η ανάκληση συνήθως είναι αρνητική συνάρτηση του χρόνου, δηλαδή συνήθως η μνήμη δραστηριοποιείται στα πρώτα λίγα λεπτά της ώρας".


Προσκαλώ και εγώ με την σειρά μου, όποιον θέλει να μας διαφωτίσει με λίγες γραμμές γνώσης.


η πηγή της έμπνευσής μου:


18 Φεβ 2008

Η ΜΙΚΡΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ



Ότι παραθέτω μεσουρανεί ανάμεσα σε μοναξιά και έρωτα.
Κάτι δηλαδή απο την γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου.
Απαραίτητη ενδιάμεσα μια ευθυγράμμιση καρδιάς...


«Σύμφωνα με τον Όσκαρ Ουαιλντ, κάθε φορά που ερωτευόμαστε, απαιτείται να θριαμβεύσει η ελπίδα επί της αυτογνωσίας. Ερωτευόμαστε ελπίζοντας ότι δεν θα βρούμε στον άλλο όσα γνωρίζουμε ότι ενυπάρχουν σε μας: τη δειλία, την αδυναμία, την οκνηρία, την ανειλικρίνεια, τους συμβιβασμούς, την ωμή βλακεία. Κυκλώνουμε σε ένα ερωτικό σιρίτι τον καλό μας ή την καλή μας, και αποφασίζουμε πως, κατά κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, ότι περικλείεται από αυτό δεν θα βαρύνεται από τα δικά μας ελαττώματα και άρα θα είναι αξιέραστο. Βρίσκουμε στο προσφιλές μας πρόσωπο μια τελειότητα που αδυνατούμε να την διακρίνουμε στον εαυτό μας και ελπίζουμε ότι, μέσω της ένωσης μας μαζί του, κάπως θα γίνει και θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε (παρά τις αντενδείξεις της αυτογνωσίας μας) μια έστω επισφαλή πίστη στο ανθρώπινο γένος.»

«Ο Άμπερ Κάμυ υποστήριξε ότι ερωτευόμαστε επειδή οι άλλοι, έξωθεν, δείχνουν πλήρεις, σωματικά και συναισθηματικά ακέραιοι, ενώ εμείς έσωθεν νιώθουμε σκόρπιοι, μπερδεμένοι. Επειδή δεν έχουμε συνεκτική αφηγηματική δομή και σταθερή ταυτότητα, σαφή κατεύθυνση και συνάφεια περιεχομένου, καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά ενυπάρχουν στον άλλο.»

«Συνήθως υπάρχει κάποια στιγμή μαρξισμού στις περισσότερες σχέσεις (το σημείο στο οποίο γίνεται σαφές ότι ο έρωτας ανταποδίδεται ) και η έκβαση της εξαρτάται από την ισορροπία ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος που τρέφει καθένας για τον εαυτό του.»







« …Τι έκανα και μου αξίζει έρωτας? Ρωτά ο ταπεινός΄ δεν μπορεί να έκανα κάτι. Τι έκανα και μου στερήθηκε ο έρωτας? Διαμαρτύρεται ο προδομένος, διεκδικώντας αλαζονικά την κτήση του δώρου που δεν δίνεται ποτέ από οφειλή. Και στα δύο ερωτήματα, αυτός που (καλείται να) προσφέρει τον έρωτα μπορεί μόνο να απαντήσει Επειδή είσαι εσύ – απάντηση που ωθεί τον άλλο να αμφιταλαντεύεται επικίνδυνα και απρόβλεπτα μεταξύ μεγαλείου και κατάθλιψης.»


«Από την στιγμή που το ένα μέλος της σχέσης παύει να ενδιαφέρεται, φαίνεται ότι το άλλο μέλος ελάχιστα μπορεί να κάνει για να ανατρέψει την κατάσταση. Όπως και η απόπειρα μας να εμπνεύσουμε έρωτα, η αποχώρηση ασφυκτιά κάτω από ένα πέπλο σιωπής, ανομολόγητη αν και εξίσου κεντρικό ζήτημα : Σε επιθυμώ / Δε σε επιθυμώ – και στις δύο περιπτώσεις το μήνυμα θέλει αιώνες για να αρθρωθεί με λόγια.

