Μικρότερη σαν ήμουν διασκέδαζα να πειράζω τους σκορπιούς, να τους κυνηγάω με φλεγόμενες λαβίδες και να τους βλέπω να αυτοκτονούν με το ίδιο τους το δηλητήριο.Χθες αποφάσισα να το βιώσω.Οι λέξεις έγιναν φράσεις που σύνθεσαν σελίδες γεμάτες συναισθήματα και ύστερα έγιναν φωτιά.
Επίσης καμάρωνα που δεν μου έτυχε ποτέ σκορπιός να με τσιμπήσει.Μέσα σε ένα χρόνο, και όμως δύο φορές, ήπια το δηλητήριό του. Το τσίμπημα ήταν θανατηφόρο. Στην καρδιά με ορμή με σημάδεψε. Δεν πρόλαβα καν να πονέσω.Μα ξέρω στα σίγουρα πως το ήπιαμε και οι δύο απ'το κεντρί σου...Πεθάναμε μαζί, σαν Ιουλιέτα και Ρωμαίος μίας άλλης εποχής. Τότε τους λάβωσε το πάθος και η αγάπη. Τώρα ο εγωισμός.
Στον Μάριο και την Σύνθια του τότε,
Στην Κωνσταντίνα και τον Νίκο του σήμερα
4 σχόλια:
Άσχημο να βιώνεις τέτοια κατάσταση.. γεμάτη δηλητήριο..
Όσο οι άνθρωποι είναι νέοι,άλλο τόσο θέλουν να παίζουν επικίνδυνα και τους αρέσει η αδρεναλίνη όπως και η γλυκιά λύτρωση του θανάτου σε έναν άρρωστο, αλλά ποτέ ετούτα δεν πρέπει να συγχέονται...
@Hfaistiwnas
Αυτό που πονάει πιο πολύ είναι να γεμίζεις μία καρδιά και εκείνη να σε αδειάζει όσο και αν ξέρει ότι αποτελείς το άλλο της μισό.
Η αλήθεια πονάει.....
@Sweet truth
Δυστυχώς είναι αλληλένδετα.
Την καλημέρα μου
Δημοσίευση σχολίου