JUST GO WITH THE FLOW...

30/5/10
Κάθισα ευλαβικά σε ένα τραπέζι με πέντε άτομα,με φόντο την Ερμούπολη,ήμασταν έτοιμοι για δείπνο.Τα παράπονα για όσα δεν μου έδωσες γέμιζαν όχι απλά υπάκουες σκέψεις,τις καρέκλες γύρω μου,την άγρια θάλασσα μέσα μου,ίσως και ολόκληρο το μαγαζί της φίλης μας. Θα υποκρινόμουν την αδιάφορη σε ότι και αν έλεγες,σε ότι και αν έκανες στο εξής ηρεμώντας για λίγο τα κύματα μέσα μου.Οι λέξεις όμως που έμαθα με τυχαία αφορμή χάρη στις βουλές του σύμπαντος- ποιος εκ των τεσσάρων ατόμων δίπλα μου είναι τώρα ερωτευμένος-σε έχρισαν πάλι Ποσειδώνα της εσωτερικής μου τρικυμίας. -" Έχω να ερωτευτώ δέκα χρόνια".Αυτό απλά πάνω μου ξεστόμισε ο Κ.
Η τρίαινα έσκισε την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια.Οι πέντε σφαίρες χτύπησαν εμένα,η τελευταία σε αυτήν την πράξη του δράματος θα χτύπαγε εσένα.Μόνο που κανένας εκ των δύο μας, δεν κρατούσε όπλο.Μονάχα προθέσεις για να βλάψει τον άλλον.Ποιος αγαπάει λιγότερο,ποιος ζηλεύει περισσότερο, ήταν το μοτίβο της αποψινής βραδιάς με ειρωνεία την άποψη του φεγγαριού που μία μία ρουφούσε τις σιωπές τριγύρω σαν να μας έχρισε κάποιος εσένα και εμένα, πρωταγωνιστές.
Δεν είχα παράπονο.Έπαιζαν και άλλοι στο ίδιο έργο,δεν μοιραζόμασταν μόνο οι δυο μας ατάκες -προσβολές!
Μέχρι να μάθω την αλήθεια που τόσο καιρό μου όφειλες,όταν έσερνα στην Σύρο βαλίτσες γεμάτες ρούχα,τα όνειρα και τις προσδοκίες μου τις φόρτωνες εσύ,και εγώ με πίστη και υπομονή τόσο μα τόσο μόνη τα μετέφερα σε όλο μου το είναι.
Παρέλασαν λοιπόν τέσσερα άτομα ακόμη στην σκηνή που κάποιος είχε στήσει.Από την αρχή της βραδιάς μέχρι και το τέλος ήμασταν τα μόνα σταθερά άτομα στο τραπέζι.Μία σκιά,γιατί γυναίκα δεν την λες,ήρθε κοντά σου και άρχισε να σε χαϊδεύει.Μα όχι μόνο με τα χέρια,με την αίσθηση της λαγνείας ολόκληρη.Έκανα λάθος τελικά.Δεν διαθέτει μόνο 9 κεφάλια μία Λερναία Ύδρα.Ήθελες να ζηλέψω.Το πέτυχες.Μα δεν φρόντισες καθόλου για το μέσο.Έγινες έρμαιο των ανασφαλειών σου όταν φλερτάρεις τόσο διαχυτικά με δυο καρδιές συγχρόνως.Το τηλέφωνο μου χτυπούσε,έφυγα διακριτικά κάπου απόμερα για να απαντήσω.Από το πλάνο μεμιάς εξαφανίστηκες.Γύρισα πίσω στην καρέκλα μου μα ήσουνα απών.Με βλέμμα διακριτικό στα αριστερά μου,έψαχνες με το βλέμμα της απόχης κάποια αποδοχή μέσα απ'το δικό της.Με τα χείλη του Ιούδα,ασπάστηκες για λίγα δευτερόλεπτα ένα κοινό μέλλον μαζί της.
Μα στην παρέα μας προστέθηκε και κάποιος άλλος.Όμοιος καθρέφτης με εσένα.Από την άλλην που φιλούσες λίγο πριν τραβήχτηκες και ήρθες δίπλα σε μένα.Όσο εκείνος μου έδινε σημασία και ρώταγε για μένα ότι δεν ήθελες ποτέ να μάθεις, η σκιά σου πάνω μου με έπνιγε,δεν με άφηνε ν'ανασάνω.Σχημάτισε χέρια που ποτέ ερωτικά δεν με είχαν αγγίξει,ξάφνου να με αγκαλιάζουνε.Ήθελες και εκείνος να ζηλέψει -μα στην ουσία το τόλμησε πρώτα εκείνος -να ακυρώσει μέσα του την όποια εικόνα έπλασε πλάι με εμένα ως φαντασίωση.Όταν τα ξημερώματα ζήτησε το τηλέφωνο μου,εσύ,ένα βήμα πιο πέρα ζήτησες μέχρι το σπίτι να με συνοδέψεις.Εγω το αρνήθηκα με μία φτηνή δικαιολογία σαν τις δικές σου όλο αυτό το διάστημα για να μην το κάνεις.Ένιωθα τόσο κουρασμένη.Τόσο παραδομένη.

