ΧΧΧ+Ι Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Επιτέλους,ανήκει στο παρελθόν η προηγούμενη -και διόλου τυχαία-ημέρα.
Η γνώση της ψυχής μου άναψε περισσότερα κεράκια.
Ο δρόμος της καρδιάς μου,με οδηγεί βήματα παρακάτω.
Η πνοή πάνω σε κάθε αναμμένη ευχή,δεν αναμένει λάθη.
Θα είμαι πλέον σοβαρή.Ότι αναμένουν ακριβώς, όλοι βαθιά από εμένα.
Αλλάζω λειτουργίες.
Την πόρτα της συγχώρεσης δεν θα την ξανανοίξω για κανέναν που την έχει δεδομένη,που δεν ξέρει να παλεύει να την κρατήσει ανοιχτή.
Χάθηκε το κλειδί της.Άλλαξε ο κωδικός της πρόσβασης της.
Καμία δικαιολογία λήθης,δεν είναι πλέον εφικτή.
Η υπομονή που κάποτε μου έταξες κουράστηκε να περιμένει.
Πλέον μόνο θα δέχεται σημαντικές αλήθειες.
Ότι σου διαφεύγει,το έχεις απλά διαγράψει.Η ετικέτα "λησμονώ"στο χάρτη των επιλογών μου,δεν έχει ξεθωριάσει,με μελάνι,οι ίδιες σου οι πράξεις -απόφαση κακκούργημα - την χάραξαν.
Οι σειρήνες τραγουδούσαν και εγώ υπήκοος κουφός,τυφλός και άλαλος δεν ήθελα να ακούσω,πως στέκεσαι μίλια μακριά και προς απέναντι,σε άλλη ακτή απ'την σχεδία της καρδιάς μου έχεις διανύσει κολυμπώντας.
και αν υποτίμησες το κλίμα,τις καιρικές συνθήκες,σωσίβιο διάσωσης ποτέ δεν θα φαντάζουν τα φωτεινά κομμάτια μου για σένα.Δεν ήμουν φάρος για να δεις,μόνο για να εκτιμήσεις,πόσα συντρίμμια γλύτωσες κοιτώντας την μεριά μου.
Την σωτηρία σου μόνος την επέλεξες.
Την καταδίκη σου,τόσο την λαχταρούσες.
Το ξέσπασμα της καταιγίδας που έριξες τον εαυτό σου,σαν γλάρος θαρραλέος,απέχει μακριά απ΄την δική μου την σχεδία.
Σώσε τον εαυτό σου και μείνε μακρυά μου αλλιώς μία μέδουσα απ' άλλον μύθο θα αντικρίσεις.
Δεν είσαι μόνο χρόνια,αλλά έτη φωτός μακριά απ'την δική μου την στεριά.
Ναυαγός απ'το όνειρο,μόνο εγω θα επιζήσω!