ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ???

Σαν ψέμματα μου φαίνεται, που αρχίζει σήμερα πάλι το σχολείο, φαινομενικά τουλάχιστον!Αφού ξημέρωνε και εγώ ένιωθα ότι βυθιζόμουν σε έναν εφιάλτη, με τεράστιες γόμες, ξύστρες και ολοκαίνουργια μολύβια να με κυνηγάνε να αποτυπώσουν κάτι πάνω μου και ο δάσκαλος να υπαγορεύει το μάθημα της φυσικής και μέσα μου να μένει άγραφο, σαν να μη μίλησε ποτέ.Να σκύβω το κεφάλι, μπαίνοντας μέσα στο μαξιλάρι μου δήθεν για να μην γίνει αντιληπτή η παρουσία μου και με σηκώσει στο πίνακα να γράψω.
Όταν ξύπνησα όμως συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά που σήμερα ξεκίνησαν να πάνε στο σχολείο θα ζήσουν έναν χειρότερο. Δεν θα βρουν δασκάλους που να νοιάζονται να παραδώσουν καμμία παράγραφο σε ότι καλούνται να διδάξουν.
Και ο λόγος;
Επειδή προτιμούν να διδάσκουν μέσα σε μία άδεια τάξη -χωρίς απαραίτητα απουσιολόγιο- ένα παιδί κατόπιν αμοιβής και όχι μία γεμάτη τάξη με όνειρα παιδιών που στέκονται μπροστά από ένα θρανίο και μία άδεια κόλλα σελίδας χωρίς ποτέ να τη γεμίσουν με περιεχομενο παρά μόνο με κοκκινάδια επισήμανσης λαθών που δεν χρεώθηκαν ποτέ ως λάθη, προδίδοντας τα δικά τους, να γίνουν δάσκαλοι, άνθρωποι εγράμματοι που καθήκον τους είναι να προσφέρουν τη γνώση απλόχερα από μία έδρα τόσο ψηλή που να μην φαίνεται ούτε η κοινωνική διαφορά των μαθητών μεταξύ τους αλλά ούτε η οικονομική επιφάνεια του μαθητή για να την εκμεταλλεύονται.
Ποτέ δεν ήμουν τόσο καλή μαθήτρια στο σχολείο!Είχα όμως πολύ καλούς δασκάλους που μου έμαθαν πολύ σημαντικά κεφάλαια για να γεμίζω το βιβλίο της δικής μου ζωής όπως και κόκκινους σταυρούς πάνω στο απουσιολόγιο γιατί πάταγα σπάνια στο μάθημα!Ήταν όμως η επιλογή μου να καταφεύγω στο προαύλιο για να μην ακούω Όμηρικούς καυγάδες (με όλη τη σημασία της λέξεως) πρωί πρωί και  έμενα έξω από την τάξη χωρίς ευτυχώς να μείνω στην ίδια τάξη!Σωζόμουν πάντα από την κοσμιοτάτη διαγωγή σε συνάρτηση με τη βαθμολογία μου. Γιατί οι καλοί δάσκαλοι εκείνης της εποχής, μπορούσαν να διακρίνουν το ενδιαφέρον του μαθητή για τη σταδιοδρομία του πίσω από την αδιαφορία του, γιατί διέθεταν όραμα και διάκριση και όχι επίκριση!
Σαν λαμπαδοδρόμοι γνώσης, έχουμε να δώσουμε κάτι στις επόμενες γενιές από το φως που υπάρχει μέσα στο νου 

Πάνε εκείνα τα χρόνια πίσω ανεπιστρεπτί όμως!
Τώρα οι αίθουσα εκμάθησης είναι άδεια και τα προαύλια γεμάτα!

Γιατί;

Τι φταίει η νέα γενιά των 592 ευρώ να στέλνει τα παιδιά της σε ιδιωτικό σχολείο, όταν δεν έχει να φάει για να πληρώσει το χαράτσι, για να βλέπουν να διαβάζουν τα παιδιά της κάτω από το επιζήμιο ηλεκτρισμό της ΔΕΗ, όταν για να μάθουν αυτό που εμείς είχαμε δεδομένο ως παιδιά; Γράμματα, σπουδάματα του Θεού τα πράγματα;
Μία φορά το χρόνο κάναμε αποχή για μία μέρα έτσι για να το παίξουμε μάγκες και διαδηλωτές έναντι σε ένα σύστημα παιδείας που ρουφάει την ατομικότητα του μαθητή να φέρεται παιδιάστικα σε μία κοινωνία ωριμότητας και καθωσπρεπισμού-γύρω στο 1995-1998- και γυρνάγαμε πίσω στα θρανία μας με κατεβασμένα κεφάλια υποταγής, στον αγώνα που υποστηρίξαμε μέσα μας, για οποιοδήποτε ζήτημα ασχέτως αν ήταν για να γλιτώσουμε κάποιο προειδοποιητικό τέστ εφ'όλης της διδαχθείσας ύλης πάνω στη χημεία ή στα μαθηματικά.
Για να μην θυμηθώ τι γινόταν όταν επρόκειτο να πάμε εκδρομή-κάπου κοντά- και την επόμενη ημέρα γυρίζαμε με λαχτάρα πίσω στη τάξη;

