ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΛΤΣΧΑΙΜΕΡ (21/9)

Ένα ξύλινο παγκάκι μέσα σε έναν ανθισμένο κήπο απομονωμένο από περαστικούς. Αρχικά το παγκάκι είναι άδειο από παρουσίες. Δύο άτομα του ίδιου φύλου, ο ένας αρκετά μεγαλύτερος από τον άλλον πλησιάζουν προς το σημείο για να κάτσουν αναπαυτικά.

ΠΡΟΣΩΠΑ

Νίκος, 70 ετών

Νικόλας, 30 ετών

Εγγονός: Όμορφη μέρα σήμερα, ηλιόλουστη, δεν συμφωνείς;

Παππούς: (κοιτάει γύρω του).Είχες δίκιο που επέμενες να έρθουμε εδώ. Είναι υπέροχα.

Εγγονός: Χαίρομαι πραγματικά που σου αρέσει.

Παππούς: Μα τι λες τώρα; Με έφερες μέσα στον παράδεισο και με ρωτάς κιόλας αν μου αρέσει; Είναι μαγευτικό το τοπίο. Ήρθε η Άνοιξη.

Εγγονός: Είναι η αγαπημένη σου εποχή αν θυμάμαι καλά.

Παππούς: Όλα τα θυμάσαι έτσι; Όπως και να' χει όμως, η θέα της Άνοιξης μέσα από το παράθυρο ενός ψυχρού δωματίου μόνο την ευτυχία δεν μπορεί να σου φέρει. Πρώτη φορά συναντιόμαστε σε αυτό το παγκάκι. Πόσα χρόνια έχω να σε δω. Μεγάλωσες. Μαζί σου και εγώ!

Εγγονός: Μια χαρά φαίνεσαι παππού. Μέρα δεν έχει περάσει από πάνω σου. Η μορφή σου, είναι διαχρονική αξία στην παιδική μου ηλικία. Με μεγάλωσες, διδάσκοντάς μου άκρως σημαντικές αλήθειες. Τα πάντα μέσα από βιβλία. Μοιρασμένα είτε σε παραμύθια που μου αφηγούσουν είτε σε ποιήματα που μου απήγγειλες.

Παππούς: Σου αρέσουν τα βιβλία; Πως και μου είχε διαφύγει αυτή η πληροφορία;

Εγγονός: Ναι το ομολογώ παππού. Μέσα από το δικό σου στόμα όμως.

Παππούς: Διάβαζα πολύ δηλαδή;

Εγγονός: Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, ήσουν συνεχώς με ένα βιβλίο στο χέρι. Επί μονίμου βάσεως, μου ανέλυες το περιεχόμενο του.

Παππούς: Υπάρχει κάποια περίεργη ιστορία που να σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ως παιδί και να μπορέσεις να την αφηγηθείς σε εμένα;

Εγγονός: Διάβαζες πολλά ιστορικά βιβλία παππού. Αμέτρητα. Πρέπει να αναφερθώ σε ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την παγκόσμια Ιστορία. (Κοιτάζει το ρολόι του). Δεν έχουμε τόσο διαθέσιμο χρόνο.

Παππούς: Βιαστικός φαίνεσαι γιε μου. Σου συνέβη κάτι;

Εγγονός: Επί της ουσίας, τίποτα άξιο λόγου. Απλά πήρα το θάρρος να σου ζητήσω μία μικρή χάρη.

Παππούς: Ζήτα μου ότι θες. Σε ακούω.

Εγγονός: Θέλω να προσπαθήσεις να θυμηθείς μία ιστορία που μου αφηγούσουν όταν ήμουν μικρός, ένας ινδιάνος, θέτει την οικογένεια του και την μοίρα του εκτός της φυλής του, όταν ανακαλύπτει ένα μεγάλο μαργαριτάρι που μπορεί να του πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα. Γίνεται καχύποπτος και εχθρικός με όσους συναναστρέφεται. Απλά μου διαφεύγει ο τίτλος  και ο συγγραφέας του βιβλίου την δεδομένη στιγμή. Μήπως θυμήθηκες κάποια ιστορία που να την προσεγγίζει;

Παππούς: Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα γιε μου. Είσαι σίγουρος ότι σου είχα αφηγηθεί μία ανάλογη ιστορία;

Εγγονός: Απόλυτα! Σχεδόν κάθε βράδυ μου την διάβαζες μέσα από το χρωματιστό βιβλίο. Ήθελες να με πάρει ο ύπνος και να σταματήσω να βλέπω άσχημα όνειρα που με βασάνιζαν.

