23 Φεβ 2010

ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ.....




Το παρακατω κείμενο γράφτηκε με αφορμή μία άσκηση στην δημιουργική γραφή με το εξής θέμα:

α)Να πάμε στα επείγοντα περιστατικά ενός νοσοκομείου και θα αποδώσουμε την ιστορία κάποιου ασθενή β)θα πάμε σε ένα νεκροταφείο και θα αποδώσουμε την ιστορία του νεκρού.

ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ...

"Δεν έχει σημασία τί πρόκειται να συμβεί την επόμενη ημέρα,την εβδομάδα που ακολουθεί ή τα επόμενα χρόνια όταν δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα για να σώσεις το παιδί σου, αν δεν μπορείς να αποφύγεις αυτό που θα συμβεί μέσα σε πέντε λεπτά.Το βλέπεις απλά να αργοπεθαίνει και η κάθε μάχη που δίνεις είναι άνιση.Το ταξίδι είναι προδιαγεγραμμένο".
Αυτά ήταν τα λόγια που με σημάδεψαν,όταν άκουγα προσεχτικά τον επικήδειο λόγο ένος πατέρα στην μνήμη της κόρης του-της καλύτερής μου φίλης-Μαρίας-Ναταλίας.Ήταν τα τελευταία λόγια που σφράγισαν την ζωή της αλλά και τις ζωές όσων παρευρίσκονταν στον ιερό ναό της θεοτόκου,για την εξόδιο ακολουθία.Είχα μια άρνηση να παρευρεθώ στην τελετή,δεν είχα τη δύναμη να την αποχαιρετίσω,όχι μονάχα εκείνη αλλά και τις υπέροχες στιγμές που έζησα μαζί της.
Έμοιαζε σαν χτες όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο προαύλιο του σχολείου,λίγο προτού συγκεντρωθούμε όλοι οι μαθητές όχι μόνο για να μας ανακοινώσουν σε ποιό τμήμα θα πήγαινε ο καθένας μας αλλά και για την πρωινή προσευχή κατά την διάρκεια αυτής της σχολικής περιόδου που θα ξεκίναγε με τον ήχο απ'το κουδούνι.Με πλησιάσε αρκετά χαρούμενη και παρακινούμενη από τόλμη,μου έδωσε το χέρι της και αυτοσυστήθηκε λέγοντας μου το όνομά της,"λέγομαι Μαρία-Ναταλία Διάκου,εσύ";

