ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΕΑ

Με αφορμή μία άσκηση στην δημιουργική γραφή επινοήθηκε η παρακάτω ιστορία που ολοκληρώνεται σε δύο μέρη.
1η Ιστορία: Άνδρας ή γυναίκα πηγαίνει στο ταχυδρομείο για να στείλει κάτι πάρα πολύ σημαντικό.

ΚΥΚΛΑΔΕΣ 1944

ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ

Το κρύο του Νοέμβρη έχει κάνει την εμφάνιση του από νωρίς στο νησί.Είχε καθρεφτιστεί σε κάθε περαστικό που κυκλοφορεί στα σοκάκια.Κόκκινα πρόσωπα από την παγωνιά,σώματα καλυμμένα από βαριά ρούχα,κόκκινες παλάμες που τρίβει η μία την άλλη γρήγορα και ανυπόμονα με σκοπό την εκπομπή ζέστης βάδιζαν πάνω και κάτω από και προς το λιμάνι. Ο ήλιος αν και υπαρκτός,εστίαζε στο προδιαγεγραμμένο φαινόμενο της δύσης του αψηφώντας να χαρίσει τις καυτές του ακτίνες σε όσους τις χρειάζονταν.Οι κάτοικοι της Άνω Σύρου, ήταν οι συνηθισμένοι δέκτες αυτού του φαινομένου.Το ηλιοβασίλεμα έλουζε πάντα με την λάμψη και το φως του το πιο όμορφο σπίτι σε εκείνη την περιοχή.Την οικία του κυρίου Βαμβακάρη.
Η κάθε αχτίνα φώτιζε μέσα από το παράθυρο του σπιτιού του, τους ακριβούς πολυελαίους και τις γυάλινες επιφάνειες των βιτρό χαρίζοντας λίγη από αυτήν στα κοντινά σπίτια της συγκεκριμένης γειτονιάς.
Τρεις φορές την εβδομάδα αυτή η αντανάκλαση αποτελούσε το εναρκτήριο σήμα για την κυρία Αφροδίτη,για να ξεκινήσει το μικρό της ταξίδι προς την κάτω χώρα με προορισμό το δημαρχείο στο κεντρικό σημείο του νησιού.Η κυρία Αφροδίτη ήταν δασκάλα κάθε ειδικότητας.Μια ηλικιωμένη γυναίκα γύρω στα πενήντα.Η ζωή της είχε δείξει από νωρίς το σκληρό της πρόσωπο.Είχε χάσει πριν από δύο χρόνια τον σύζυγό της,που ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου και πολλές φορές εκτελούσε και χρέη δικαστή στο νησί όταν κάποια υπόθεση έπρεπε να εκδικαστεί ταχύτατα.