Παππούς: Αφού λοιπόν στην διάβαζα κάθε βράδυ όπως παραδέχεσαι γιατί σου διαφεύγουν τόσες λεπτομέρειες;

Εγγονός: Γι' αυτό ήρθα μέχρι εδώ. Για να σου ζητήσω το βιβλίο. Μήπως τυχαίνει να το έχεις μαζί σου, μέσα στα πράγματά σου;

(Ο παππούς ξύνει το κεφάλι του μηχανικά μήπως καταφέρει να θυμηθεί που μπορεί να το έχει κρύψει).

Παππούς: Εσύ γιατί το έχεις τόσο πολύ ανάγκη παιδί μου;

Εγγονός: το χρειάζομαι επειγόντως . Θέλω και εγώ να το διηγηθώ σε κάποιον με την σειρά μου.

Παππούς: Σε ποιον δηλαδή;

Εγγονός: Στην μικρή μου κόρη. Έγινε τριών χρονών και έχει αρχίσει να καταλαβαίνει.

Παππούς: Δεν ήξερα ότι έχεις κόρη. Να σου ζήσει. Πως την λένε;

Εγγονός: Μελίνα σαν την γιαγιά. Της έδωσα το όνομα της, όπως και σε εμένα κάποτε μου έδωσαν το δικό σου.

Παππούς: Να σου ζήσει. Η γιαγιά σου τι κάνει αλήθεια;

Εγγονός: Λείπει σε ταξίδι, εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα.

Παππούς: Που πήγε δηλαδή; Πολύ μακριά;

Εγγονός: Ε, την ξέρεις τώρα την γιαγιά. Όταν ταξιδεύει δεν δίνει σημεία ζωής. Δεν μαθαίνω νέα της.

Παππούς: Θα γυρίσει σύντομα; Θα ήθελα πολύ να την συναντήσω.

Εγγονός: Δεν έχω τι να σου απαντήσω. Δεν με έχει ενημερώσει για τα σχέδια της. Θα βρεθείτε όμως κάποτε. Δεν αμφιβάλλω. Μην την περιμένεις. Θα προκύψει, αλλά άστα τώρα αυτά. Μην αλλάζεις θέμα. Λοιπόν;

Παππούς: Λοιπόν;

Εγγονός: Μιλούσαμε για το βιβλίο. Μπορώ εντέλει να το δανειστώ έστω για μία μέρα; Ύστερα στο επιστρέφω πάλι αύριο στο υπόσχομαι.

Παππούς Αν και δεν με ευχαριστεί να αθετώ τις υποσχέσεις μου δυστυχώς θα πρέπει να υποκύψω. Το βιβλίο που ζητάς δεν υπάρχει!

Εγγονός : Ούτε καν μέσα εδώ;(του ακουμπάει το πίσω μέρος του κεφαλιού του). Τίποτα δεν θυμάσαι δηλαδή;

Παππούς: Ίσως έφτασε η πρώτη στιγμή μετά από τόσα χρόνια να σε απογοητεύσω. Ίσως είναι καλύτερα να ψάξεις στην βιβλιοθήκη μου. Εκεί θα το βρεις στα σίγουρα!

Εγγονός : Σε ποια βιβλιοθήκη αναφέρεσαι παππού; Δεν υπάρχει τίποτα μέσα στο πατρικό σπίτι που να σε θυμίζει. Η γιαγιά χάρισε τα πάντα που σε αφορούν. 
Με ταξιδεύεις χρόνια πίσω μέσα από τις αναμνήσεις. Μα δεν είναι λογικό να μην σου έχει χαραχτεί η ιστορία που μόλις σου ανέφερα στην μνήμη σου. Γνωρίζω σαφέστατα, πως δεν συγκρίνεσαι επ' ουδενί με τους άλλους παππούδες των συμμαθητών μου στο σχολείο, που αφηγούνταν μία φανταστική ιστορία έτσι απλά μέχρι να αποκοιμηθώ. 
Το κίνητρό σου να με επιμορφώσεις, έκρυβε βαθιά συναισθήματα, αμέτρητα ερεθίσματα και ηθικά διδάγματα στο πως μεγαλώνοντας, να σέβομαι τις ανθρώπινες αξίες όπως την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την διαφορετικότητα έχοντας εμπιστοσύνη στον Θεό, απομακρύνοντας τον εαυτό, από απατηλές εξουσίες όπως εκείνη του χρήματος,που σπέρνει την διχόνοια, την αλαζονεία και το  πιο ρεαλιστική μίσος.

