Ήθελα να φύγω. Το είχα ανάγκη. Να σβήσω από πάνω μου όλα τα Χ που σημειώσαν, οι φίλοι, οι εχθροί, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι έτσι νόμιζα τουλάχιστον, σε όλα τα σημεία επαφής μας.
Κάποιες φορές είναι μόνο αρκετό, να φτιάχνεις την βαλίτσα σου, να την γεμίζεις όνειρα, να μεταφέρεσαι με την φαντασία σου, όπου ο νους, το σώμα θέλει να σε ταξιδέψει, να ανοίγεις την πόρτα....
και χωρίς ακόμη να την κλείσεις
πίσω να γυρίζεις.
Σε μία νέα πραγματικότητα που η αλήθεια μέσα από τα βλέμματα των άλλων που περιμένουν μία σου συλλαβή, ένα σου δάκρυ, ένα σου παράπονο για να σε στήσουνε στον τοίχο,δεν σε άφηνε να δεις.
Πως είσαι πλήρης.
Γεμάτος
Χαρισματικός
Όμορφος
Δημιουργικός.
Νιώθω πως η γαλήνη, έχει δικό της βλέμμα να σε βλέπει
δικό της χώρο
δικούς της ήχους μέσα από την σιωπή
Την καρδιά
Εκεί θα κατοικώ
όσο και να θέλουν να σε ραγίζουν!!!
Η πληρότητα πολλαπλασιάζεται
μοιράζεται
δεν διαιρείται
δεν διχοτομείται
δεν ραγίζει
Αλλοίμονο σε όσες δεν της άγγιξαν ποτέ, τα δάκρυα, ο έρωτας, τα λόγια, το χάδι, η αλήθεια,η ειλικρίνεια.
Ούσα άδεια σαν καρδιά,
τι έχεις να φοβάσαι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου