Ξύπνησα από ένα άρωμα βιολέτας και κρίνου μέσα στο δωμάτιό μου. Η παρουσία σου φως λευκό,αέναο, παρωδικό μόνο για μια στιγμή, από το όνειρο με ξύπνησε, αντίθετη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια που με ένα παραμύθι, να αποκοιμηθώ περίμενες. Ξέρω, μεγάλωσα. Δεν θα πρεπε να στο ζητάω. Πόσο μάλλον τώρα. Σου είναι δύσκολο εδώ στην γη να πλησιάσεις και με ένα σώμα δανεικό να έρθεις γύρω μου-εκ δεξιών μου-σαν μία οπτασία. Τον Δημιουργό παρακαλούσα το σώμα σου, την ψυχή σου να λυπηθεί, χωρίς άλλη αντίσταση να την απελευθερώσει και να Τον συναντήσεις. Άλλο δεν θέλω να σε κουράζω, και από τα χείλη σου πάλι μία αφήγηση παραμυθιού να περιμένω για μένα. Την χροιά της γλυκιάς σου φωνής μέσα από τις ιστορίες θα μεταφέρω κάποτε με την σειρά μου, στα παιδιά μου, στα δισέγγονα που δεν θα γνωρίσεις.Ο πόνος όμως ταξιδεύει με το σώμα. Οι συνήθειες πάντα με την ψυχή. Μην μου κρατάς κακία για τα δάκρυα που έριξα χθες στο προσκεφάλι σου. Δεν ξεριζώνονται έτσι αμέσως οι αναμνήσεις. Θέλουν χρόνο τα θεμέλια μίας σχέσης, τα οστά να γίνουν σκόνη. Πάντα θα σε θυμάμαι και θα σε αγαπάω.
Στην μνήμη της γιαγιάς μου, Μαριγούλας που χώρεσε χθες στην αγκαλιά της Γης