Άτεκνη σαν ήταν σύμφωνα με την επιθυμία του Θεού,είχε αποφασίσει να χαρίσει τις γνώσεις αλλά και την αγάπη της σε άλλα παιδιά και συγκεκριμένα στην κόρη του δημάρχου την Μαρία που στην ηλικία των 15 ετών, είχε πέσει θύμα βιασμού από κάποιον ηλικιωμένο,μεθυσμένο τουρίστα που έφερε ως αποτέλεσμα μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που ήταν αδύνατο τόσο να τερματίσει όσο και να την επιδεικνύει μπροστά στους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες της.
Για δύο ολόκληρα χρόνια η Μαρία προτίμησε την αποσιωποίηση του θλιβερού γεγονότος και την απομόνωσή της μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της μέχρι να γεννήσει το μωρό της και να το δώσει για υιοθεσία σε μια οικογένεια στην Αθήνα μιας και κάθε παρόμοιο περιστατικό που λάμβανε χώρα στην επαρχία ήταν συνώνυμο της διαπόμπευσης και χλευασμού από τους υπόλοιπους κατοίκους και ας χωρούσε στην ζωή του καθενός παρόμοια παραδείγματα με άρωμα αμαρτίας.
Η Μαρία ήταν η μικρότερη κόρη του δημάρχου.Μόλις το αγοράκι που έφερε στον κόσμο έκλεισε τους πέντε πρώτους μήνες ζωής,μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και με την θερμή συμπαράσταση της οικογένειάς της,το έδωσε σε μια οικογένεια να το μεγαλώσει και να του προσφέρει όσα εκείνη θα του στερούσε αφού ήταν ανέφικτο να το κρατήσει.
Όλο αυτό το διάστημα,εγκατέλειψε το σχολείο με αποτέλεσμα η πρόοδος της να μείνει στάσιμη και να χάσει δύο ολόκληρες σχολικές περιόδους.Όλοι της οι συμμαθητές θα τελείωναν το λύκειο ενώ εκείνη δεν είχε καταφέρει να την ολοκληρώσει. Αποφάσισε λοιπόν να μην εγκαταλείψει το δικαίωμα της στην γνώση και να συνεχίσει ακριβώς εκεί που σταμάτησε.Η κυρία Αφροδίτη που ήταν δασκάλα στο σχολείο της δέχτηκε να την διδάξει στην ιστορία,την αρχαία και την νεοελληνική γλώσσα,τα μαθηματικά,τα θρησκευτικά και τα εικαστικά,τρεις φορές την εβδομάδα μετά την δύση του ηλίου μέχρι τα μεσάνυχτα,μέσα στο δημαρχείο κεκλεισμένων των θυρών.
Ο πατέρας της,της παραχωρούσε το κλειδί σχεδόν κάθε μέρα για να ανοίγει το χώρο και να εγκαινιάζει την είσοδο της διδασκαλίας και της αναγέννησης της και μετά να κλειδώνει φεύγοντας και να του το δίνει μόλις επιστρέψει στο σπίτι.Η Μαρία ως αντάλλαγμα, της έπλεκε όμορφα και ζεστά πουλόβερ,γάντια και σκουφάκια σε διάφορα χρώματα για το καλό που της προσέφερε η κυρία Αφροδίτη μιας και δεν είχε αρκετά χρήματα για να την πληρώνει.

Παρόλο που η κακοτυχία της είχε βρει νωρίς,η Μαρία ήταν αρκετά περήφανη για να ζητήσει λεφτά από τον πατέρα της.Η κυρία Αφροδίτη της μεταλαμπάδευε όχι μόνο γνώσεις αλλά και αρετές.Η χαρά της αυτονομίας και της ευγνωμοσύνης για ότι καλό δέχεται, ήταν δύο από αυτές.

