Άραγε ποια να είναι η μαθητεία που κρύβεται πίσω από το ατύχημα που βιώνω ετεροχρονισμένα; Η θέληση,η προσφορά,που την υλοποίηση των θέλω μου καταργεί και αγκυλώνει.Με ραγισμένο το αριστερό φτερό της ύπαρξης μου,μόνο σαν δώρο θα πρέπει να το δω,να το αντιληφθώ,πως έχασα κομμάτια ανοδικά στον ουρανό μου.Ότι ποτέ δεν ήθελα,το βλέπω να συμβαίνει!Έπεσα και πάλι σαν μωρό,στην μεγαλύτερη ανάγκη.Να εξαρτώμαι.Να βασίζομαι.Να ερωτώ και να σκορπιέμαι,λες και από χίλια κομμάτια απαρτίζομαι.Από σκέψεις αλάνθαστες τώρα αποτελούμαι.Η ψυχή μου πάσχει από την μόνη αυτής υπηρεσία...Γλίστρησα στων άλλων γύρω μου το δίκιο.Πως ήρθα μόνη,απροστάτευτη και λίγη.Επαναπαύεται η κρίση πίσω από την παραπάνω αλήθεια.Δεν είμαι μόνη πια.Έχω φτερά να με αγκαλιάζουν έστω και αν είναι δανεικά.Το βάρος μου άλλωστε στην πλάση αυτή είναι αρκετά μικρό,μπορούν οι άγγελοι φύλακες να το σηκώσουν.Γιατί η φιλία ως λέξη,σχήμα,χαρά και νόημα αποτελεί για την ψυχή,πνευματική τροφή και με αναβαθμίζει όταν από αίμα μου δεν πλυμμηρίζεται και δεν απορροφάται.Έχει ζωή στον χρόνο.Αφορμή στην διεκδίκηση.Έχει προσωπείο χαράς,και ζυγαριά για να μετράει λάθη!Ας ευχηθώ περαστικά στους άρρωστους χειρισμούς μου!
Πως να μην νιώθω τυχερή,έζησα χτες, ένα από τα πιο όμορφα, ηλιόλουστα από κέφι μεσημέρια.Σε μία γωνία να αδημονώ για κάποιο ραντεβού.
Διψούσα για έρωτα με μπόλικη δόση καφεΐνης,
είχα στην συντροφιά μου λέξεις,φράσεις.αρώματα και γεύσεις μέσα από ελάχιστες σελίδες βιβλίου καινούργιου στην αφή,στην γνώση, μα τόσο αγαπημένου γεμάτο με αλήθειες που σύντομα-μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξερα πως τάχα θα τις γνώριζα.
Πήρα το κινητό μου,χρειαζόμουν παρέα,πληκτρολογούσα ελπίδες προσδοκίες τόσες στο κείμενο που έστειλα όσες και μέσα στο μυαλό μου.Άραγε πόση εκτίμηση τρέφω για τον εαυτό μου;
Μόνη ποτέ να μην μπορώ να απολαύσω μία και μοναδική στιγμή;Γιατί να πρέπει να μοιράζομαι τα πάντα έχοντας δίπλα μου το τίποτα;Εκεί θα έστελνα το μήνυμα,σε έναν ευσεβή μου πόθο.Κάθε τηλέφωνο κρύβει σιωπή όταν δεν θες να την ακούσεις.Σου απαντάει μέσω αντίλαλου αυτό που θες να λάβεις,και ας μην πήρε ποτέ το μήνυμα κανείς.Για κάποιον λόγο το σύμπαν κάθε μικρή μου πρόθεση την εκτιμάει και με την διακοή στέλνει τις απαντήσεις.Την αλήθεια!
Μία άνοιξη μέσα στο καλοκαίρι,ένα φθινόπωρο μέσα στην ηλιαχτίδα της καρδιάς μου.
Το μαγαζί που ήμουν είναι μοναδικό,μία γωνίτσα σκιερή μέσα στο καλοκαίρι.Τρία τραπέζια όλα κι όλα!Ένας μεσαίος καναπές να ενώνει μοναξιές.Μία έξοδος από κάθε μικρή κόλαση εσωστρεφή.Και ενώ σκεφτόμουν φράσεις που θα έφτιαχναν βιβλίο,πρόσωπο που μέσα στην καρδιά μου έχει δικό του άλμπουμ για όσες στιγμές έζησε δίπλα μου χωρίς να είναι κοντά μου,λευκές σελίδες οι κοινές αναμνήσεις,αυτές που μια γυναίκα θήραμα ανάσκελα πάνω σε ξέστρωτα σεντόνια τον πόθο σαν αγρίμι αντιμετωπίζει.Mέσα μου έφτιαξε ναό αφιερωμένο στην τυφλή και απρόσωπη θητεία του, καταφύγιο στα όνειρά μου,χωρίς ποτέ να ήμουνα κάτι σημαντικό για εκείνον,όσο και αν έλπιζα,το μονοπάτι στην καρδιά μου αν και ποτέ δεν διάλεξε να περπατήσει πάντα το πάταγε και έκλεινε τον δρόμο,ποτέ κανένας άλλος να μην το προσεγγίσει.Η αίσθηση της ευγνωμοσύνης ενεργοποίησε τα μάτια μου.
Πέθανα μέσα σου χθες,ξερίζωσα όλα τα κομμάτια μου.
Σε κάθε τελετή αποχαιρετισμού από την κοινή ζωή σου,από στιγμές αντίγραφα που φύλαξες για μένα πλάι σε γνήσιες στιγμές αφιερωμένες σε συντρόφους δηλητήρια στο αίμα,στην ενέργεια,στην πρόθεση.Πιστή μέλισσα,γευόμουν μόνο το δικό σου νέκταρ από τυχάρπαστο λωτό.Για μένα βέβαια δεν είχες αρκετό.Διάλεγες φίδια να με περιμαζέψουν από τον παραδεισό σου.Σε άλλα λουλούδια ποτέ δεν έμαθα τον δρόμο να πηγαίνω,μόνο να φεύγω από τον δικό σου λάτρευες πάντα να με διδάσκεις.Το μέλι το σπαταλάς σε όσες δεν χρίζουν σεβασμού,μονάχα αυτολύπησης!
Ξάφνου βροχή από άνθη σκορπίστηκε πάνω μου,γύρω μου.Έτσι κατάλαβα πως γιόρταζα μία προσωπική κηδεία για όσα απ'τα κομμάτια μου αφιέρωσα σε εσένα...Το σώμα μου αν και νεκρό να ακολουθάει τις προθέσεις σου, έχει βούληση,ξέρει να εκτιμάει.Όλα τα ροζ τα φύλλα μάζεψα να ντύσω την ψυχή μου.
Άραγε όλα τα λουλούδια που έπεσαν στο χώμα μου,είχανε στόχο εμένα ή μοναχά εσένα;Να πάψω να σε προσκυνώ σαν ταπεινή ιέρεια.Υπάρχει μία μικρή θεά μέσα μου,έστρεψα την διόραση μου και επιτέλους με είδε που την είδα.Δεν έχει άλλο χώρο για ικεσίες,άλλο χρόνο για μαντείες.Τον θρόνο της δεν επιθυμεί με άλλη κατώτερη οντότητα να τον μοιράζεται...
Μονάχα εκείνη θα λατρεύεται για όλες τις παρουσίες της,στο θαύμα της ζωής μου!
Αφιερωμένο στο Jar,σε ένα μικρό παράδεισο στην Σύρο....
