ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Είδε πολλά τις μέρες που διένυσε η αναπνοή,το παραπάνω βλέμμα.Στην μνήμη δεν μπορεί να τα χωρέσει.Όνειρα που προδίκαζαν μία αλήθεια.Άνθρωποι αγαπημένοι,φευγάτοι ξέπνοα απ'την ζωή τους χρόνια πριν καν μετρήσω πως μου λείπουν,να εμφανίζονται ως προστάτες φύλακες στην πύλη της ψυχής και να προειδοποιούν πως κάτι θα συμβεί.Μυήσεις φωτός βουτηγμένες σε σταγόνες από αίμα ανάμεσα από πυραμίδες μέσα στην ξεχασμένη έρημο.




Δυο συγγενείς βαφτισμένοι από το ίδιο αίμα,πάθος και χρέος,πονούν στο ίδιο το σημείο,το άλλο πλευρό απ'το δικό σου, που τώρα έμεινε μισό και βουτήχτηκε στον πόνο.Η επούλωση αργεί να ανατείλει.Η δύση των παθών δεν έχει ακόμη ξημερώσει.Άρτιες δεν είναι οι επιλογές σου.Απ'την Ιθακη που βρίσκεται ο ναός της ψυχής σου,η καρδιά φυλακισμένη,κάποιοι ανώτεροι οδηγοί και τιμωροί βασανισμένο πίσω τάχα πως σε στέλνουν.Μην πονάς.Ήπιες όλο της το δηλητήριο.Το σώμα το φυλάει και με ένα φιλί,ένα ολίσθημα,πίσω της το στέλνει.Σαν την χιονάτη που δεν έφαγε το απαγορευμένο μήλο.Το χάρισε στην μητριά της σαν δώρο για όσα θα της έκανε.Διαίσθησεις ένοχες ρίχνουν τα πέπλα αποκάλυψης.Είσαι εδώ.Θα είμαστε κοντά σου.Μία ελεύθερη βούληση δική σου περιμέναμε ως άγγελοι που έτσι μας μεγάλωσες,μία κραυγή πόνου ώστε να ενεργήσουμε.Να φυλαχτούμε και να σε προστατεύσουμε.Θα σε αγαπάμε.Όσο και αν τις επιλογές σου σαν απόγονοι φιλτράρουμε και ακούσια τις κληρονομούμε.Είσαι η ζωή που μας χάρισες.Ποτέ μην το ξεχάσεις.Ανοίξε την ραγισμένη σου αγκαλιά, για να μας κρύψεις.Το χάδι σου πάντα περιμέναμε.Οδυσσέα μην χάνεις την τόλμη και το θάρρος σου.Θα βρεις και πάλι τον δρόμο να επιστρέψεις.Ποτέ δεν έφυγαν οι συντρόφοι σου.Την Κίρκη άφησε ξωπίσω σου.Παραδέξου το.Ούτε και εσύ την θέλεις.Οι μέρες της είναι μετρημένες.Μην είσαι εκεί όταν στο κάρμα της θα υποκύψει.Δεν ξέρει να σε φροντίσει.Στις πληγές που σου άνοιξε αλάτι πετάει στα κρυφά,το μίσος σου για εμάς να κυβερνάει.Η ψυχή σου ανήκει αλλού.Σε εμάς που την διαλέξαμε να μάθουμε από εκείνη.