ΟΥΔΕΝ ΤΥΧΑΙΟ!!!

Ανοίγω τα μάτια της σιωπής πίσω απ'των συμπτώσεων τις γρύλιες.

Μπροστά απ'την σιωπή, κρύβονται άνθρωποι μοιραίοι, νοήματα και λέξεις, μυστήρια και αποδείξεις, μονοπάτια αδιέξοδα και δρόμοι της καρδιάς,ψέματα μοιραία και ανείπωτες αλήθειες.... .

Αρκεί η ίδια η ψυχή με των ματιών σου το χρώμα....

...να θέλει να τα δει!!!

ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Ποτέ δεν θα ξεφύγω απ'της ψυχής μου την ουσία.
Απ'της ζωής το πρώτο χάδι,
απ'της αγάπης την πρώτη αγκαλιά
από της γεύσης το πρώτο φιλί
κάθε φορά που ένα λεπτό μοιράζομαι μαζί σου....

Σαν Εύα απ'το πλευρό σου φτιάχτηκα
και σαν ψυχή το φως του Όλου σου θα ακολουθώ.

Κάθε μου κύτταρο θυμάται
τον λόγο της επιθυμίας,
απ'το όνειρο, κάθε συνάντηση.
Από τα θέλω, της υδονής κάθε λεπτό!

Ο χρόνος της κλεψύδρας μου
γέμισε απ'την δική σου άμμο
όσο και να την περιστρέφεις, δυο χρονικές στιγμές ποτέ δεν θα χωρίσουν.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Πέτρα εσύ,
και η σιωπή γυαλί κοφτερό,
μα ηδονικά στα όνειρα ψυχές γυμνές
κρυφά απ'την συνείδηση, και πάλι ανταμώνουμε.

σώματα έμπειρα στο πόνο
μα άθικτα στις πράξεις,
τα πέλματα στης λογικής τον δρόμο λιώνουμε
την ηθική τσακίζουμε.

Τώρα εγώ πνοή
και εσύ φιλί
δίνουμε νόημα και ζωή ο ένας προς τον άλλον.

Μην με ξεχάσεις,
κλείνω τα βλέφαρά μου.
Έλα στην αγκαλιά μου,
μέχρι μια προδομένη ανατολή και πάλι να μας χωρίσει.
Εσένα από τα θέλω σου και εμένα από την ανάγκη.
Όταν το Σ'αγαπώ, κανέναν ήχο στα χείλη δεν αφήνει......

ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ

City of Angels- Seth is falling

Την ημέρα εκείνη, ο Χόρχε με περίμενε με ένα παραμύθι.

Όταν μεγάλωσε ο πατέρας του είπε:

"Παιδί μου, δεν γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερα που ο καλός Θεός σου έδωσε.

"Μα δεν ξέρω να πετάω" απάντησε ο γιος.
"Σωστά...." απάντησε ο πατέρας. Και περπατώντας τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.
"Βλέπεις γιέ μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ, θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις."

Ο γιος αμφέβαλλε.
"Κι αν πέσω";
"Ακόμα κι αν πέσεις δεν θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια." αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του,, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του.

Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:
"Είσαι τρελλός;Για ποιόν λόγο;Ο πατέρας σου είναι μισότρελος...για ποιό λόγο να πετάξεις; τί σου χρειάζεται; γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τί νόημα έχει να πετάξεις;"

Οι καλύτεροί του φίλοι τον συμβούλεψαν.

"Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό βρε παιδί μου;..."

Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όλων όσων τον αγαπούσαν.
Ανέβηκε στην κορυφή ενός δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε.
Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του την δύναμη, αλλά δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος.
Με ένα καρουμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.

"Μου είπες ψέμματα. Δεν μπορώ να πετάξω". Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν και εσένα. Τα φτερά μου, είναι μόνο για στολίδι."

"Παιδί μου" είπε ο πατέρας, " για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις".
"Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.

Αν δεν θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα"!!!

Να σου πω μια ιστορία
Χόρχε Μπουχάι