Την μοναξιά μου έλουσε η βροχή, και όλως τυχαία βρήκα την σταγόνα σου.
Καμμία σχέση δεν έχει με τις άλλες.
την αγκαλιά μου άνοιξα το υγρό σου χάδι να κρατήσει.
Τίποτα δεν χρειάζεται να πεις,
η φύση μαρτυράει όλα τα μυστικά σου.
Στο φύλλο της καρδιάς μου
Στο χνουδι της ψυχής μου
κρυστάλλινη αναπνοή, έτσι θα παραμείνεις.
Περίμενε ως τις 00:00, το μαγικό, χρυσό ραβδί να μας μεταμορφώσει.
Και να πετάξουμε, κύκνοι λευκοί σε άλλες ανώτερες διαστάσεις.
Εκεί που η αγάπη η αληθινή μόνο σαν σύννεφο, δεν πρόκειται να μοιάσει.
Μα ας μην κοιτάμε τ'αστέρια.
Δεν περιμένουν άλλες ευχές
η λάμψη τους είναι αρκετή,
κοιτώντας τα, όλοι οι άνθρωποι δεν νιώθουνε μόνοι.
Κάτω να μην κοιτάς,
κανένας δεν θα μας αναζητήσει.
Κάθε που το θαύμα της βροχής την ύλη όλη θα λούζει,
οι φίλοι θα μαθαίνουν όμορφες για εμάς ειδήσεις.
Και όταν ένα λευκό φτερό από τον θρόνο του ουρανού θα ξεγλιστράει,
μπορεί κάθε τους σκέψη νοερά, πάνω του ν'ακουμπάει και να μας συναντάει.