Μιμούμενη την συμπεριφορά της,της είπα το δικό μου όνομα και το χέρι μου άγγιξε το δικό της.Εκείνη δεν κρατήθηκε και άνοιξε την αγκαλιά της για να με δεχτεί,όντας αρκετά ενθουσιώδης.Λίγα λεπτά αργότερα προς έκπληξή μου αλλά και των καθηγητών που θα μας αναλάμβαναν για κακή τους τύχη ως συμμαθήτριες και θα τους κάναμε την ζωή τους κόλαση.
Στο τμήμα Α2,είχαμε πιάσει το τελευταίο θρανίο της αίθουσας.Με τον καιρό άρχισε να με παρασέρνει με το κύμα του ενθουσιασμού της να σκαρώνουμε διάφορα τρυκ στην διάρκεια των μαθημάτων.Ποιός θα το λέγε ότι θα είμασταν πιο ζωηρές ακόμη και από τ' αγόρια της της τάξης μας.
Το γεγονός ότι ηλικιακά μας χώριζε μόνο μία μέρα με προβλημάτιζε μιας και θεωρητικά ήμουν μεγαλύτερη από την Μαρία-Ναταλία,φαινόμουν πιο σοβαρή και αποφασιστική όμως εκείνη είχε αναπτύξει περισσότερα χόμπυ από μένα.Λάτρευε να ζωγραφίζει τοπία σε κάθε εποχή,αντικείμενα νεκρής φύσης και κυρίως πορτρέτα γνωστών και μη οικείων προσώπων.
Σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο,ξυπνούσε από τα χαράματα για να απαθανατίσει με τον φωτογραφικό φακό της το συνηθισμένο μεν αλλά μαγευτικό φαινόμενο της ανατολής του ηλίου.Ήταν πιο συνεπής στα θέλω και τις απαιτήσεις της εν αντιθέσει με εμένα που περίμενα στωικά σαν θεατής την εναλλαγή της κάθε ημέρας μέσα από τις σελίδες των βιβλίων όπου σκιαγράφονταν οι ζωές και οι πτυχές των χαρακτήρων τους.Την θαύμαζα υπερβολικά,δεν την ζήλεψα ποτέ μου.Είχε με όλους τους ανθρώπους υπέροχες σχέσεις.
Στο πρώτο μου φλέρτ με τον συμμαθητή μου τον Γιώργο και την ατυχή κατάληξη του,όντας καταβεβλημένη με σπασμένα τα φτερά,εκείνη είχε σταθεί στο πλευρό μου.Νοσταλγώ την επόμενη μέρα που δεν μου επέτρεψε να πάω στο σχολείο για να μην τον αντικρίσω καθρεφτίζοντας όλη την απογοήτευση στο βλέμμα μου και κατ'επέκταση στο πρόσωπό μου,εκείνη δίνοντας μου θάρρος και τονώνοντας την αυτοπεποίθησή μου,είχε στήσει ολόκληρο σκηνικό φωτογράφισης.Όλα τα χρώματα της άνοιξης αλλά και της Γης, ήταν κλεισμένα μέσα στις παλέτες των σκιών,στα σύνεργα του μακιγιάζ που είχε κλέψει από την μεγαλύτερη αδερφή της αλλά και την μητέρα της για να χαρίσει άλλον αέρα στις φωτογραφίες μου.
"Τί και αν δεν αρέσεις στον Γιώργο,σκασίλα μας!Θα γοητεύσεις τους υπόλοιπους συμμαθητές μας,και όχι μόνο..."μου είπε λίγο πριν πιάσει την φωτογραφική μηχανή στα χέρια της. Ακόμα τις φυλάω τις φωτογραφίες μέσα στις σελίδες του αγαπημένου μου βιβλίου,το μαργαριτάρι του Τζων Στάϊμπεκ, και τις κοιτάζω συχνά.
Μου είχε εξομολογηθεί πως το μοναδικό της όνειρο ήταν να ανοίξει μια δική της γκαλερί όντας διάσημη φωτογράφος και να εκθέτει τα έργα της. Ήταν αυτοδίδακτη.

Είχε μοναδικό ταλέντο που έπρεπε να το εμπλουτίσει με βάσεις γνώσεων πάνω στο αντικείμενο λατρείας της.

Μετρούσε τα σχολικά χρόνια που της απέμειναν για να προσεγγίσει αυτό το στόχο όπως οι ισοβίτες το υπόλοιπο της ποινής τους.
Την τελευταία μέρα της σχολικής περιόδου,όταν τελειώναμε επιτέλους την τρίτη λυκείου,λίγο μετά τα εικοστά της γενέθλια-άρα και τα δικά μου-είχαμε αποφασίσει να βγούμε με τους συμμαθητές μας σε βραδινή έξοδο,αν και το είχαμε κανονίσει αρκετό χρονικό διάστημα πριν,τίποτε δεν εμπόδισε την Μαρία-Ναταλία να μην παρευρεθεί χωρίς να μας δώσει πολλές εξηγήσεις.Απλά μας ενημέρωσε ότι την τελευταία στιγμή προέκυψε μια οικογενειακή υποχρέωση και δεν μπορούσε να είναι συνεπής στα δικά μας σχέδια.
Με είχε εξοργίσει πραγματικά η αποστροφή της,δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους μου.

Στην επιστροφή για το σπίτι πήραμε διαφορετικά μονοπάτια.

Εγώ τ
ης ζωής και εκείνη του θανάτου...