Όλες οι ιστορίες μου τροφοδοτούσαν σαν ένστικτο την αξία της συνειδητότητας και το χάρισμα της συνείδησης. Περίμενα υπομονετικά την εναλλαγή της κάθε ημέρας σε έναστρο ουρανό, για να ακούσω από τα χείλη σου την επόμενη ιστορία που αν και έμοιαζε με παραμύθι, είχε μία ρεαλιστική αντίδραση από μεριάς μου. Το όχημα της μυθοπλασίας έδινε νόημα και ζωή στην όποια αφήγηση.

Παππούς: Με συγκινείς γιε μου (σκουπίζει τα δάκρυα του). Ειλικρινά δεν φανταζόμουν πόσο σε είχαν σημαδέψει οι επιλογές μου, κατά την προσχολική σου ηλικία. Τελικά δεν πήγαν όλα στον βρόντο.

Εγγονός : Δεν ξέρεις πόσο με άγγιξες. Η χροιά της φωνής σου στιγμάτισε την ευαισθησία μου. Μόνο εσύ μου έδινες σημασία. Γι'αυτό βρίσκομαι εδώ την δεδομένη στιγμή. Για να σε βοηθήσω να θυμηθείς τον λόγο και την ανάγκη που μου φερόσουν τόσο όμορφα και με γέμιζες σοφία με τα λόγια σου. Χάριν σε εσένα έμαθα να ονειρεύομαι τόσο με κλειστά όσο και με ορθάνοιχτα μάτια. Δεν το σαν ανταμοιβή των καλών πράξεων σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις από μεριάς σου είναι να αρχίσεις να εξιστορείς ότι θυμάσαι και χρειάζεσαι να το εξομολογηθείς ως ανάγκη. Δεν ζητάω τίποτα λιγότερο. Τίποτα περισσότερο απ' ότι σου ζήτησα ως χάρη και ως παράκληση.

Παππούς: Ζητάς το ακατόρθωτο από μένα. Από την καρδιά μου. Να καταβάλλω κάθε προσπάθεια να θυμηθώ ότι παλεύω χρόνια να ξεχάσω. Το γεγονός πως είστε όλοι ευτυχισμένοι και εγώ βρίσκομαι από δική σας επιλογή εδώ παραπεταμένος και ολομόναχος, λες και μου αξίζει μία τέτοια απομόνωση σαν τιμωρία. Να ζω έγκλειστος σε ένα ίδρυμα, που κανένας δεν έρχεται να με επισκεφτεί. Να μου θυμίσει τις καλές στιγμές της ύπαρξης μου ανάμεσά σας. Αυτό καλείται σαν ανταμοιβή για μένα. Η ύπαρξη ευγνωμοσύνης και όχι η απουσία της.

Εγγονός : Παππού, ο κανένας είμαι εγώ για σένα;

Παππούς: Όχι ακριβώς. Δεν θα το έθετα έτσι. Στην ουσία εγώ είμαι ο κανένας και το τίποτα, που δεν είμαι άξιος, ούτε ένα παραμύθι να ανακαλέσω για να σου διηγηθώ. Από την μία μου λες πως σε σημάδεψα στο παρελθόν, μέσα από όλες τις ιστορίες που σου αφηγήθηκα και από την άλλη ότι εσύ θυμάσαι και μπορείς να ανακαλέσεις από μνήμης, στον δικό μου μυαλό είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι όπου η αρχή και το τέλος της κάθε περιπέτειας δεν διαχωρίζονται, για να βρω την άκρη του νήματος.

Πώς μπορείς και μου μιλάς;

Πήγαινε στην κόρη σου που σε χρειάζεται περισσότερο από μένα που συνθέτει τα πρώτα κομμάτια της ζωής της. Εγώ είμαι ξοφλημένος. Έχω τελειώσει. Εκείνη τώρα αρχίζει. Εσένα τουλάχιστον κάποιος σε περιμένει. Δεν έχω αναμνήσεις για να υπάρχω μέσα εκεί. Κανενός!

Εγγονός : Πάλι με υποβιβάζεις. Δεν είμαι αριθμός για να μετριέμαι. Είμαι τα πάντα για σένα όπως και εσύ για μένα. Όλα! 

