SONGS TO LOVE, SONGS TO HATE

Κατόπιν πρόσκλησης του αγαπημένου μου φίλου Dazed & Confused, εδώ και πολύ καιρό σας παρουσιάζω τα αγαπημένα μου τραγούδια και μη, ύστερα από τα δαιμόνια που μου έσπειρε η φίλη μου η Negma,



Πρώτο στην λίστα των αγαπημένων μου κομματιών είναι το Foolish games της Jewel:





"Foolish Games"
You took your coat off and stood in the rain,
You're always crazy like that.
And I watched from my window,
Always felt I was outside looking in on you.
You're always the mysterious one with
Dark eyes and careless hair,
You were fashionably sensitive
But too cool to care.
You stood in my doorway, with nothing to say
Besides some comment on the weather.

Well in case you failed to notice,
In case you failed to see,
This is my heart bleeding before you,
This is me down on my knees, and...


These foolish games are tearing me apart,
And your thoughtless words are breaking my heart.
You're breaking my heart.
You're always brilliant in the morning,
Smoking your cigarettes and talking over coffee.
Your philosophies on art, Baroque moved you.
You loved Mozart and you'd speak of your loved ones
As I clumsily strummed my guitar.

You'd teach me of honest things
Things that were daring, things that were clean
Things that knew what an honest dollar did mean
So I hid my soiled hands behind my back
Somewhere along the line I must've gone off track with you


Well, excuse me, guess I've mistaken you for somebody else,
Somebody who gave a damn,
Somebody more like myself.


You took your coat off,
Stood in the rain,
You're always crazy like that.

Το αφιερώνω στο Χρυσοψαράκι μου που μου το έμαθε.






Όσον αφορά το επόμενο τραγούδι δεν έχω αφήσει Discotheque που να μην το έχω χορέψει.
Σας παρουσιάζω κάτι που ξέρω ότι ήδη λατρεύετε.


Salt'n Papa- Push it









ΤΑ ΗΣΥΧΑ ΒΡΑΔΙΑ-Αρλέτα

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα ‘σαι πάντα δικός μου
θα 'μαστε πάντα μαζί
Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σα μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ
Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου που θα σ’ ακολουθεί

θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που 'θα 'σαι μέσα κι εσύ
Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου που θα σ’ ακολουθεί.


Μουσική: Λ. Παπαδόπουλος Στίχοι: Μ. Κριεζή





τα ήσυχα βράδια τα λατρεύω.
Κάθε φορά που το θυμόμουν και το τραγουδούσα στο μάθημα φωνητικής,
με έπιαναν τα κλάμματα και ποτέ δεν το τελείωνα. Ήταν εκείνη η εποχή που είχα πάντα λόγο να το αφιερώνω, σε ανθρώπους που αγαπούσαν να φεύγουν μακριά μου.
Και συνεχίζουν ακόμη....

Μόνο που τώρα δεν με νοιάζει πια. Αλήθεια ή ψέμματα άραγε;
Ούτως ή άλλως ματώνω....




Αυτό το τραγούδι της Πέγκυς Ζήνα, μισώ να το λατρεύω
και λατρεύω να το μισώ.
Πόσο μάλλον αν παρακολουθήσατε το παρα5, και το ακούγατε με την αστεία προφορά της Αμαλλίας(Ζέτας Μακρυπούλια).

Υπάρχει όμως και ένα τραγούδι που με νευριάζει τόσο μα τόσο πολύ που κάθε φορά που το ακούω μου έρχεται να σπάσω το ραδιόφωνο.
Δεν είναι άλλο από το ακόλουθο:



And So The Story Goes

Maria Montell

Ελπίζω κάπως να με καταλαβαίνετε....



Ελπίζω να σας άρεσαν οι επιλογές μου....

Η πρόκληση και η πρόσκληση είναι ανοιχτή για όλους.



Τολμήστε το...