Η έλλειψη επικοινωνίας, μάλιστα , συζητιέται ακόμα πιο δύσκολα, εκτός αν και τα δύο μέρη επιθυμούν όντως να την αποκαταστήσουν. Αυτό θέτει τον ερωτευμένο σε απελπιστική κατάσταση : βλέπει ότι ο θεμιτός διάλογος έχει χάσει πια τις χαρές και την γοητεία του, ότι προξενεί μόνο εκνευρισμό. Ακόμη κι αν επιχειρήσει κάποια θεμιτή (τρυφερή) πράξη, η απόπειρα του ασφαλώς ειρωνική, καταπνίγει τον έρωτα καθώς προσπαθεί να τον αναβιώσει.

"Κι έτσι , στο σημείο αυτό ο ερωτευμένος, στην απελπισία του να ξανακερδίσει με κάθε κόστος το προσφιλές πρόσωπο, καταφεύγει στην ερωτική τρομοκρατία, όπως προκύπτει μέσα από ανεπανόρθωτες καταστάσεις, φάσμα ολόκληρο από κόλπα (μούτρα, σκηνές ζηλοτυπίας, ενοχές ) που επιχειρούν με το ξέσπασμα (σε δάκρυα, σε θυμό ή ποιος ξέρει τι ) να εκβιάσουν τον έρωτα του άλλου. Ο τρομοκράτης γνωρίζει ότι δε δύναται να ελπίζει ρεαλιστικά πως θα δει τον έρωτα του να ανταποδίδεται, αλλά η ματαιότητα δε συνιστά πάντα επαρκές αντεπιχείρημα ( ούτε στον έρωτα ούτε στην πολιτική ) . Ορισμένα πράματα λέγονται όχι επειδή θα εισακουστούν, άλλα επειδή έχει σημασία να ειπωθούν".


Μαρξισμός.


Όταν κοιτάζουμε κάποιον [έναν άγγελο] από τη θέση του ερωτευμένου που δεν ανταποδίδεται ο έρωτας μας και φανταζόμαστε ποιες απολαύσεις θα νιώθαμε όντας στον έβδομο ουρανό μαζί του, τείνουμε να παραβλέπουμε ένα σημαντικό κίνδυνο: πόσο σύντομα ενδέχεται τα θέλγητρα του να ωχριάσουν, αν τυχόν ο έρωτας μας ευοδωθεί.


Συχνά ερωτευόμαστε για να γλιτώσουμε από τον εαυτό μας, παίρνοντας θέση δίπλα σ’ ένα πλάσμα που είναι ωραίο, έξυπνο και πνευματώδες όσο άσχημοι, βλάκες και πληκτικοί είμαστε εμείς.

Τι γίνεται όμως αν μια μέρα το πλάσμα εκείνο αλλάξει γνώμη και αποφασίσει να μας ερωτευτεί; Δεν μπορεί, θα υποστούμε σοκ- πως είναι δυνατόν να το θεωρούμε υπέροχο, όπως ελπίζαμε, και να έχει τόσο κακό γούστο, ώστε να εγκρίνει ανθρώπους σαν και εμάς; Εφόσον για να ερωτευτούμε πρέπει να πιστέψουμε ότι το προσφιλές μας πρόσωπο μας υπερβαίνει κατά κάποιον τρόπο, δεν εγείρεται άραγε ένα οξύ παράδοξο όταν μας ανταποδίδει τον έρωτα μας; Ωθούμαστε στο ερώτημα:




« Αν είναι πράγματι τόσο υπέροχος/ η,
πώς είναι δυνατόν να ερωτεύτηκε κάποιον σαν εμένα;»[…]Αν είσαι ερωτευμένος και δεν σου το ανταποδίδουν, μπορεί να πονάς, αλλά είναι ασφαλές, γιατί δε βλάπτεσαι παρά μόνο εσύ, από έναν πόνο προσωπικό, που είναι πικρόγλυκος και τον προκαλείς μόνος σου. Όμως, από τη στιγμή που ο έρωτας σου γίνεται αμοιβαίος, πρέπει να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις την παθητικότητα του πάσχοντος και να αναλάβεις την ευθύνη ότι μπορείς κι εσύ να πληγώσεις.[…]


Αποσπάσματα από το βιβλίο «Μικρή φιλοσοφία του Έρωτα» του Αλαιν Ντε Μποττον :







14 Φεβ 2008

ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ...









Είναι κάτι μέρες τώρα, που αισθάνομαι πολύ περιέργα.
Ότι χρωστάω, πρέπει να γίνει άμεσα. Υπάρχει μόνο το τώρα, και όχι το αύριο.
Είναι σαν να απομένουν λίγες μέρες για να ολοκληρωθεί το όποιο πλάνο, το όποιο σχέδιό μου.