Έπλαθα σενάρια για το πως θα την τιμωρούσα,πως ενώ εκείνη θα με έπαιρνε αμέτρητα τηλέφωνα την επόμενη ημέρα για να μάθει τις εξελίξεις και τα δρώμενα της αποψινής βραδιάς,θα απέρριπτα τις κλήσεις της και θα κρυβόμουν.
Δυστυχώς,άφησα το νήμα της οργής να ξετυλιχτεί αρκετά και δεν μπόρεσα έγκαιρα να το μαζέψω.
Επιστρέφοντας σπίτι άλλος άνθρωπος από εκείνον που αναχώρησε το πρωί για το σχολείο ήμουν έτοιμη να κλειστώ στο δωμάτιό μου μέχρι το βράδυ που θα έβγαινα έχοντας προετοιμάσει κατάλληλα την μητέρα μου να με καλύψει στο πρόσωπο της φίλης μου. Προτρέποντάς την να υιοθετήσει την συμπεριφορά που επιθυμούσα.Την στιγμή που την πλησίαζα,εκείνη καθόταν στον καναπέ του σαλονιού κλαίγοντας πάνω από το ακουστικό του τηλεφώνου το οποίο προφανώς μόλις είχε ακουμπήσει πάνω στην βάση του αλλά από το τρέμουλο στα χέρια της δεν κατάφερε να το στερεώσει.
Αμυνόμενη από το θυμό μου,πέρασα στην επίθεση κατευθείαν.



"Μαμά γιατί κλαις;Εγώ δεν φταίω σε τίποτα να ξέρεις.Πρόλαβε να στα ανακοινώσει η μητέρα της Μαρίας-Ναταλίας έτσι;Σκούπισε τα δάκρυά σου και θα σου πω την πάσα αλήθεια,όχι τίποτ'άλλο αλλά για να μην σε περνάει κανένας για αφελή". Κανένας δεν μπορούσε να βάλει φραγή στην ροή των αρνητικών μου σκέψεων εκείνη την στιγμή,παρά μόνο μία φράση,αυτή που θα ξεστόμιζε η μητέρα μου την δεδομένη στιγμή ως απάντηση στο νοητικό μου παραλήρημα . "Η Μαρία-Ναταλία είναι στο νοσοκομείο,στα επείγοντα περιστατικά.Ενώ επέστρεφε στο σπίτι την χτύπησε ένα φορτηγό και είναι σε κρίσιμη κατάσταση.

Οι γιατροί δεν είναι αισιόδοξοι πως θα τα καταφέρει μιας και έχει παρουσιάσει εγκεφαλική αιμορραγία και αυτήν την στιγμή χαροπαλεύει στο χειρουργείο.Λυπάμαι πολύ μωρό μου,θα πάμε να την δούμε το απόγευμα.Η μητέρα της είπε ότι της συνέβη μόλις έβγαινε από την σχολή της φωτογραφίας,προφανώς θα είχε πάει για να γραφτεί στο νέο κύκλο σπουδών.Λεπτό δεν μπορούσε να περιμένει...


"Μετά βίας μπορούσα να βγάλω νόημα από αυτά που έλεγε,οι λυγμοί της έκοβαν κάθε φράση στα δύο.Συνέχιζε να μου μιλάει και να μου εξηγεί τις εκτιμήσεις των ανθρώπων που την βρήκαν και την πήγαν στο νοσοκομείο,από κάποια στιγμή και μετά την κοίταγα απλά να ανοιγοκλείνει τα χείλη της χωρίς να ηχεί ο ήχος των φράσεων στα αυτιά μου.Το νήμα του θυμού,τυλίχτηκε απότομα προς τα πίσω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ποτέ. Τα δάκρυα έβρεχαν τα μάγουλά μου και δημιουργούσαν ρυάκια.Οι λυγμοί στο δωμάτιο βρήκαν νέο επίκεντρο.
Η μητέρα μου θα το βάφτιζε ευαισθησία από μια αγαθή κα
ρδιά,εγώ πάλι αποτέλεσμα ενοχών για ότι κακό σκεφτόμουν ότι αυτό θα της άξιζε να της συμβεί λίγο πριν εισέλθω στο χώρο της οδύνης.

Και έφτασε η μέρα της κηδείας,τέσσερα χρόνια μετά.
Η Μαρία-Ναταλία παρέμεινε σε κώμα για τέσσερα ολόκληρα χρόνια πλην.Όλο αυτό το διάστημα δεν έλειψα στιγμή από κοντά της.Της κρατούσα συνεχώς το χέρι άλλοτε με χαρά για το θαύμα της επικείμενης ανάστασής της και άλλοτε με θλίψη και δυσπιστία για το αν θα τα κατάφερνε να επιβιώσει.Αν και οι γιατροι μας προετοίμαζαν σε κάθε τους επίσκεψη στο δώματιο για τον ενδεχόμενο θανάτό της,βαθιά μέσα μου πίστευα σε ένα θαύμα,ότι θα αναρρώσει σύντομα και όλα θα γίνουν όπως πριν, κάτι που μας είχαν αποκλείσει.

