EMOTIONS

Θέλω οι λέξεις μου να πιάσουνε στεριά.Οι σχεδίες που τις σέρνουν να σηκωθούν απ'το βυθό και να μου εξομολογήσουνε αλήθειες.

Γιατί όταν ανοίγω την καρδιά μου από τον πόνο, τον θυμό, τον έρωτα, το πάθος που την κατακλύει, πάντα θα πρέπει να βουρκώνω φτιάχνοντας δάκρυα ωκεανού στο πέρασμά μου; Μέτρησα 31 κύμματα ζωών και ακόμη νιώθω άπειρη απέναντι σε άλλες καρδιές να υψώσω το ανάστημά μου, τι τις κρατάει δίπλα μου και τι τις διώχνει μακρυά μου;

Ποιά φράση είναι το κλείδι που πρέπει να προσέχω, μόνη η ψυχή μου να μην μείνει;Ξέρω πολύ καλά; Μα τι ρωτάω;

Το σ'αγαπάω...

ΤΟΥ ΣΚΟΡΠΙΟΥ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Μικρότερη σαν ήμουν διασκέδαζα να πειράζω τους σκορπιούς, να τους κυνηγάω με φλεγόμενες λαβίδες και να τους βλέπω να αυτοκτονούν με το ίδιο τους το δηλητήριο.Χθες αποφάσισα να το βιώσω.Οι λέξεις έγιναν φράσεις που σύνθεσαν σελίδες γεμάτες συναισθήματα και ύστερα έγιναν φωτιά.

Επίσης καμάρωνα που δεν μου έτυχε ποτέ σκορπιός να με τσιμπήσει.Μέσα σε ένα χρόνο, και όμως δύο φορές, ήπια το δηλητήριό του. Το τσίμπημα ήταν θανατηφόρο. Στην καρδιά με ορμή με σημάδεψε. Δεν πρόλαβα καν να πονέσω.Μα ξέρω στα σίγουρα πως το ήπιαμε και οι δύο απ'το κεντρί σου...Πεθάναμε μαζί, σαν Ιουλιέτα και Ρωμαίος μίας άλλης εποχής. Τότε τους λάβωσε το πάθος και η αγάπη. Τώρα ο εγωισμός.

Στον Μάριο και την Σύνθια του τότε, 

Στην Κωνσταντίνα και τον Νίκο του σήμερα

ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Που με βρήκες; Σε ποιον εφιάλτη σου;

Γιατί στα όνειρά σου 

ποτέ μου δεν πρωταγωνιστούσα. Ούτε καν σαν κομπάρσος στο θέατρο της πλάνης σου.Γιατί με ψάχνεις; Ανησυχείς που από το ακουστικό του τηλεφώνου σου, η φωνή μου ούτε καν σαν ψίθυρος δεν θα ακουστεί;Που με την σιωπή της ψελλίζει λέξεις γεμάτες νόημα που από τα χείλη σου για μένα ποτέ δεν είχαν βγει;Η καρδιά μου έχει ταίρι.Ακριβώς το άλλο μισό της, σε ευαισθησία πιο συγκαλυμμένη αλλά σε αποδείξεις πιο απτή. Σε εκμυστηρεύσεις πιο αθώα, σε απογοητεύσεις ένοχη καθόλου. Από μένα άλλο τι θέλεις;Η κλωστή της μαριονέττας που εν ψυχρώ και βιάια πάντα την κουνούσες, κόπηκε. Η κούκλα έπεσε στο χώμα, ανήκει σε άλλο πλευρό που τώρα μπορεί να την στηρίξει.

Κρατάς μυστικό;

Άλλαξα το αιθερικό μου σώμα. Φόρεσα άλλο ρούχο που ποτέ σου δεν μου φόρεσες και τα μπαλώματα απ'την αύρα του τα πέταξα μακριά. Δεν έχω πάνω μου πληγές να σε θυμίζουν.

Το αντέχεις;

Είμαι ευτυχισμένη.

Έμαθα πάλι να χαμογελώ.

Κάποιος περιμένει να κρατήσει το δικό μου χέρι και να τον ανταμοίψω για αυτό.Χώρεσε η παλάμη μου μέσα στην δική του και πλέον έγινε μία γροθιά δυνατή, στων καιρών τις προκλήσεις.

Πες στους δαίμονες φίλους σου όσο κοντά σε εμένα και ας σε στέλνουν, θα ανήκω στον δικό μου άγγελο και απ'τα φτερά του το νέο μου σώμα θα σκεπάζω.

Μα πως αντέχεις να με ψάχνεις σε μέρη που ποτέ δεν θέλησες να μπεις; 

Να με καλείς πληκρολογώντας αριθμητικές συχνότητες που η άδεια να τις χρησιμοποιείς, ποτέ δεν σου δόθηκε από εμένα;

Κάνε ότι έκανες ακόμη και όταν δίπλα σου -μα όχι μέσα σου- υπήρχα.

Ξέχασέ με...

