DARK OR LIGHT

Αυτό ήταν λοιπόν!

 Μπορείς απλά να σβήσεις

ή απλά να λάμψεις!

ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΓΩ ΦΟΒΑΤΑΙ...

Και αν έχω κάνει αλλαγές!Στιγμή δεν φοβήθηκα και ας σέρνονταν τα πέλματα από το δρόμο που βάδιζα πίσω!Οι ώρες που με χωρίζουν από το Άσραμ με έχουν ταράξει!

Τίποτα δεν θα μοιάζει το ίδιο εκεί μετά την άφιξή μου!

Τίποτα δεν θα μείνει το ίδιο εδώ με την επιστροφή μου.

Στράγγιξε τα εσωτερικά δάκρυα

Το εγώ μου χάνει το παιχνίδι, να παίζει σκάκι έναντι στο καλό-κακό διπολικό εαυτό!!!

Κάθε που θα φοβάμαι θα ξέρω πως αναγεννιέμαι!Θα φτάνω στην αρχή, ότι για μένα διάλεξε η ψυχή μου, προτού συναντηθούμε με το σώμα που διστάζει!

ΠΙΑΝΟ ΒΥΘΟΥ

Πιάνο Βυθού

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.

Γιάννης Βaρβέρης, από τη συλλογή : «Πιάνο βυθού» (1991)