Και τώρα τι;

Δεν είναι κρίμα που δεν θα δοθεί ποτέ στους μαθητές των δημοσίων σχολείων το δικαίωμα να σηκώσουν το χέρι τους ψηλά, όταν τους έχει ζητηθεί να απαντήσουν σε μία ερώτηση, όπως ο ορισμός του πυθαγορείου θεωρήματος, ο ορισμός της τραγωδίας, η χημική αντίδραση του νερού;
Και τώρα βέβαια σηκώνουν τα χέρια τους, ψηλά αλλά χωρίς να ερωτηθούν κάτι αξιόλογο για να δώσουν την υποκειμενική τους άποψη αλλά να τσεκάρουν αν έχει σήμα το κινητό τους για να στείλουν μηνύματα μεταξύ τους. 
Δεν το παίζω φυτό γιατί ποτέ δεν ήμουν. Πάντα έγραφα ραβασάκια στους συμμαθητές μου, πάντα αντέγραφα σε σκονάκια ότι δεν μπορούσα να αποστηθίσω-χαρά οι δασκάλοι μου που θα το διαβάζουν αυτό το απόσπασμα της μικρής εξομολόγησής.Υπήρχε όμως συλλογικό ενδιαφέρον και ένας θεμιτός συναγωνισμός να διαβάσω, να διαπρέψω για να υπάρχω ως φωτισμένος νους μέσα κοινωνία, τη μικρογραφία μιας αίθουσας. Πάντα πέταγα σαϊτες στα αγόρια της τάξης, ήμουν αφηρημένη στην παράδοση, άλλα βλέποντας τον εαυτό μου να προοδεύει στην Μ.Σ. Ε(μετά σχολείου εποχή) και να ρουφάω τη γνώση από σεμινάρια γραφής,υποκριτικής, φιλοσοφίας, αποκρυφισμού, ιστορίας τέχνης και να καταφέρνω να έχω μεταπτυχιακό σε ακαδημαικό πανεπιστήμιο μέχρι να γίνω συγγραφέας και να αναγεννιέμαι από τις λέξεις, τις φράσεις, σημαίνει ότι υπήρχε μέσα μου ο σπόρος της γνώσης, που με τη φροντίδα, την υπομονή, τη τιμωρία αλλά και την επιβράβευση, έγινε καρπός και ύστερα λουλούδι.
Δεν με νοιάζει ποιος θα το μυρίσει αλλά έχω έλξει πολλές μέλισσες που προσπαθούσαν να ρουφήξουν κάτι από το νέκταρ των προσπαθειών μου.

Δεν φταίει ο μαθητής όντας αδιάφορος πάντα για τη λάθος τοποθέτησή του στο θρανίο της ζωής αλλά ο δάσκαλος.
Εκείνος που διχάζει, που στιγματίζει, που μόνο τιμωρεί, που κρίνει, που αδιαφορεί, που έχει ιδιοτελείς σκοπούς, που τεμπελιάζει να διδάξει, που πληρώνεται για να το κάνει όταν διατίθεται δωρεάν!
Δάσκαλος ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ. 
Δεν γίνεσαι, αφού ποτέ δεν χώρεσε μέσα σου ο σπόρος της προσφοράς,της μετουσίωσης της αξίας γνώσης και της διάδοσής της, της έμφυτης περιέργειας για την ανάλογη καλλιέργεια.
Γι'αυτό αγαπητοί γενιά δασ-κάλων που κυβερνάτε το ξεπεσμό της ελληνικής κουλτούρας που δεν αναγνωρίσατε την ικανότητά σας μέσα στις παραπάνω αρετές αλλά στις παράπανω λανθάνουσες συμπεριφορές, πάρτε το πανό της υποτιθέμενης διαμαρτυρίας σας και κάντε το κωλόχαρτο καλύτερα για του σπιτιού την τουαλέτα, εκεί που θα έπρεπε να ανήκετε μιας και κολυμπάτε μόνο μέσα στην επιφάνειά της αφού επιπλέετε και αφήστε ανθρώπους πάνω απ'όλα να συνεχίσουν το έργο των προδρόμων του Ρήγα Φερραίου, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Πλάτωνα.Των διαδόχων πολλών γενεών αλλά και τους γενετιστές αυτών.Όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώση και στο καρπό της αξίας της μέσα στη ζωή μας αφου δεν μπορείτε να το προσφέρετε, τουλάχιστον αποσυρθείτε μέσα στο κενό της ανυπαρξίας σας.