Κατά την διάρκεια της επιστροφής προς το δωμάτιό μου χωρίστηκα σε δυο μέρη.Σε ανώτερο και κατώτερο εγώ.Μονομαχούσαν μέσα μου.Κανένας δεν βγήκε νικητής μέχρι τα μάτια μου να κλείσω.Τα συναισθήματα ανάμεικτα που κατακλύζαν την καρδιά μου.Περηφάνια,φόβος και δέος της διπλής κατάκτησης.Δεν ήταν δίκαιο όμως να αισθάνομαι χαρά για το παλιό.Μόνο για το καινούργιο με την ταυτότητα του Γιάννη.Χρειαζόμουν ενίσχυση ενεργειακή και έτσι με απόλυτο βοήθημα την Χριστική Ενέργεια της ψυχής μου και την θέρμη των χεριών μου υπέβαλλα την ολότητα μου μέσα σε πολυδιάστατη θεραπεία.Η προσωπικότητα επιτέλους παραδόθηκε.Έπεσε σε λήθη και σε νάρκη.Kάπου εκεί βρισκόμουν ανάμεσα σε όνειρα.Μία φωνή με ξύπνησε με τις λέξεις της.Όχι δεν ονειρευόμουν.Απλά άκουγα την χροιά,έψαχνα την ουσία.

"Ξέχασε τον.Δεν είναι για σένα.Δεν έχεις να του δώσεις τίποτα πια.Δεν έχει να σου δώσει κάτι νέο.Μπες σε άλλη τροχιά.Την καρδιά σου την περιμένει ο Νίκος"!

Ακόμη και τώρα μέρες,μήνες μετά δεν μπορώ με βεβαιότητα να ορκιστώ ποια είναι η θεική Πηγή της φωνής και του μηνύματος που όλο πίστη και εμπιστοσύνη μου μετέφερε.Δεν έπρεπε πλέον όμως να βασανίζομαι με κάποιον που δεν μου άξιζε.(σσ Εξωστρεφής Παράδεισος)Έτσι έφυγα από το νησί άλλος άνθρωπος.Εκείνος δεν με αποχαιρέτησε ποτέ και εγω με άλλα μάτια και πορφυρές εντυπώσεις επέτρεψα στην καρδιά μου να πλεύσει στο κύμα και να φύγει μακρυά.Πιο κοντά στην καρδιά του Νίκου.Μέχρι τότε,δεν γνώριζα κανέναν με το ίδιο όνομα.Μονάχα τον μπαμπά μου.