Η εγκεφαλική δυσλειτουργία από το χτύπημα μπορούσε να επιφέρει όχι μόνο απώλεια των αισθήσεων και μνήμης αλλά και ισορροπίας σε κάθε τομέα,φυσιολογίας και ψυχολογίας.Κάτι που φανερά θα τρομοκρατούσε την οικογένειά της αλλά και την ίδια.Δεν έμενε ήρεμη ούτε λεπτό.Βρίσκοντας μονίμως σε κατάσταση εγρήγορσης. Είχα ζητήσει από τους γονείς της να μου δανείσουν προσωρινά την φωτογραφική της μηχανή για να αιχμαλωτίσω στο φακό κάθε προσωπική της στιγμή που λογικά θα μοιραζόμουν μαζί της είτε ανακτούσε τις αισθήσεις της είτε όχι.Είχα αγοράσει αρκετά φιλμ που θα μπορούσαν να χωρέσουν όλες αυτές τις εικόνες που προς το παρόν θα ζωντάνευαν μέσα απ'τα δικά μου μάτια.Την έβγαζα φωτογραφίες μέσα στην εντατική μονάδα τον πρώτο καιρό,ύστερα στον θάλαμο ανάνηψης,και μετά στο δωμάτιό της.

Την έβλεπα να μεγαλώνει ημέρα με την ημέρα,λεπτό με λεπτό,μάκραιναν τα ξανθά μαλλιά της,παρακολουθούσα την εναλλαγή της αναπνοής της,της σωματικής της διάπλασης από τον κύκλο της έμμηνης ρύσης,ποιός θα έλεγε ότι δεν είναι ζωντανή; Αποθανάτιζα κάθε ανθοδέσμη που τοποθετούνταν σε βάζο δίπλα της,κάθε απόχρωση της ανατολής και της δύσης του ηλίου,κάθε πανσέληνο που θα έβλεπε απ'το παράθυρό της,κάθε χέρι που την κρατούσε και την χαϊδευε,την αγκάλιαζε,κάθε άνθρωπο που την επισκέπτονταν,από τη νοσοκόμα κάθε βάρδιας,τους γονείς της,όλους τους συμμαθητές μας ακόμη και το νεογέννητο ανιψάκι της που το τοποθετούσαν προσεχτικά στην αγκαλιά της και εκείνη είχε μια τέτοια έκφραση στο ροδαλό πρόσωπό της λες και καταλάβαινε τί συμβαίνει.Αυτή παρέμενε και η απορία μου όλα αυτά τα χρόνια,αν μπορούσε να αντιληφθεί ότι διαδραματίζονταν γύρω της.Προφανώς αυτή η ένδειξη δεν ήταν χειροπιαστή.Όλα υπόκεινται στην ανθρώπινη πίστη. Ένιωθα δέος για την ζωή της.

Δεν υπήρχε χαρμόσυνη είδηση που να μην της την εξιστορούσα με ενθουσιασμό,της διηγόμουν τις ιστορίες από όλα τα βιβλία που αποκτούσα σαν να τα αγοράζαμε μαζί,την είχα συνεχώς στο νου μου,κοντά μου.Δεν επέτρεπα σε κανέναν να της μεταφέρει κάποια αρνητική είδηση.

Έκοβα τα αποκόμματα των δυσάρεστων ειδήσεων κάτω από το κρεββάτι της για να μην με αντιληφτεί αν ξαφνικά ξυπνούσε. Μέσα στο δωμάτιό της υπήρχε ραδιόφωνο που το έβαζα κοντά στο αυτί της για να ακούσει τραγούδια που της άρεσαν,μια τηλεόραση που παρέμενε κλειστή εκτός και αν μεταδίδονταν σε κάποιο κανάλι κάποια αγαπημένη της κομεντί ή ρομαντική ταινία που την παρακολουθούσαμε μαζί, της δυνάμωνα την ένταση για να μπορεί να ακούει τις φωνές των χαρακτήρων και αν παρεμβάλλονταν διαφημίσεις ενδιάμεσα,έσκυβα στο αυτί της και της ψιθύριζα την συνέχεια της ταινίας,ότι θα έβλεπαν όλοι οι τηλεθεατές λίγα λεπτά μετά.Εκείνη δεν έπρεπε να περιμένει ...

