Όλες αυτές τις μέρες όπου και να είμαι με όποιον και να μιλάω ακούω όλο παράπονα,και δηλώσεις του τύπου "δεν είμαι καλά, είμαι στεναχωρημένος/η, δεν έχω κανέναν στην ζωή μου, είμαι μόνος/η και ούτω καθ'εξής.
Και το ερώτημά μου είναι το εξής:
Γιατί περιμένουμε ένα ερέθισμα να μας χαροποιήσει και δεν ανοίγουμε οι ίδιοι τα φτερά μας προς την ευτυχία, όντας ευγνώμονες για τις προσπάθειές μας;
'Ολα τα παραπάνω,δεν είναι στο χέρι κανενός, μονάχα στο δικό μας!
Σας έχω λοιπόν ένα δώρο που πρέπει να το αξιοποιήσατε μόνοι σας, ο κάθε άνθρωπος για το ανώτερο καλό της δικής του ψυχής και είναι το ακόλουθο:
Λόγω των γιορτινών ημερών που πλησιάζουν έχει ενεργοποιηθεί ένα ενεργειακό άνοιγμα στον ουρανό (πύλη) από σήμερα, 17/12/09-7/1/2010, και περιμένει τις ευχές σου για ένα καλύτερο αύριο.
Γράψε λοιπόν σε ένα φύλλο χαρτί μέχρι και 5 ευχές θετικής έννοιας που να τις επιθυμείς διακαώς και να τις σκέφτεσαι συνέχεια.
-π.χ απολαμβάνω την αφθονία που μου δίνεται σε όλα τα επίπεδα, κ' απολαμβάνω την χαρά, την γαλήνη, την αρμονία, τον έρωτα και την συντροφικότητα με κάθε τρόπο στην ζωή μου και είμαι ευγνώμων για την παρουσία τους-και τοποθέτησε το σε ένα μέρος ιερό για σένα βάζοντας ένα κερί αναμμένο πάνω του (κατά προτίμηση ρεσό)όσο βρίσκεσαι στο χώρο.
Εύχομαι και προσδοκώ, την άμεση υλοποίησή τους.
Αγάπη και φως, να φωλιάζει για πάντα στην καρδιά σας.
Αλήθεια, πότε είπατε τελευταία φορά "ευχαριστώ"σε ότι εισέρχεται μέσα στην ζωή σας;
Σε κάποιον που σας χαμογέλασε στον δρόμο;
Σε ένα παιδάκι που σας χάρισε μια ζωγραφιά,
Σε κάποιον περαστικό, όταν παραπατήσατε και σας έπιασε απ'το χέρι;
Που χαρτομάντηλο κάποιος σας πρόσφερε όταν τα δάκρυα σας κάποτε φτιάχναν ποτάμι;
Σε όλα τα δώρα της ζωής μικρά και μεγάλα που εμφανίζονται στα ξαφνικά μπροστά σας;
Στον Εαυτό σας;
Έφτασε λοιπόν η στιγμή να νιώθουμε στα βάθη της καρδιάς, ευγνωμοσύνη!Ν'αφήσουμε απ'τα χείλη μας να βγει το ευχαριστώ και πάλι.
Προτού και πάλι κάτι σκεφτούμε από το σύμπαν να μας δώσει.
Αφιερωμένο στην Φίλη μου Άσπα, έναν επίγειο άγγελο που υπάρχει στην ζωή μου.
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, όμως κάθε φορά που βλέπω μικρά παιδιά, αγαλλιάζω, συγκινούμαι, δακρύζω. Και όχι γιατί πέρασα άσχημα παιδικά χρόνια. Αντιθέτως. Ήταν μαγεμένα!
Ενδόμυχα λοιπόν γυρίζω νοερά συνεχώς πίσω στα χρόνια εκείνα, της αγαλλίασης, της ξενοιασιάς, της περιέργειας, του ασταμάτητου παιχνιδιού, της τιμωρίας αλλά και των σημαντικών αποφάσεων!
Σκεφτείτε γιατί.
Ένα παιδάκι είναι απόλυτα αληθινό στις φιλίες και στις σχέσεις του με τα υπόλοιπα. Τους γονείς, τους χρειάζεται και είναι συνεχώς κοντά τους, τους σφίγγει την γροθιά με τα μικροσκοπικά χεράκια, κοιτάνε προς τα πίσω όταν κάνουν δειλά τα πρώτα τους βήματα για να δουν κάτα πόσο μακρυά τους απομακρύνονται. Όταν τσακωθούν με φίλους, μουτρώνουν το προσωπάκι τους, γυρίζουν απ'την άλλη επιδεικτικά και λένε την εξής φράση." Δεν σε παίζω, δεν είσαι φίλος/η μου" και κανένας δεν παρεξηγείται αφού μια τέτοια κατάσταση είναι αληθινή!
Κάθε γενιά μικρών παιδιών είναι αποθεωτικά έξυπνη με εύστοχες παρατηρήσεις, ερωτήσεις και απαντήσεις.
Αφού την αλήθεια χρειαζονται. Γιατί διστάζουμε να φτιάξουμε ένα κόσμο γεμάτο από αυτήν;
Μαθαίνοντας σαν παιδί να ζεις μέσα στην αλήθεια την ίδια ανάγκη θα έχεις ως ενήλικας.και αν όχι, ποτέ δεν είναι αργά να βρεις το θάρρος να την κατακτήσεις.
Την ευγνωμοσύνη μέσα απ'την αχαριστία,
Την φιλία μέσα απ'την κοροϊδία.
Την χαρά μέσα απ'την λύπη
Την αγάπη μέσα απ'την ανάγκη.
Ας μάθουμε τον τρόπο να μείνουμε πάντα παιδιά.
Αφιερωμένο σε ένα Αιώνιο Παιδί, την Κάλλη Σκαρλάτου!
