Ξύπνησα από ένα άρωμα βιολέτας και κρίνου μέσα στο δωμάτιό μου. Η παρουσία σου φως λευκό,αέναο, παρωδικό μόνο για μια στιγμή, από το όνειρο με ξύπνησε, αντίθετη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια που με ένα παραμύθι, να αποκοιμηθώ περίμενες. Ξέρω, μεγάλωσα. Δεν θα πρεπε να στο ζητάω. Πόσο μάλλον τώρα. Σου είναι δύσκολο εδώ στην γη να πλησιάσεις και με ένα σώμα δανεικό να έρθεις γύρω μου-εκ δεξιών μου-σαν μία οπτασία. Τον Δημιουργό παρακαλούσα το σώμα σου, την ψυχή σου να λυπηθεί, χωρίς άλλη αντίσταση να την απελευθερώσει και να Τον συναντήσεις. Άλλο δεν θέλω να σε κουράζω, και από τα χείλη σου πάλι μία αφήγηση παραμυθιού να περιμένω για μένα. Την χροιά της γλυκιάς σου φωνής μέσα από τις ιστορίες θα μεταφέρω κάποτε με την σειρά μου, στα παιδιά μου, στα δισέγγονα που δεν θα γνωρίσεις.Ο πόνος όμως ταξιδεύει με το σώμα. Οι συνήθειες πάντα με την ψυχή. Μην μου κρατάς κακία για τα δάκρυα που έριξα χθες στο προσκεφάλι σου. Δεν ξεριζώνονται έτσι αμέσως οι αναμνήσεις. Θέλουν χρόνο τα θεμέλια μίας σχέσης, τα οστά να γίνουν σκόνη. Πάντα θα σε θυμάμαι και θα σε αγαπάω.
Στην μνήμη της γιαγιάς μου, Μαριγούλας που χώρεσε χθες στην αγκαλιά της Γης
3 σχόλια:
Λυπάμαι πάρα πολύ... να αναπαυθεί εύχομαι..
Να την θυμάσαι..
Απωλεια κι εσυ...Λυπαμαι...Καλο ταξιδι στην ψυχη που φευγει!
@all
Σας ευχαριστώ πολύ για την συμπαράστασή σας.
Βγήκε και κάτι καλό από την εμπειρία αυτή. Η διαπίστωση πως η ψυχή υπάρχει, επικοινωνεί μέσα από τα όνειρα, τα αρώματα, τις αναμνήσεις και τους οιωνούς. Αλά σε άλλα επίπεδα. Ανώτερα από το χάδι του εγωισμού και την απατηλή γεύση της εξουσίας της ύλης.
Ζωή σε εσάς.
Δημοσίευση σχολίου