Όποτε την αποχωριζόμουν για να φάω βραδινό με τους γονείς μου στο σπίτι,έβαζα ακόμη ένα σερβίτσιο στο τραπέζι για εκείνη.Όποτε πήγαινα για ύπνο αν και είχα μονό στρώμα στο κρεβάτι μου,έβαζα πάντα ένα μικρό μαξιλάρι δίπλα στο δικό μου.Κάθε φορά που πήγαινα να την ξαναδώ στο προσωρινό της δωμάτιο,κρατούσα πάντα στο χέρι μου τις φωτογραφίες της προηγούμενης ημέρας για να της δει αν τυχόν ξυπνούσε.Δίπλα από το δωματιό της υπήρχε ένας σκοτεινός θάλαμος,μου είχε δείξει όλη την διαδικασία στο να φτιάχνω τα χημικά για να εμφανίζω και να εκτυπώνω τα φίλμ και τις φωτογραφίες.Δεν ήθελα να χάνει δευτερόλεπτο ζωής. Οι γονείς της πάλι τραβούσαν συνεχώς βίντεο και απαθανάτιζαν κάθε προσωπικό της λεπτό.Από την στιγμή που άνοιξε τα μάτια της στον κόσμο,την πρώτη της εισπνοή, τα πρώτα της λόγια,την τελευταία της εκπνοή λίγο πριν τις τελευταίες λέξεις. Μια μέρα,άνοιξε τα μάτια της προς έκπληξη όλων που βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο,τους κοίταξε έναν προς έναν,και τους είπε "ευχαριστώ που είστε εδώ" σαν να τους παρακολουθούσε όλο αυτό το χρονικό διάστημα,άνοιξε διάπλατα τα χείλη,όχι για να πει κάποια λέξη αλλά για να επιτρέψει στην ψυχή της να βρει τον φωτεινό της δρόμο και να φύγει.Την ίδια διαδρομή που κάποτε εκείνη είχε χαράξει μπαίνοντας στην μήτρα της μητέρας, της το σώμα της να συναντήσει. Κάποια άλλη ίσως και να έμενε αποσβολωμένη,όμως εγώ δεν σταμάτησα ούτε και τότε να βγάζω φωτογραφίες.Τα δύο τελευταία καρέ εκείνου του φιλμ σφράγισαν τον κύκλο της ζωής της,την στιγμή που με κοίταξε,παγώνοντας εκεί το βλέμμα της και όταν της έκλεισα αργά και τρυφερά τα μάτια.Ήταν η έσχατη στιγμή που είδε η μία την άλλη. Δεν άντεχα να δω την ταφή της,την αγκαλιά της γης να την φιλοξενεί.Έφυγα οπισθοχωρώντας από το κοιμητήριο, με σταγόνες βροχής να με κατακλύζουν,τις πρώτες τις έφτιαξαν τα μάτια μου,τις άλλες ο δημιουργός της ψυχής της,διαλέγοντας λυπημένα σύννεφα από τον ουρανό της για να χύσουν τα δάκρυά Του.Κάποιος θα έλεγε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία της κατοικία... Με γρήγορα βήματα για να φτάσω στο αυτοκίνητό μου, έψαχνα στα τυφλά από την τσάντα μου να βρω την ομπρέλα μου.Δεν πρόσεξα όμως και την έριξα κάτω στο χώμα.

