ΕΜΜΟΝΗ

Απαριθμώντας τις εμμονές μου, πάνω σε ανθρώπους, καταστάσεις, ιδεολογίες, αρετές και την αντιστροφή τους, για ιερό σκοπό συνειδητοποίησα πως άθελά μου,έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως, υπήρξα ως εμμονή,στο μυαλό μίας γυναίκας, της καλύτερης μου φίλης, που μου έκλεινε τον δρόμο όταν η καρδιά μου είχε βρει το δικό της ταίρι, αντι να το πλησιάζω, συνεχώς να απομακρύνομαι από αυτόν που λάτρευε και που από τον ίδιο λατρευόταν. 

Φίλοι γνωστοί που νόμιζα πως μας ήθελαν μαζί, σαν έντομα είχαν λαβωθεί απ'τον ιστό της και λειτουργούσαν για το καλό μας.Το δικό της μέσα από το δικό μου. Έναν ολόκληρο χρόνο ήμουν στα πλαίσια μίας σχέσης χωρίς να το γνωρίζω. Ήμουν τυφλή και περπατούσα δίπλα της.Περνούσαμε χρόνο μαζί, με φώναζε "μωρό μου" μπροστά σε όλους της, τους φίλους και γνωστούς, παίρνοντας πόντους όλα τα χρόνια πίσω της, απ'την νεότητα μου. Με είχε κυκλώσει με ενέργειες χαμηλές και λανθασμένες εντυπώσεις, πως η επιλογή να είμαι με εκείνον που αγαπούσα -όσο τίποτα στο κόσμο- ήταν ανεπιτυχής.Με επειθε ότι μαζί του θα πληγωνόμουν και η συντροφιά η δική της, θα με έκανε να τον ξεχάσω. Οι φίλοι μας, μόνο δικά της φίδια ερπετά. Για την καρδιά μου εμπόδια.Παρακολουθούσε καθε μου βήμα. Ήξερε εκ του ασφαλούς πως αν θα έκανε κίνηση εκείνος να με πλησιάσει, εκείνη θα το μάθαινε από τους πρώτους. Τσάκιζε τα φύλλα της καρδιάς μου, όταν του έγραψαν ερωτική επιστολή, "όχι" να μου απαντήσει. 

Μία μέρα όμως ξύπνησα....

Εξηγηθήκαν μέσα μου τα πάντα. Όλες οι παρεξηγήσεις. Όλες οι καλοπροαίρετες συναντήσεις από το περιβάλλον της.

Διάλεγε έχιδνες πίσω στην κόλαση της να με φέρουν από το μονοπάτι του παραδείσου που οδηγούσε η καρδιά του στην ψυχή μου.

Μέσα από όνειρο συμβολικό έμαθα την αλήθεια. Μία μαιμού γελούσε προς το μέρος μου και φώναζε το όνομα της. Όσο και αν τρόμαξα, δοκίμασα μόνη μου να μείνω. Για λίγο. Μέχρι την πίστη μου να βρω. Αχώνευτο πια το ελιξήριο των μαγεμένων της καρπών. Δεν έφαγα το μήλο που μου πρόσφερε. 

Το μέρος στο κρεβάτι μου έμεινε αγνό. Δεν λερώθηκε από τα αγγίγματά της, όσο και αν από κάτω είχε τα χέρια και τα πόδια της, τον δρόμο να μου κόβουνε και πάνω του μαζί της να με σπρώξουνε. Δεν θυσίασα ποτέ την γοητεία της θυληκότητας μου, εκείνη που ένα ανδρικό μυαλό μπορεί να συνεπάρει, και ένα μόριο μέσα στην μήτρα της, καρπό θαυμάσιο να της σπείρει.

Η Αρχή της Δημιουργίας έτσι γράφτηκε με αόρατο μελάνι, που όποιον η αλήθειά της δεν συμφέρει, βάζει την δική του υπογραφή. 

Μεγάλωσα απότομα! Απομακρύνθηκα από το ξέφωτο που με οδηγούσε στην θεική αγάπη. Τι και αν μου προσφέρονταν απλόχερα φακός ημιφωτεινός, έμεινα στο σκοτάδι και βημάτιζα στον δρόμο που ήξερα πως μόνη και αβοήθητη πρέπει να περπατήσω. Έσκισα τα πέλματα μου. Γονάτισα στην διαδρομή. Μα ευτυχώς για την καρδιά μου, κάποιος είχε διαλέξει από την άλλη πλευρά του δρόμου και αυτός να περπατήσει για να με συναντήσει.

Βρεθήκαμε και σμίξαμε ξανά. Μόνοι. Το είναι του δίπλα στο δικό μου εγω. Η μία αξία, την άλλην να αγκαλιάζει.

τώρα πια κανένα ξίφος δεν θα μας τραυματίσει!

Γεννήθηκε ο ένας για τον άλλον...

Δύο ψυχές σε ένα σώμα.

Δύο ζωές σε έναν χρονο.

Ένα όλον μέσα στο πάντα!