ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ-ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ

Κάπως έτσι σκυφτή,αντίκρυσα τον ήλιο το πρωί. Μέσα μου!Έξω από εμένα δεν μπορούσα τίποτα να δω! Δεν είπα λέξη!Σαν το μωρό, που να παραπονεθεί με φράσεις είναι αδύνατον. Έκλεισα τα μάτια μου και τραγούδησα για επτά λεπτά, το μάντρα, το τραγούδι της ψυχής μου, σε άλλη γλώσσα, πιο δική της, να εισχωρήσω μέσα στην λογική της.Να με καταλάβει.Να ακολουθήσω την ροή της.

Sat Siri, siri Akaal, Siri Akaal Maja Akaal, Maja Akaal,Sat Nam, Akal Moorat Wahe guru.

Ο πόνος κάπως άλλαξε. Αυξομειώνονταν σε ένταση μα δεν κατάφερε να με λυγίσει πιο πολύ.Μέσα μου η πίστη, με ψήλωνε περισσότερο και ας φαινόμουν σε άλλο βλέμμα ως το αντίθετο.Συνέχισα να προσεύχομαι, ένιωθα φτερά στον ώμο μου, ύστερα από επικλήσεις στους φτερωτούς αγγέλους μου, να με κυκλώνουν.Άκουγα φωνές να μου τραγουδούν" τα βάρη από πάνω μου πρέπει να εξωτερικευτούν, να απαλλαχθώ από το εγώ, που θέλει τα πάντα να προφταίνει, όλα να τα προλαβαίνει, πρέπει να τα μοιράζομαι, με όσους επιθυμούν να τα σηκώσουν".Μα το εγώ, δεν αντέχει ούτε καν τον πόνο. Πόσες ψυχές με απαρτίζουν; Πόσες επιθυμίες άλλων με κυκλώνουν;
Ποτέ δεν άφηνα κανένα βάρος να το φέρει εις πέρας κάποιος άλλος. Μόνη μου σηκώνω τα φορτία, όπου βάρος στην ζωή μου, διαθέτω έναν ώμο να το επωμιστώ. γιατί το κάνω, το αγνοώ.Κάποτε θα λογικευτώ. Ούσα θεραπεύτρια, δεν χορηγούμαι καμμία φαρμακευτική ανακούφιση μέσω συνταγής, απλά θέρμη από τις παλάμες μου,όλο το ανάστημα μου, έτσι έμαθα πως πρέπει να το ύψωνω.
Μα αποφάσισα να αφήσω την δικαιολογία, να βλέπω τον Θεό μπροστά μου, μέσα μου, πίσω από κάθε δοκιμασία, να γίνομαι όλο και πιο δυνατή. Να εμπιστεύομαι. Να γεύομαι την ίδια την ζωή. Η ψυχή δεν την διάλεξε για εμένα αλλά εγώ έγινα η επιλογή.Στο Ά, στο Ω, στο λάθος, στο σώστο.Στην ένωση, στον χωρισμό, στην γέφυρα, στον αποχωρισμό.Στην λύτρωση, στον ψυχαναγκασμό.

Και αυτό για μένα ως ψυχή, καλείται ο Θεός. Ο ένας, ο απόλυτός, ο μοναδικός, ο Αληθινός μου εαυτός!
Μέσα μου αναγεννήθηκε, από τις σταγόνες των δακρύων μου, έφτιαξε ουράνιο τόξο, από τις στάχτες των επιλογών μου, έφερε μία ελπίδα, από την Ιθάκη της ξενιτιάς, με έφερε πίσω στο λιμάνι της καρδιάς.Για Εμάς. Να μην πονάς!