...Στον Κωνσταντίνο

TALKING INSTICTS

Άρχισα να ακούω φωνές, να εισέρχομαι σε άλλη γλώσσα.Των πρώιμων ενστίκτων. Της εσωτερικής φωνής.Της θέλησης. Χάθηκα μέσα στην μετάφραση, μα η διαίσθηση μου είναι ζωντανή. Μιλάει μέσα από τα χείλη των ζώων. Καταλαβαίνει μέσα απ'το θυμό τους ότι ποτέ της, δεν έχει εκφράσει. Σαν ψυχή ήμουνα πάντα κουταβάκι, ακολουθούσα όποιον τον νόμιζα ανώτερο, ανίκανος και αν ήταν.Ωρίμασα.Μεγάλωσα.Δεν οδηγούμαι πια από κανέναν.Ανοίγω το χέρι μου, την θέρμη της παλάμης μου, για όποιον θέλει δίπλα μου να περπατήσει, το χάδι του να μου χαρίσει, να με αγαπήσει, να με ηρεμήσει, να μην με ανταγωνίζεται, να με θαυμάζει, να με αποδέχεται. Δεν είμαστε σκιές μα του φωτός συνοδοιπόροι. Βρήκα τον Δάσκαλο μέσα μου. Μέσα στον καθρέφτη σου. Δεν σου ζητάω τίποτα. Δεν με ακολουθείς. Απλά βάδισε πλάι μου. Να σε νιώθω με όλες τις αισθήσεις μου, ότι δεν με εγκαταλείπεις μόλις γυρίσω για λίγο το κεφάλι μου, ότι υπάρχεις μέσα μου όπως και εγώ μέσα από εσένα.Και αν όνομα δεν έχεις, σε βαφτίζω αγάπη καιαν όνομα δεν έχω, βάφτισε με συγχώρεση, για όσες ψυχές με παίδεψαν πριν από εσένα χωρίς να ξέρουν να με διαχειριστούν.Τα ξέχασα όλα για να είμαι μαζί σου.Το είναι μου να ξεκουράζεται δίπλα από το εγώ σου. Μεγάλο όσο και αν φαίνεται, τον έλεγχο του δίνω και έτσι απέκτησα μία στέγη.Την καρδιά σου.

ΦΑΡΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

Γκρεμίστηκε μέσα μου το χθες και η αγάπη βρήκε νέο φάρο, την ύπαρξη μου, όπως και άλλες να φωτίζει.
Ο βυθός της γέμισε συγχώρεση για όλα εκείνα τα κύματα θυμού από την ακτή του ωκεανού της που χτύπησαν απάνω της.
Το φως της δεν θα χαμηλώσω.Ίδια με όλους δεν θα είμαι.
Θα πρέπει να φωτίζει λίγο πιο πολύ για όλα εκείνα τα βλέμματα που ήταν αδύνατον να δούνε.

Τι και αν ανάμεσα τους βρισκόνταν κάποτε και το δικό μου;

Αφιερωμένο στον νέο Δάσκαλό μου, Γιώργο Κυπριωτάκη που με βοήθησε να στρέψω μέσα μου, το βλέμμα τς καρδιάς μου.

Χρόνια Πολλά
Μόνο για σήμερα και για πάντα.

XXXI

"Γλυκό μου κορίτσι, θέλεις να κάνεις μία σύμβαση που θα ισχύει από σήμερα και για πάντα;" Ρώτησε την καρδιά μου, το εσώτερο μου παιδί.

Άφού του έγνεψα καταφατικά, με συμβούλεψε να συλλογίζομαι πως όσοι με αγαπούν πραγματικά, είναι εκείνοι που δεν μου εύχονται χρόνια πολλά ανήμερα της προσωπικής μου αναγέννησης, εν αντιθέση με όσους το κάνουν για άλλους λόγους, για να τους έχω σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Αβέβαιη η απάντηση μου στην υπόθεση του, πως είμαι άνθρωπος γενναιόδωρος χαρίζοντας του την συγχώρεση μου.

Με δάκρυα στα μάτια του απάντησα μονάχα, πως θα αντάλλαζα όλη μου την γνώση, το φως, τις αρετές και τις αξίες για να γινόμουν πάλι Ενός. Μία χρονιά μετά από την επιλογή του προγραμματισμού μου, να διαλέξω την οικογένεια, τους φίλους και όλους εκείνους που ήταν τότε μαζί μου, πάνω από το φως του κεριού μου και μου ευχόντουσαν να ζήσω.

Πως;

Αφιερωμένο στον μπαμπά μου που σήμερα με ξέχασε...

JUST SOULS

Οι ψυχές δεν έχουν μάσκα για να κρύβονται μεταξύ τους, όσο και ο εγωισμός που την σάρκα τους τρέφει, κάποιες στιγμές το υπαγορεύει.

Αναγνωρίζονται...
Θυμούνται...

Συγχωρούν...

Ξαναγαπιούνται...

Γιατρεύουν τα τραύματα που από το κορμί τις στέρησαν.

Χωρίζουν και ενώνονται.

θλίβονται και γιορτάζουν.

Σμίγουν και  πολλαπλασιάζονται έλκοντας άλλες ακόμη πιο φωτεινές.

Είμαστε μία βόλτα στο χτες, ένας περίπατος στο αύριο.

Κρυφτό και αν κάποτε είχαμε παίξει, τώρα κάποιος μας μαρτύρησε.

Ήμασταν σκιές πλασμένες από φως.

Εγένετο το σώμα μας γυμνό από τις επιλογές μας.

Αφιερωμένο στον Μάριο και την Σύνθια του χτες...