Η ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τι σχήμα να σου δώσω αγάπη μου; 
Γιατί δεν έχεις την ανάγκη, ο ακατέργαστος πηλός που είσαι, να πάρει το σχήμα μίας μορφής της αγάπης...

Αλήθεια, μαζί με εσένα ρωτάω και τον εαυτό μου, τι μορφή έχει η αγάπη;

Λυχναριού, για να πραγματοποιεί τις περισσότερες ευχές σου, ερωτικού κορμιού, για να αιχμαλωτίζει μέσα από τον πόθο, όλες τις ηδονές και την ικανοποίηση να φέρνει; 

Ενός μαργαριταριου όπου η ομορφιά του και η αξία του, μένουν κρυφές σε όστρακο, για να πλανάται το μυστήριο και ο αληθινός ο θησαυρός να ηχεί ω σαν την σιωπή των λέξεων που την φέρουν;Κατακόκκινα χείλη, από που το φιλί της μοιράζεται ανάμεσα από λέξεις που άλλοτε του προσδίδουν πίκρα προδοσίας και άλλοτε απροσδόκητη γλύκα πίστης αιώνιας; Βλέμμα, που σε κάθε του ματιά, τον έρωτα θυμίζει; Πανοπλία και σπαθί, γι'αυτόν να πολεμάει και πάντα να νικάει; ΟΡΚΟΣ; να μην ξεχνιέται απ'την καρδιά;

 Ϋμνος,να σιγοτραγουδάται;

Θυμίσου μόνο, πίσω από κάθε της μορφή, κρύβεται η ειρωνεία. Αξία αληθινή δεν την αφήνει να φανεί;

Ποιό είναι λοιπόν, του καθενός το σχήμα; Πως είσαι για εμένα εσύ, και εγώ για εσένα;

Μην κρεμιέσαι από τα χείλη μου, απάντηση δεν έχω να σου δώσω. Το μυστικό μας είναι ένα. Ιερό κλειδί, στην πόρτα του Δημιουργού μας.Επίτρεψε μου, λίγο να περιπλανηθώ μέσα στην οάση του παραδείσου, άλλες μορφές να δω και μέσα μου έτσι να μπορώ να σε συγκρίνω. Να σε εντοπίσω μέσα μου, γύρω μου, αυτό που είσαι ακριβώς, η αξία σου απογυμνωμένη.
Έτσι για να πιστέψω στην δική μου, 
μέχρι τα ίχνη των πρωτόπλαστων να βρω, και έτσι να μας αναγνωρίσω.

Τις ψυχές μας υμνώ κάθε στιγμή, μέχρι να μας χωρίσει της ουτοπίας, η ειρωνεία...