ΑΘΑΝΑΤΗ ΜΑ ΣΙΩΠΗΛΗ ΦΩΝΗ

Ποτέ η ψυχή μου μέχρι τώρα δεν είχε χύσει τόσα δάκρυα για μία άλλη που στον παράδεισο συντροφιά θα μας κρατά με ένα ζειμπέκικο και ένα τραγούδι!!!!

Πες μου που πουλάν καρδιές να σου πάρω μια. ....Τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό.....ένα ποτήρι θάνατο θα πιω απόψε να μεθύσω, τα καλοκαίρια πες μου πως μπορώ μονάχος μου να ζήσω....Σε αναζητώ στην Σαλονίκη ξημερώματα, λείπει το βλέμμα σου απ'της αυγής τα χρώματα....γιατί εσύ δεν ήσουν άνθρωπος, γιατί εσύ ήσουν χιονάνθρωπος, που λίγο λίγο έσβηνες, εγώ σε ζέσταινα, και εσύ μου έλιωνες.....Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο, συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί....Βρέχει στην φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου....όταν έχω έσενα,μπορώ να μην βυθίζομαι αργά τα βραδια που πληγώνεται η καρδιά και πιάνω το μαχαίρι, το σκοτάδι να χαράξω, κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο, αίμα μου και σχήμα, λόγος και ψυχή στο συφραζόμενο, όταν έχω εσένα, νιώθω σαν παιδί έχω έναν άνθρωπο,μη φοβού κανένα, εσύ και εγώ στον κόσμο τον απάνθρωπο, όταν έχω εσένα Αλλοίμονο σε αυτούς που δεν αγάπησαν, που δεν δακρύσανε ζωή,την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε ζωή... σε συζητάν διχώς γιατί και όχι άδικα όπως κοιμάσαι στα στενά παλιά λαδάδικα, έγινες φήμη και γιαυτό δεν φυλακίζεσαι, ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι...σβήσε το φεγγάρι, σβήσε μου τα μάτια, σβήσε μου τις λέξεις να μην σε φωνάξω πίσω, σβήσε το φεγγάρι να μην δω που φεύγεις...πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Καλό Ταξίδι με έναν στίχο, έναν ήχο, φαρμάκι στο ποτήρι και αντίο δακρύδρευτο στα χείλη