Τον λόγο δεν τον ξέρω.
Η αλήθεια μου διαφεύγει.




Απλά νιώθω ότι κυλάω προς τα κάτω, στην κλεψύδρα του χρόνου.Οι κόκκοι της άμμου, όλο και λιγοστεύουν, μέχρι να μείνει ένας, και εγώ μαζί... .
Δεν είναι για τα χρόνια που περνούν βιαστικά απο μπροστά μου,
το ορκίζομαι
.



Είναι η ημερομηνία λήξης, σε κάθετί που με πλαισιώνει και λατρεύω.





Μια ευθυγράμμιση καρδιάς θα φέρει τα πάνω κάτω...



Θα πάρει...

Τους χαμένους έρωτες,
όλες τις άσκοπες φιλίες,

τις μάσκες τις υποκρισίας με τα ψυχρά χαμόγελα,
σταγόνες
της βροχής από τα μάγουλά μου,
τους χρονοδιακόπτες από όλα τα όνειρα,

τις ημερομηνίες λήξης στα σχέδιά μου,

Και ότι άλλο είναι ανάγκη... .





Θα φέρει...

Μοιραίους και αληθινούς έρωτες,
Περισσότερες σελίδες, στο βιβλίο της ζωής,
Θα φυσήξει άλλη πνοή στο πλάνο της ψυχής, Δοκιμάσμένες φιλίες,
Ουράνιο τόξο στο βλέμμα,

Θεόσταλτα σημάδια από τους φύλακες αγγέλους,
Είθε να γίνει αυτό που πρέπει... .



Έτσι ώστε...


Μόνο για σήμερα να μην ανησυχώ.

Μόνο για σήμερα να μην φοβάμαι.
Μόνο για σήμερα να μην θυμώνω.
Να έχω εμπιστοσύνη στον ανώτερο εαυτό μου και στην θεική πηγή.
Να σέβομαι κάθε ζωντανό όν πάνω στην μητέρα Γη.
Μόνο για σήμερα και για πάντα.


(βασισμένο στις αρχές του Ρέικι)








Μέχρι απ'της καρδιάς τον δρόμο να χρειαστεί να φύγω...







7 Φεβ 2008

ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΘΟΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ


























Στους καιρούς μας, η μοναξιά θεωρείται απειλή, ήττα. Περίπου μια ασθένεια που εξασθενεί και τρελλαίνει αυτόν που χτύπησε. Στο όνομα τούτου του τρόμου, αποφασίζονται και οι βαρύτεροι συμβιβασμοί.


Συμβιβασμοί στην συντροφιά, στη δουλειά, στους φίλους, στις ιδεολογίες, στο γάμο.


Περιέχει δηλαδή τούτη η κατάσταση της ύπαρξης, η μοναξιά, η χαρισμένη ως χώμα γόνιμο και ως κελί αυτογνωσίας, ακόμα και θεογνωσίας παραπέρα, έναν πειρασμό επικίνδυνο, που μπορεί να αναποδογυρίσει την ευλογία της.




Διότι όπως κάθε ευλογία,όπως κάθε τάλαντο, κάθε εύνοια, είναι και αυτή ταυτόχρονα μια δοκιμασία. Άλλωστε, ποτέ, ακόμα και το πιο μεγάλο θαύμα, δεν θα παρακάμψει την ελεύθερη βούλησή σου, αν θες να το αρνηθείς.
Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να κοιμούνται με τον εχθρό τους, να μοιράζονται την κάθε μέρα τους με κάποιον που περιφρονούν, που τους μειώνει, τους αποδιοργανώνει τον χαρακτήρα, παρά να ζήσουν έστω για ένα διάστημα, μόνοι.



Λένε ότι ο "φόβος μοναξιάς είναι φόβος εαυτού". Ίσως και γι'αυτό είναι τόσο ισχυρός, ολοκληρωτικός φόβος. Όταν ο ίδιος ο εαυτός μας, μάς είναι άγνωστος, απωθημένος, παραποιημένος και ξένος, τον αποφεύγουμε.


Στα αρχαία χρόνια, για τους Έλληνες, "ξένος και εχθρός", ήταν συνώνυμα.



"Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζείς μαζί τους,
όπως υπάρχουν άνθρωποι που ενώ είσαι μαζί τους, είναι αδύνατον να ζείς μέσα τους".
Γκαίτε




Άραγε, ποιο είναι καλύτερο εκ των δύο;





Μάρω Βαμβουνάκη

(Απόσπασμα από το βιβλίο,Ο Παλιάτσος και η Άνιμα)