Σηκώνοντας την,παρατηρούσα τους μαρμάρινους τάφους που στόλιζαν τον διάδρομο,σκέφτηκα πως ο αποθανών δικαιούται μόνο μία φωτογραφία για να τον συνοδεύει σε αυτήν την νέα του διεύθυνση.Λες και ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο μεσολαβεί μόνο ένα κλικ,για να χωρίζει το σκοτάδι από το φως.Το κοριτσάκι μου είχε σταθεί πιο τυχερό....
Φτάνοντας στον προορισμό μου,πέρασα από την σχολή φωτογραφίας,εκεί που η Μαρία-Ναταλία είχε κάνει αίτηση να την δεχτούν και είχε δώσει προκαταβολή για τον νέο κύκλο μαθημάτων χωρίς να δώσει όμως κάποιο δείγμα δουλειά της στην υπεύθυνη του τμήματός της. Ευτυχώς δεν πήγα με άδεια χέρια... Άφησα όλα τα αρνητικά των φιλμ και κράτησα τις πρωτότυπες φωτογραφίες που την αφορούσαν για τους γονείς μας... Η Μαρία-Ναταλία,θα έμενε για πάντα ζωντανή μέσα από τα έργα της.

Δευτέρα 3/5/2010 ώρα 22:00,
δύο ώρες πριν από τα γενέθλιά της αλλά ανήμερα της δικής μου προσωπικής αναγέννησης,μια κόκκινη κορδέλα έδωσε πνοή στο ταλέντο της.
Όλες της οι φωτογραφίες,προορισμένες για όλους αλλά και οι δικές της μέσα απ'τα δικά μου μάτια,έδωσαν ζωή σε εκείνη ως μια ταλαντούχα φωτογράφο σύμφωνα με την κοινή γνώμη,και αρχή σε μια νέα γκαλερί που άνοιξε τις πόρτες της για να εγκαινιάσει το αληθινό νόημα της τέχνης δυο τετράγωνα κοντά στο σπίτι των γονιών της, για να κρατάει τους δεσμούς των ανθρώπων ενωμένους.


Το μόνο που με βεβαιότητα αξίζει να αναφερθεί είναι πως αυτή είναι η τελευταία της κατοικία!

10 Φεβ 2010

THE SECOND YOU SLEEP....



Μικρή σαν ήμουν σκεφτόμουν ότι αν κάποια στιγμή αλλάζε γνώμη για την ζωή μου ο δημιουργός της,θα ήμουν πολύ τυχερή αν με έπαιρνε κρυφά κοντά του και αθόρυβα την ώρα που κοιμόμουν ανάμεσα σε όνειρα που ζούσα και κάποτε,κάπου κοντά στο αύριο θα επένδυα...
Μέχρι να έρθει εκείνη η απροσδόκητη στιγμή που οι εχθροί μου θα την γεύονται και οι φίλοι μου τόσο θα την λαχταρούν, θα φυλάω το σταυρουδάκι που κάποτε μου έδωσες σαν δώρο και τώρα κρεμιέται απ'τον λαιμό μου, και θα προσεύχομαι να είσαι καλά,εκεί ψηλά στον ουρανό σου,και να είναι η ψυχή σου οδηγός στα επόμενα όνειρά μου...

Just tears about your loss just smiles about your memory!!!


Καλό Ταξίδι Δήμητρα....

2 Φεβ 2010

THE TIME CIRCLE


Ο χρόνος είναι κύκλος.Έχει φως!Σε μια μέρα λάμπει,σε μια νύχτα σβήνει!θα δούμε μαζί μια ανατολή, μαζί θα κλάψουμε δίπλα σε ένα ηλιοβασίλεμα.Το πρώτο και το τελευταίο της ζωής μας!!!
Σε αυτόν τον κύκλο της ζωής
γεννήθηκες Δεκέμβρη,καμμία άλλη εποχή με άλλην αγάπη δεν θα ευχαριστηθείς!Αιώνια άνοιξη από πολύχρωμα λουλούδια,υάκινθους,κυκλάμινα,φτερωτές,ανέμελες διαθέσεις.Η δική σου η καρδιά πάντα θα ζει στο κρύο,μονίμως θα παγώνει!
Αυτό θα νοσταλγώ αφού γεννήθηκα τον Μάϊο!!!Αιώνιες καταιγίδες πάθους δίπλα από το κορμί σου!
Ένα από τα όνειρά μας αντέχει η αυγή,μία γέννηση,έναν θάνατο ανάμεσα σε μία αναπνοή!!!

Βασισμένο στο βιβλίο Τα όνειρα του Αίνσταιν της Alan Lightman