6/6/10
Απόλυτα ανανεωμένη,ξορκίζοντας το παρελθόν,δημιούργησα όμορφα κεριά εναποθέτωντας μέσα στην φλόγα τους όλη μου την πίστη,την εμπιστοσύνη,την αγάπη,το φως και την καλοσύνη.Το πάθος μου τα έντυσε με έντονα χρώματα αρώματα και ενέργεια.Μου είχε ζητηθεί από μία φίλη να συμμετέχω σε έναν φιλανθρωπικό σκοπό για την διάσωση της χελώνας careta-careta και από τα κέρδη μου, να δώσω μερίδιο για να στηρίξω την προσπάθεια.Η βροχή είχε κάνει την εμφάνιση της από το πρωί.Ο ήχος της σχεδόν μέσα από τα παράθυρα έδινε ρυθμό σε μία συζήτηση με την ομάδα μου-την ιερή μου οικογένεια του ρέικι και των αγγέλων- πως κάθε άνθρωπο που αναβαθμίζεται τον περιμένει ακολούθως κάποιος ξεχωριστός για να συνεχίσουν μαζί ένα ιερό έργο σαν πολίτες μίας ανώτερης διάστασης που τείνουμε να αναβαθμίσουμε.Οι Ανώτεροι Εαυτοί μας ξέρουν το ταίρι,την αδερφή ψυχή μας,τον ψυχοσύντροφό μας και πρέπει να αφεθούμε στην εμπιστοσύνη.Εμείς θέλουμε να πονάμε πλάι σε λάθος επιλογές και όχι εκείνοι.Η κουβέντα αυτή μου είχε αναπτερώσει το ηθικό.
Όσο περνούσαν οι ώρες,τόσο πιο κοντά βρισκόμουν προ των πυλών αυτής της μοιραίας συνάντησης.
Κατά την διάρκεια της εν λόγω οργάνωσης που ήμουν προσκεκλημένη συνάντησα τόσο κόσμο.Γνωστούς ανθρώπους που είχαμε χαθεί.Μεταξύ αυτών, φίλους όπου συνομιλούσαμε για την ενέργεια του ρέικι,την δύναμη των αγγέλων,για την ύπαρξη πολιτισμού σε άλλες διαστάσεις (σσ ufo) και συγγενείς που οικογενειακές συρράξεις μας χώρισαν.
Τα κεριά που είχα φέρει στον χώρο τα είχα εγκαταλείψει.Πηγαινοερχόμουν από μέρος σε μέρος.Όσο καθόμουν αγκυλωμένη στο στεγνό μέρος του κήπου,ένιωθα δύο μάτια να με κοιτούν έστρεψα την προσοχή μου για να αντιληφθώ ποιος εξέπεμπε την ενέργεια του προς το μέρος μου και είδαν έναν πολύ αρρενωπό,γλυκό άνθρωπο απλά να απομακρύνεται.Ήμουν στα αριστερά του.Ούσα αμέριμνη καθώς προχωρούσα προς τις δημιουργίες μου,έπεσα πάνω σε πηγαδάκι τριών ατόμων,χωρίς να προλάβω να αντιδράσω βρέθηκα να μιλάω στα αγγλικά περί ψεκασμών στο αιθερικό πεδίο της Γης από τα αεροπλάνα.Η φίλη μου η Κρίστυ με είχε αρπάξει από το μπράτσο για να με συστήσει στην παρέα της.Ανάμεσά μας ήταν και εκείνος.Αφού συστήθηκα μαζί του,ανταλλάξαμε τηλέφωνα,του έδωσα το δικό μου,για λόγους που ακόμη δεν ξέρω.Ήταν πολύ γλυκός.Το βλέμμα του εισχώρησε μέσα στο δικό μου.Η φωνή του χτυπούσε κάθε χορδή μέσα μου.Η χημεία ήταν ολοφάνερη.Έπρεπε όμως να μαζέψω τα κεριά γιατί ήμουν η τελευταία που είχε γεμάτο πάγκο.Δικαιολογήθηκα με αμηχανία,ευχαρίστησα τον Νίκο και ενώ έφευγα,εκείνος με ακολούθησε.
Για μία ακόμη φορά δεν συμμάζεψα τίποτα και η φίλη μου η Χρυσάνθη που μοιράζονταν τον ίδιο πάγκο με τον δικό μου με τους πίνακες των αγγέλων,τα δημιουργήματά της,προσπάθησε να με διευκολύνει και γέμιζε και τις δικές μου κούτες για να μην με διακόψει.
Εμείς μαζί,μοιάζαμε σαν να είχαμε διαφύγει από το σκηνικό ενώ απλά μιλούσαμε.Σαν ένας χορός ξωτικών που αγκαλιάζονται στο ξέφωτο.¨Όλα γύρω μας είχαν μαζευτεί,ο χώρος είχε αδειάσει και οι εποχές άλλαζαν γύρω μου.Η καρδιά μου πέρασε από τον χειμώνα μέσα σε καυτό καλοκαίρι.Γύρω μας η άνοιξη έριχνε φύλλα δέντρων να μας καλύψουν. Με μία μόνο αφορμή,εκείνον.Την καρδιά του!

Καθώς σκοτείνιαζε,έπρεπε να χωριστούμε. Aν και έφευγε μακριά μου,φιλώντας με προηγουμένως στο μάγουλο, η σκιά των χεριών μας ήταν ενωμένη!Τον τραβούσα στο μέρος μου και εκείνος με παρέσερνε κοντά του.
Εντελώς απορροφημένη από την επαφή μας άρχισα να κουβαλάω τις κούτες που είχε γεμίσει η Χρυσάνθη.

Η Κρίστυ αφού μίλαγε μαζί του ήρθε προς το μέρος μου και είπε" δεν ξέρω τί θα κάνεις, τον Νίκο τον προορίζω για σένα"!
Σαν Ηρακλής που βρήκε την δύναμη που είχε χάσει τόσο χαμένο χρόνο,σήκωσα τις κούτες με μία προσπάθεια και πήγα στο αυτοκίνητό μου.
Δεν της απάντησα τίποτα.Μονάχα χαμογέλασα και την φίλησα τιμής ένεκεν!

Μόλις έβαλα μπροστά την μηχανή του αυτοκινήτου,θυμήθηκα τη φωνή στο όνειρό μου.

"Την καρδιά σου την περιμένει ο Νίκος".


Αφιερωμένο στο ανώτερο θέλημα,την θέληση και στην ροή Του