Παππούς:

Δεν βρίσκω τον λόγο για να συνεχίζουμε την συζήτηση.

Εγγονός :

Παραιτείσαι από το παρελθόν σου και δεν πρέπει .

Παππούς:

Στο μαργαριτάρι του Τζων Στάινμπεκ, αναφέρεσαι τόση ώρα;

Εγγονός :

Αλλάζεις το θέμα της συζήτησης ή μου φαίνεται;

Παππούς:

Κάθε άλλο. Παραμένω πιστός στο θέμα. Μία πληροφορία δεν ήθελες εξ’ αρχής;

Εγγονός :

Όπως;

Παππούς:

Τον τίτλο του βιβλίου που θέλεις να μου δανειστείς για να το διηγηθείς στην κόρη σου;

Εγγονός :

Μάλιστα παππού!

Παππούς:

Μόλις στον έδωσα. Μόνο που δεν διαθέτω κάτι άλλο που θα μπορούσες από μένα να χρειαστείς και εγώ με την σειρά μου να στο δώσω.

 Εγγονός :

Μα το βιβλίο;

Παππούς:

Μόλις σου γνωστοποίησα τον τίτλο αυτού. Δεν έχεις παρά να το αγοράσεις. Μην το γυρεύεις από εμένα.

Εγγονός :

Από ποιον άλλον θα μπορούσα να το δανειστώ; Μην σε πιάνουν οι παραξενιές σου τώρα. Το βιβλίο έχει αποσπάσει Νόμπελ Λογοτεχνίας στο παρελθόν αλλά είναι εξαντλημένο. Δεν υπάρχει σε κανένα βιβλιοπωλείο κάποιο διαθέσιμο αντίγραφο.

Παππούς:

Αφού καίγεσαι τόσο πολύ να το αποκτήσεις γιατί δεν μπαίνεις στο μαραφέτι που έχεις πάνω στο γραφείο σου και να το βρεις; Τι διάολο; Νεολαία σου λέει μετά. Πληκτρολόγησε τον τίτλο και ψάξε να το βρεις.

Εγγονός :

Νομίζεις δεν προσπάθησα; Η αγορά μέσω διαδικτύου είναι κλειδωμένη.

Παππούς:

Αλλού παπά ευαγγέλιο. Τι συμβόλαια είναι αυτά; Σε λίγο θα αναπνέουμε με άδεια του Δημιουργού. Πνευματικά δικαιώματα βλέπεις.

Εγγονός :

(γελάει έντονα)

Παππούς:

Γέλα όσο θες. Η συζήτηση έχει λήξει. Άδειασε μου την γωνιά.

Εγγονός :

Μα τι έπαθες στα καλά καθούμενα; Γιατί θυμώνεις;

Παππούς:

Μα είναι δυνατόν να μην θυμώνω; Έχω τα προβλήματά μου έχω και ένα μυξιάρικο που σπάει πλάκα μαζί μου. Φύγε από δω σου λέω. Θα φωνάξω βοήθεια.

Εγγονός :

(κοιτάει γύρω του μήπως πλησιάζει κάποιος)

Αυτήν την φορά σε αναστάτωσα. Σου ζητάω συγνώμη!

Παππούς:

Θα μετρήσω ως το τρία. Να έχεις εξαφανιστεί μόλις τελειώσω. Το καλό που σου θέλω

1, ……

Εγγονός :

(Κοιτάει το ρολόι του και απομακρύνεται. Αλλάζει βάρδια με την κυρία που έρχεται ντυμένη στα λευκά)

Γεια σου παππού. Τα λέμε πάλι αύριο.

Παππούς:

(Χαμογελάει στην γυναίκα που τον πλησιάζει αγνοώντας τον)

3…………!!!

Εγγονός :

(Μονολογεί)

Κάθε φορά όλο και καλύτερα! Κάτι αναπολείς. Έστω για 7 λεπτά!

(Βγάζει από την τσέπη της καπαρντίνας του ένα μικρό βιβλίο με τίτλο, οι άθλιοι, με συγγραφέα τον Βίκτωρ Ουγκώ).

Τα λέμε αύριο πάλι παππού!!!

(κοιτάζει προς το μέρος του για λίγο και ύστερα πάλι φεύγει) 

*Τζων Σταιμπεκ - Το μαργαριτάρι

Στην μνήμη της γιαγιάς μου, Μαριγούλας.