Κάθε Δευτέρα,Τετάρτη και Παρασκευή που είχε μάθημα η Μαρία ξύπναγε με το χαμόγελο στα χείλη και μετρούσε τις ώρες μέχρι να φτάσει στο δημαρχείο και να ξαναδεί την φωτισμένη δασκάλα της.
Απέναντι ακριβώς από το κτίριο, υπήρχαν μικρά καφενεία που ήταν συνεχώς γεμάτα.Η περίοδος της φυγής και του κρυφτού των κατοίκων του νησιού από τα χέρια των Γερμανών κατακτητών ήταν πλέον παρελθόν.Μπορούσαν πλέον να κυκλοφορούν ελεύθεροι και είχαν κάθε δικαίωμα στην ελευθερία να συγκεντρώνονται σε λέσχες και να χαρτοπαίζουν χωρίς φόβο και να διασκεδάζουν με πάθος.
Η νέα χρονιά του 1945 είχε κάνει την εμφάνισή της εδώ και 11 μέρες σε κάθε γρηγοριανό ημερολόγιο.Κάποιο από τα απόγευματα, που συναντούσε η Μαρία την κυρία Αφροδίτη με τα ποδήλατά τους στο κεντρικό καφενείο για να προμηθευτούν αναψυκτικό και καφέ,αυτήν την φορά, μόνο η Μαρία είχε φτάσει πρώτη.Η δίψα της για γνώση ήταν αστείρευτη.Παρόλο που περίμενε αρκετή ώρα η κυρία Αφροδίτη δεν φαινόταν να ξεπροβάλλει από την είσοδο που οδηγείται απ'το λιμάνι.
Ούσα αρκετά αισιόδοξη, αποφάσισε να την περιμένει μέσα στο κτίριο γιατί το κρύο της είχε παγώσει όλο της το σώμα.
Όμως τα πόδια της που ανέβαιναν ένα προς ένα τα σκαλοπάτια για να φτάσει στην είσοδο του κτιρίου δεν μαρτυρούσαν την αίσθηση της παγωνιάς αλλά του δέους.Τα διστακτικά βήματα της ήταν ανήμπορα να ορθώσουν αντίσταση στο ένστικτό της ότι κάτι κακό συνέβαινε και να προχωρήσουν προς το σημείο συνάντησης τους.Σε απόσταση αναπνοής από την πόρτα και με αρκετό δισταγμό,ξεκλείδωσε εντελώς μηχανικά και άνοιξε την πόρτα κλείνοντας την απότομα πίσω της σαν να μην περιμένει επίσκεψη από κανέναν μετά από εκείνη.
Δύο τετράγωνα πιο κάτω,ένα σκουριασμένο ποδήλατο έστριψε τον δρόμο προς το δημαρχείο.Ήταν η κυρία Αφροδίτη αναμαλλιασμένη και αρκετά λαχανιασμένη από όλη την διαδρομή.Κοίταζε όλο αγωνία πότε δεξιά πότε αριστερά για να διαβεβαιώσει ότι η Μαρία δεν ήταν κοντά.

Παρόλο που είχε φτάσει στον προορισμό της οι ρόδες του οχήματός της,συνέχισαν την πορεία τους και σταμάτησαν δύο τετράγωνα πιο κάτω,έξω από την είσοδο του ταχυδρομείου κρατώντας γερά στα χέρια της ένα πακέτο.Αφού δεν χρειαζόταν τις υπηρεσίες κανενός υπαλλήλου από την διεύθυνση του κτιρίου ,άνοιξε απλά το ταχυδρομικό κουτί και λίγο προτού ρίξει το κίτρινο και μισοσκισμένο φάκελο,τον κράτησε στα χέρια της,τον χάιδεψε με όλη την αγάπη που την χαρακτηρίζει και τον τοποθέτησε στην βάση του κλείνοντας καλά το πάνω μέρος από το κουτί.
Ανέβηκε στο ποδήλατο και οδηγούσε κατά μήκος του κεντρικού δρόμου όπου στο βάθος του ήταν κλεισμένη η Μαρία και την περίμενε.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα,σαν να περιμένει και το τελευταίο λεπτό πρότου χτυπήσει το ρολόι η Μαρία,άνοιξε την πόρτα,κλείδωσε και έμεινε τυλιγμένη για λίγο για να προφυλαχτεί από το κρύο.
Το σπίτι της στην περιοχή βαπόρια,απείχε μόλις πέντε λεπτά από το σημείο που βρίσκονταν εκείνη την στιγμή. Δεν είχε κουράγιο να οδηγήσει.Με δάκρυα στα μάτια ανέβαινε την ανηφόρα που οδηγούσε ολοένα και πιο κοντά στο καταφύγιό της έχοντας ένα γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού της.
Ξαφνικά,η κρύα αίσθηση του χειμώνα δεν άφηνε ίχνη πάνω της.Έβγαλε το παλτό της,το έπιασε με τις άκρες των δαχτύλων της και το κρέμασε στον γυμνό της ώμο.Δεν είχε πια φτερά να τον καλύπτουν.Ήταν ξεριζωμένα και αφημένα κάπου στο δρόμο.Ακόμα και αν τα έβρισκε άραγε θα μπορούσε κάποτε να ξαναπετάξει στον δρόμο προς την γνώση;